Shoppen

In KL kun je alles krijgen. Het meeste ook nog op een logische plaats, wat een verademing is na Japan. Toch is er wel 1 winkel die ik echt mis en dat is de Tokyu Hands. Als je in Tokyo echt niet meer weet waar je het moet zoeken dan ga je naar de Tokyu Hands. In 99.99% van de gevallen, zullen ze hebben wat je zoekt, en ook nog in 50 verschillende maten, kleuren en soorten. Je hebt daar echt alles van designer-fietsen, via SM-kleding, langs de vissekommen, wereldbollen tot aan computer-hond-huisdieren en zelfsturende stofzuigers aan toe. En dan natuurlijk ook gewone dingen als papier, pennen, bonzai-boompjes, survival-kits en gsm-anti-gluur-stickers.
Probleem blijft natuurlijk het in de winkel vinden van wat je nodig hebt en dat is niet zo makkelijk in een winkel met 7 verdiepingen, 14 sub-verdiepingen, ingericht volgens Japanse logica. Een soort dolhof van Escher heb ik het altijd gevonden. Maar het is een geruststelling dat je weet dat ze hebben wat je zoekt en je veel andere handige dingen tegenkomt waarvan je niet eens wist dat je ze zo hard nodig had.

Shoppen in KL is een andere ervaring. Je kunt duidelijk maken wat je zoekt, en ze hebben niet veel rare producten zoals in Japan. Het enige risico dat je loopt is dat je een Chineze verkoper treft en naar huis gaat met een heel scale aan dingen die je niet wilde hebben. Gelukkig wel tegen een goede prijs, als je de verkoper mag geloven.

Wat ik het leukst blijf vinden van shoppen in Maleisie is dat de verkopers rare dingen zeggen als je iets vraagt.
Een paar weken geleden wilde ik voor de kleintjes nieuwe UV-zwemkleding met ingebouwde drijvers kopen. Dat is een zwemband dat alles bedekt van nek tot ellebogen en knieen en ze waarmee ze blijven drijven. Omdat ze in de winkel alleen groene pakjes hadden, vroeg ik of ze nog een andere kleur hadden. De verkoper liep naar een ander schap en zei: "Nee, maar we hebben wel deze." en haalde daarbij een bikini van nog geen 4 cm2 tevoorschijn. Niets van mijn oorsprokelijke idee (UV-bescherming en drijvers) kwam erin terug. Briljant dat hij het echt voorstelde.

Vorige week was ik in een supermarkt op zoek naar poeder voor aardappelpuree. Ik kon het nergens vinden en dus vroeg ik de verkoper waar het lag. Beleeft vroeg hij: "To drink or to eat". Eigenlijk had ik naar het recept voor het drankje moeten vragen. Misschien is zijn vrouw wel net zo'n belabberde kok als ik en krijgt hij daadwerkelijk soms aardappelpuree te drinken.

Ik vind dit soort opmerkingen echt gewedig en ga proberen mezelf erin te trainen. Daarmee kun je een saaie dag vrij eenvoudig opfleuren. In Japan nam ik al regelmatig "revanche" voor het niet begrijpen van de Japanners door, na lang graven in mijn portemonee, heel tevreden een onlogisch bedrag aan de kassiere te geven, bijvoorbeeld 1063 JPY als ik 980 JPY moest afrekenen. Om de hopeloze blik van de kassiere die, uit angst voor gezichtsverlies, niet durfde te vragen waarom ik zo'n onlogisch bedrag gaf, kon ik zoveel pret hebben dat ik weer een paar dagen Japanse-logica aankon. 

Als we nog even door over de wereld blijven zwerven kom ik uiteindelijk terug in Nederland met een hele eigen vorm van je als klant gedragen. Er bestaat al een boek over Third cultur kids, ik denk dat ik daar dan de variant Third cultur shopper aan kan toevoegen.

Apen

Vorige week had ik weer echt het gevoel dat we in het buitenland wonen. Uit het niets hadden we drie apen in de tuin. Toen Emilie en Diederik thuis kwamen was ik nog zwaar onder de indruk en vertelde ik dat ik iets heel bijzonders in de tuin had gezien. Toen ik zei dat er drie apen in de tuin hadden gespeeld was hun reactie: "En wat was dan het bijzondere in de tuin?"

