Hoe ver mag je gaan met liegen tegen je kinderen? Die vraag houdt me de laatste tijd bezig. Uitgangspunt is natuurlijk dat je niet tegen je kinderen liegt aangezien je ze leert dat zij dat ook niet mogen. Toch lieg ik vrij regelmatig tegen ze (en zij overigens ook tegen mij). Door me er wel schuldig over te voelen, heb ik het idee dat het minder erg is om tegen ze te liegen. En dat werkt verbazingwekkend goed.
De grootste leugen van de afgelopen weken is natuurlijk de verjaardag van Frederique en Maryse (geboren op 19 september) die dit jaar op 13 oktober werd gevierd. Op 19 september kenden we welgeteld 3 mensen; mr Black (de taxichauffeur) de vriendelijke caissière van de buurtsuper en mijn personal trainer. Bij alle 3 had ik sterke twijfels of ze hoog op F&M's gastenlijst zouden hebben gestaan, als ze die zelf hadden mogen opstellen.
Dus de hele verjaardag is 4 weken uitgesteld. Het was wel moeilijk. Oma's bleven maar aandringen om toch even de kinderen te mogen feliciteren, hetgeen natuurlijk niet mogelijk was. Ik hoor nu al de verwijtende stem van de jeugdpsych: "Uw dochter heeft een trauma, maar dat zal u niet verbazen, u vierde haar verjaardag ook niet". Aan een 3-jarige is niet uit te leggen dat ze jarig zijn maar dat het niet gevierd wordt, dus dan kun je maar beter niets zeggen.
Zelf vond ik het ook wel lastig en heb uiteindelijk taartjes gehaald om te vieren dat ze zo goed zindelijk aan het worden waren, in algemene zin dan, want ze hadden toen alweer ruim een week luiers aan. (Hm, leugen 2, bedenk ik me nu) En uiteraard is er extra veel en extra grote plastic meuk cadeau gedaan.
Maar het zieligst vind ik eigenlijk dat ik 5x per week tegen Diederik lieg. We eten hier veel kip en Diederik heeft besloten dat hij dat niet meer wil eten. Hij is dus kipvegetariër geworden. Maar ik ben te lamlendig om daar rekening mee te houden en dus heeft Joanna de opdracht gekregen om te zeggen dat we vlees eten, ook al is het een drumstick of zitten de veren er nog aan. Eigenlijk vind ik het te zielig en zou ik zijn kip-keuze moeten respecteren. Maar hij eet het zo goed (als hij denkt dat het vlees is) en ik kan het niet opbrengen om verschillende maaltijden te (laten) maken. Een klein voordeel dat hij nog niet zo goed kan lezen als hij eigenlijk zou moeten. Wordt ongetwijfeld vervolgd als onze dagelijkse lees-training vruchten gaat afwerpen.
maandag 22 oktober 2007
donderdag 18 oktober 2007
Week van het slechte nieuws
Nog nooit hebben we in 1 week zoveel slecht nieuws uit Nederland te horen gekregen als deze week. In alle gevallen gaat het om kanker. Dan is Kuala Lumpur in 1 keer heel ver weg en wil je gewoon in Nederland zijn, bij familie en vrienden. Al doet het je ook beseffen dat je als omstander niets aan de ziekte kan doen, je kunt er alleen zijn voor de zieke, en juist dat is vanuit KL nog moeilijker.
Hoe duidelijk wordt dan ook meteen dat alle problemen die wij hier als "probleem" zien, totaal niets voorstellen. Ik zal me wel 100x bedenken voor ik weer over een overstromend zwembad zal klagen.
Laten we hopen dat deze week van slechte uitslagen ook de week van briljante medische ontdekkingen blijkt te zijn geweest! Dan is deze week tenminste nog ergens goed voor geweest.
Hoe duidelijk wordt dan ook meteen dat alle problemen die wij hier als "probleem" zien, totaal niets voorstellen. Ik zal me wel 100x bedenken voor ik weer over een overstromend zwembad zal klagen.
Laten we hopen dat deze week van slechte uitslagen ook de week van briljante medische ontdekkingen blijkt te zijn geweest! Dan is deze week tenminste nog ergens goed voor geweest.
woensdag 17 oktober 2007
Zindeljkheid 2
Maryse en Frederique zijn niet zindelijk. Maar door al het gedoe rond Emilie en Diederiks zindelijkheidtraining kan ik het echt niet meer opbrengen om ook maar een beetje met de training van Frederique en Maryse bezig te zijn. Sterker nog: het maakt me helemaal niets uit of ze een luier of onderbroek dragen. Al moet ik zeggen dat na vandaag ik