De kinderen zijn helemaal gewend aan apen op straat. Op de school waar ze Nederlandse les hebben stikt het ervan en is het zelfs een groot probleem omdat ze kinderen aanvallen en lunches afpakken (zielige kindjes, als je niet al gewoon gepest wordt, krijg je wel een aap achter je aan). De schoolleiding had besloten om de apen dood te schieten (zal je niet verbazen dat dit een Amerikaanse school is) en waren goed op dreef toen er toch klachten binnen kwamen. Door de geweerschoten was de Biologie-leraar bijna niet te verstaan toen hij uitlegde dat je goed met de natuur en de dieren moet omgaan. Geen schoten meer dus, nu worden de apen vergiftigd.

De apen in onze tuin zijn na een slokje water uit het zwembad weer vertrokken. Ik weet niet wat ik met het water had gedaan als ze IN het zwembad waren gesprongen, wat op de Amrikaanse school dagelijks schijnt te gebeuren. Nu wacht ik nog op de tree snake die de buurvrouw 2 weken geleden in haar tuin had. Eens kijken of ik daarmee de kinderen onder de indruk kan krijgen.

Art class

Elke maandagmiddag hebben Frederique en Maryse art class als naschoolse activiteit (op school). Aangezien al mijn kinderen al bij 3 maanden beter konden tekenen, knutselen en plakken dan ik, laat ik de creatieve opvoeding dus over aan mensen die het wel kunnen. (Zoals een wijze tante ooit tegen me zei: "Je moet doen waar je goed in bent, in ons geval is dat shoppen".)
En wat blijkt, in Frederique en Maryse schuilt ware Van Gogh's. Gisteren kwamen ze met deze beschilderde Yakult-flesjes (ja die hele kleine, erg priegelwerk dus!) thuis. Gelukkig kunnen we vast stellen dat er geen kinderarbeid aan te pas is gekomen!

MBA

Ik heb besloten om weer te gaan studeren. Al op dag 3 van mijn Rechtenstudie wist ik dat ik een verkeerde keuze had gemaakt en eigenlijk Economie had moeten gaan doen. Maar dat hadden ze niet in Utrecht en het is niet in me opgekomen om van stad te switchen. Ik was waarschijnlijk te druk op Veritas om over iets te (kunnen) nadenken. Nu heb ik de kans om het alsnog te gaan doen. De universiteiten hier in KL lijken niet echt goed te zijn of alleen in het Maleis les te gegeven, en dus wil ik het via een remote-programma aan de London University gaan doen. Althans dat is mijn plan. Je moet eerst door de selectie heen te zien komen en dat zou nog best wel eens lastig kunnen worden. Ik snapte niet echt veel van het inschrijfformulier (zou dat de eerste selectie zijn?). Het omzetten van Nederlandse diploma’s en vakken naar het Engelse systeem is niet eenvoudig. Wat een stuk sneller ging, was de werk- en universiteits referenties, die ik heb overgeslagen aangezien ik het wat overdreven vond voor die paar vakken die ik wil gaan volgen. Ik wist dat ik ergens moest aanvinken dat ik met een paar vakken wilde beginnen, maar toen ik eenmaal op ‘submit” drukte was ik dat even vergeten. Al snel kreeg ik een emailtje om me welkom te heten bij (de selectie voor) een MBA aan de London University. Een MBA? Dat was niet de bedoeling dus meteen een mailtje (in mijn lousy engels) gestuurd met de mededeling dat ik niet een hele MBA maar slechts een paar vakjes wilde doen, en dat ik het formulier blijkbaar niet goed had begrepen. Ben benieuwd of ik toegelaten zal worden…

Hayden 2, the end

Helaas is het weer niet goed gegaan met het konijn. Na een week of 3 (en een hele onrustige playdate van de kinderen waarbij Hayden blaadje, koekjes en limonade kreeg toen ik even niet opletten) lag hij plotseling apatisch in zijn hokje. Met spoed heb ik hem naar de dierenarts gebracht die al meteen zei dat een konijn dat op zijn buik lig, zelden weer opstaat. Toch gevraagd of hij zijn best wilde doen, Hayden nog een aai over zijn kleine koppie gegeven en naar huis gegaan.

Twee dagen laten (zat public holiday tussen, maar was het ook eerlijk gezegd een heel klein beetje vergeten) de dierenarts gebeld om te vragen hoe Hayden het deed. De arts vertelde dat de situatie niet veranderd was, Hayden veel pijn had en dat hij niets meer voor hem kon doen. En dus de vraag wat wij met Hayden wilden doen, komen halen of een spuitje geven. Ik heb voor Diederik maar besloten dat dat laatste het beste zou zijn, mede gebaseerd op mijn "probleem" dat ik geen idee had wat ik thuis met een dood konijn moest doen. Begraven? Zo groot is onze tuin ook weer niet, en als andere beesten hem dan opgraven kan dat ellendige situaties geven. In de vuilnisbak, te zielig. Door de wc? Zou waarschijnlijk nog net kunnen, als ik uit ga van wat de kinderen allemaal doorgespoeld krijgen. Het spuitje bij de dierenarts dus niet zo'n slecht idee. Wel heb ik de arts gevraagd om voor hij het spuitje gaf even tegen Hayden te zeggen dat hij een goed konijn was geweest.

Heel bijzonder was dat de kinderen geen enkele opmerking hadden gemaakt over het verdwijnen van Hayden maar precies 10 minuten na het telefoontje van de dierenarts kwam Diederik vragen waar Hayden was. Ik zei dat hij bij de dierenarts was, heel veel pijn had en dat de arts had gevraagd wat hij moest doen: Hayden pijn laten lijden of lekker laten slapen. Diederik was het (uiteraard) met me eens dat lekker slapen beter was, maar vroeg direct "Ok, en wanneer komt hij dan weer thuis?" Dat was even moeilijk uitleggen. Hij wil nu een nieuw konijn, maar na 2 pogingen vinden we het vooral zielig voor de beesten. Maar een vriendinnetje heeft 2 kleine poesjes gevonden (het waren er eerst 3 maar 1 is opgegeten door de apen...) en daar heb ik nu eigenlijk mijn zinnen op gezet. Angel (het andere konijn) is het daar overduidelijk niet mee eens en piest nu 3x per dag tegen de deur. Heel vies, vooral omdat ik hier meestal zonder schoenen loop.

Hayden(t) 2, een nieuw begin

We hebben een nieuwe Hayden(t). Diederik is helemaal blij, al was hij niet eens zo treurig om het verdwijnen van de andere. Hij heeft eigenlijk niet eens naar de andere Hayden(t) gevraagd, op 1x na. Toen vroeg hij: "mama, waar denk je dat Haydent is". Ik dacht dat het niet slim was om uit te leggen dat hij was genuttigd door een slang of onder een auto was gekomen. Ik begon dus al te zeggen dat Haydent waarschijnlijk naar een vriendje was. Gelukkig besefte ik net op tijd dat dat misschien nog wel erger zou zijn voor Diederik, want Haydent was toch zijn beste vriend. Waarom zou hij dan een andere vriend zoeken? Net op tijd kon ik die zin inslikken en heb ik ervan gemaakt dat Haydent waarschijnlijk in een snoepjes-winkel is. Dat is tenslotte toch een plek waar we allemaal zouden willen zijn. Diederik moest giechelen en bekende dat hij dat wel een goed idee van Haydent vond.

Vandaag hebben we dus een nieuwe Haydent gehaald. En wat is hij lief en klein. Ik moest me beheersen om niet ook de andere 2 baby-konijntjes mee te nemen. Haydent is in een kartonnen doos mee naar huis gesleept en het mag een wonder heten dat hij bij aankomst nog leefde. Ik kwam er pas halverwege de autorit achter dat Diederik de doos op z'n kop had. En die doos was te klein voor Haydent om te kunnen draaien. Gelukkig werd er thuis goed voor hem gezorgd. Hij mocht meteen even spelen en heeft een rondleiding door het huis gekregen. Ik hoop echt dat dit konijn net zo'n sterk hart heeft als Haydent 1. En ik hoop ook dat ik me kan beheersen en niet weer het konijn in de tuin laat spelen.

Ondertussen is Angel (het andere konijn) ook helemaal blij en is hij gestopt met het zoeken naar Haydent 1.

Hayden(t) deel 4 (en tevens laatste deel)

Hayden(t), het konijn van Diederik is weg. We hebben geen idee waarheen maar ik vermoed dat hij bezoek heeft gehad van een slang en dat niet meer kan navertellen. Bij het idee dat mijn kleine mannetje Hayden(t) verdwijnt in een slangebek word ik niet lekker. Ik probeer het dan ook niet te visualiseren.
Diederik lijkt nog niet echt door te hebben dat Haydent al sinds zaterdag niet meer in de tuin is. Harm, Joanna en ik hebben al 4x de hele tuin doorzocht en zonet heb ik ook een grondig buurtonderzoek gedaan. Niets gevonden. Ik hoop echt dat hij nog terug komt, ik mis hem eigenlijk nu al.

Sinds februari hobste hij gezellig samen met zijn vriendinnetje Angel door de tuin. Ik vond het een gezellig gezicht en 's avonds voor het slapen ging ik altijd even dag zeggen. Harm vond het niets dat Hayden(t) vrij door de tuin mocht lopen, en nu voel ik me (terecht) een beetje schuldig dat hij weg is. Al ben ik er wel van overtuigd dat hij een heel leuk (kort) leven heeft gehad door vrij te mogen rondlopen.

Een nieuw konijn? Ik denk het wel, en dan misschien wel meteen 2, een voor Diederik en een voor mij.

Hayden(t) in betere tijden

Reverse anorexia

Sinds mijn hersenvliesontsteking slik ik pillen om hoofdpijn te voorkomen. Ze werken goed maar het nadeel is dat ik zoveel ben aangekomen dat ik vrijwel even veel weeg als vlak voor de geboorte van Emilie en Diederik. Maar dit keer in mijn eentje... 

Ik hou het graag op die 10mg pillen en niet aan de pakken koekjes en dikke tosti's als ik uitleg geef over mijn, in mijn ogen, onnatuurlijke en tijdelijke(??) gewicht.
Maar sinds kort ben ik heftig aan het sporten en ben ik de pillen aan het afbouwen. En tot mijn verbazing ben ik daardoor aan een nieuw soort verschijnsel gaan lijden: omgekeerde anorextia. Een verschijnsel waarover ik al een keer in een tijdschrift had gelezen, maar nu dus ook zelf ervaar. Als ik in de spiegel kijk (bij gedimd licht) denk ik: "hm, dat ziet er niet eens zo heel onsmakelijk uit". Als ik vervolgens foto's zie die 5 minuten later zijn gemaakt, vraag ik me af hoe ik in die enkele minuten zo kan zijn opgeblazen. Volgens Harm zijn de foto's gewoon slechte moment opnamens, en zie ik er in het echt niet zo uit. Na zo'n 300 slechte moment opnamens begin ik daaraan te twijfelen en denk ik dat hij dat alleen maar zegt omdat hij van me houdt. Als oplossing dacht ik video te kunnen gebruiken. Fout fout fout. Dat zijn natuurlijk gewoon aan elkaar geplakte foto's (of in mijn geval: aan elkaar geplakte slechte moment opnamens).
Er zit niets anders op dan het verbod handhaven dat er geen foto's van me gemaakt mogen worden waarop iets anders te zien is dan mijn hoofd. Het liefst zou ik overigens ook een haar-foto-verbod bij uitvaardigen, maar ik vrees van de daarop volgende close-ups ook niet echt blij te worden.
De oplossing? Mijn voornemen om de marathon van Tokyo te gaan lopen, gaan volbrengen. En tot die tijd alleen foto's bij gedimd licht toelaten. 

Foggen

Elk land heeft zijn eigen vreemde gebruiken waar je eerst van opkijkt maar vervolgens niet meer met je ogen om knippert. In Japan was het zo normaal om alles vast te zetten in verband met aardbevingen dat je niet meer opkeek van een antieke Chinese kast die met ongekeerde auto-krik aan het plafond werd gestut of een Friese Staart klok waar aan de voorkant blokjes onder waren gezet om hem van omvallen te behoeden.

KL heeft ook zijn eigen gebruik en dat is Foggen. Foggen is eigenlijk niets anders dan het uitroeien van muggen en muggeneitjes. Hierbij wordt alles ingezet. Twee keer per maand komt een peleton mannen met gasmaskers in de tuin ("no worries mem, no poison-la. In Maleisie wordt achter alles "la" gezet, zo hoor je de hele dag bijvoorbeeld "can do-la") en wordt werkelijk alles uitgeroeid met rook op benzine basis. Ik heb vooral erg te doen met de konijnen die vrij door de tuin hupsen en daardoor de volle laag krijgen. Echt gezond kan het niet zijn, maar wel spectaculair!


Foto's van ons huis tijdens het foggen. Genomen midden op de dag!

huiswerk

Sinds we in KL wonen heb ik dagelijks een berg huiswerk. Emilie en Diederik worden overladen met huiswerk met de mededeling: "tell your mum she HAS to help you!". Op de 1 of andere manier valt dat bij mij niet zo goed, juffen die mij opdrachten geven. Vooral de juf van Emilie is dol op het geven van huiswerk. Haar theorie is bovendien dat kinderen prima boodschappen kunnen doorgeven en dat je daarom dus niets in het (daarvoor bestemde....) communicatieboekje hoeft te schrijven. Het is al meerdere keren gebeurd dat Emilie 's ochtends vrolijk vertelt dat ze een peer, 10 kartonnen dozen of Chinese traditionele kleding mee naar school moet nemen ("Tell you Mum to buy a pear, ..., ... for you!") en wij dus 's ochtends om 6.45 de stad door moeten crossen om aan de opdracht te kunnen voldoen.

Pas geleden moest Emilie een papiere pop aankleden in Nederlandse klederdracht. ("Tell your mum to cut pieces out of clothes"). Nu hebben we werkelijk een hele inloopkast met verkleedkleding maar geen Nederlandse klederdracht, nog afgezien van het feit dat ik die dan sowieso niet kapot zou knippen. Dus viel ik uit tegen Emilie en zei dat ze tegen haar juf moest zeggen dat ze de pot op kon, ik was zelfs zo volwassen om het voor haar in het Engels te vertalen: "Tell your teacher to sit on the loo". Emilie in tranen, ik mocht niet zo gemeen doen tegen haar juf. Ze zou eens moeten weten wat ik allemaal over die juf zeg als ze er niet bij is, daar krijgt zelfs Harm tranen in zijn ogen van.
Maar goed, die pop moest dus worden aangekleed. Gelukkig was Harm wat eerder thuis want mijn ouders en vrienden waren er, en natuurlijk Joanna. 7 volwassenen en een pop, dat zou goed moeten komen.
Nadat we Emilie in bed hadden gelegd met de mededeling dat we de pop zouden aankleden, zijn we begonnen. Harm had al direct het naaien van de rok ge-off-shored naar de Filipijnen (Joanna). Vervolgens zijn de 5 andere volwassen ingezet voor de rest van de kleding. Zelf had ik de haren (met dank aan een Pipi Langkous-pruik) gedaan.

Het resultaat mag er zijn: Emilie was blij. Ik zag op school de poppen van de (ouders) van de andere kindjes. Dan hadden wij niet eens een slechte prestatie geleverd. Het was wel bij alle poppen overduidelijk dat er geen enkel kinderhandje aan te pas was gekomen.


Diederik heeft een ander soort huiswerk. Hij krijgt learning support omdat hij weigert te luisteren, te lezen en te schrijven. Ik ben grote voorstander van de extra lessen, want hij luistert thuis ook niet.
Diederik wordt geacht dagelijks te doen:
* spelling (hetgeen elke kindje in zijn klas moet doen), dat is 10 woordjes lezen en spellen
* de spellingwoordjes behalve op papier ook in zand schrijven
* de spellingwoordjes ook in de lucht schrijven
* 80 "trickey hat words" leren, dat zijn woordjes die je anders uitspreekt dan leest (bv they)
* figuurtjes knippen
* een boekje lezen
* een pagina in zijn fun reading book maken dat door het dreigement dat nodig is om hem het te laten doen, bijzonder weinig fun oplevert
* starjump en springen met armen en benen naar voren

En dan eigenlijk ook nog:
- trampoline springen ("It would be great if you can get him a trampoline")
- zwemmen ("it is good for him to swim on a daily basis")
Tuurlijk, geen probleem! Is het niet handig als we een bouncing castle voor in het zwembad voor hem aanschaffen?

Mijn arme kleine mannetje heeft dus een overvol schema, maar gelukkig voor hem een moeder die het vooral niet nodig vindt. Het is een kind van 5 en zo mag hij zich van mij dus ook gedragen, hoe irritant dat (ook voor ons) soms is.
Wat ik dan weer wel heb gedaan is de aanbevolen schoenzolen (500RM= half modaal maandsalaris hier) voor hem gekocht en 2 boekjes om te lezen: 1 over vliegtuigen en 1 over piraten. Ik vraag hem elke dag of hij huiswerk wil maken, als hij dat niet wil dan hoeft het van mij niet. Opvallend overigens dat hij zowaar soms gewoon "ja" zegt! Het komt dus vast allemaal ooit goed. En zo niet, dan blijft hij lekker bij mij wonen. Ook prima.

God

De kinderen zijn volledig in god geraakt, dat wil zeggen: het houdt ze erg bezig. Waar het vandaan komt is voor ons niet helemaal duidelijk. Al zou het via Joanna kunnen zijn want die zingt de hele dag Philipijnse psalmen (in het Engels).

Ze zijn allemaal op zijn/haar eigen manier bezig met het verschijnsel God en hemel. Zo vroeg Diederik of God met een vliegtuig naar de hemel was gegaan. Toen ik dit "transport-issue" slim dacht te omzeilen door te vertellen dat mensen die dood zijn naar de hemel gaan, stelde Diederik vast dat God dus dood moest zijn.
Emilie vroeg gisteren aan Harm of het klopte (wat ik had verteld) dat de hemel in de lucht is. Harm zei dat dat heel goed zou kunnen en dat hij dat ook dacht. Toen vroeg Emilie hoe dode mensen in de hemel kunnen zijn als we ze in de grond stoppen.

Frederique en Maryse hebben hun eigen idee van God en de hemel. Zo speelden ze vanochtend dat Lady Moonshine (My little pony) dood ging en naar de hemel zou gaan waar Dog (letters kloppen!) en de zebra (...) op haar wachtten.

Mijn ouders komen gelukkig volgende week en ik denk dat mijn vader (als oud-missionaris) een zware taak staat te wachten. Ik heb namelijk het idee dat hoe meer we ze vertellen, hoe slimmere vragen ze gaan stellen. En mijn kennis-limiet hebben ze al bereikt.

baby in bad

Maryse riep nog "Ik ga even mijn baby wassen". Als goede moeder, te druk met internet om iets anders te zeggen, riep ik nog "goed idee, schat, ik ook van jou". Ik hoop dat ze het afleert voor ze zelf kinderen krijgt.

echte expat vrouw

Langzaam (vind ik zelf, anderen denken daar na dit stukje vast anders over) verander ik in een echte expat vrouw. Verbaasd ben ik al niet meer als er voor 11 am een fles wijn wordt opengetrokken, zelfs niet als het een dinsdagochtend is. Afgelopen week had ik mijn beste (en meest over the top) expat ervaring tot nu toe. Met 3 vriendinnetjes ben ik gaan shoppen en lunchen. Het zijn 2 Amerikaanse vrouwen en 1 Canadese. Vooral de Amerikaanse vrouwen zijn ZO Amerikaans dat ze er zelf ook de slappe lach van krijgen. Ik vind het heerlijk om wat mensen te hebben ontmoet die zich zelf niet zo serieus nemen, want daar zijn er hier in KL niet zo veel van. In KL neemt de expat-vrouw zichzelf (en hetgeen ze doet) erg serieus, zo worden bonnen van de cateraar in de map met titel "werk vrouw" gestopt. Deze Amerikaanse vrouwen niet. Ze lachen om hun eigen gedrag, en genieten van het leven dat ze hebben zonder eerst te klagen over de helper, de chauffeur en de tuinman.

Eerst zijn we in een heel leuk restaurantje gaan lunchen. Er waren niet zoveel tafels wat goed uitkwam want het restaurant lag IN een winkel. Terwijl we op de lunch wachtten verspilden we dus geen kostbare shoptijd. Na de lunch en de eerste winkel zijn we naar een "echte" tassenwinkel gegaan, dat was een deur met camera, een trap naar boven en daar een ruimte vol fake meuk, tassen, schoenen en kleding. Ik had mijn oog laten vallen op een Louis Vuitton-vloerkleed maar dat was helaas niet te koop. Het was overigens gewoon een groot stuk fake-LV-leer.
Maar het leukst kwam daarna. Omdat we nog even naar de Central Market wilden (onder mom van leuke mixen met de lokale bevolking) werd de chauffeur gebeld om de (fake) tassen te droppen. Dit was BY FAR het meest decadente wat ik ooit heb gezien (en gedaan).

In het buitenland als expat verlies je soms even de banden met realiteit, dan is het goed dat je vrienden hebt die je tot de orde roepen zoals Katja en Ralph met kerst hebben gedaan.
Dit uitje was zo over de top dat ik zelf gelukkig ook door had dat het te erg voor woorden was (en ik het natuurlijk eigenlijk niet op de weblog moet zetten) maar soms is het ook gewoon leuk om iets te doen dat TE erg is. Juist omdat je er nog lang om kunt na-giechelen en je je meteen realiseert dat je als expat gewoon een beetje bizar leven hebt, een leven dat je vooral niet te serieus moet nemen.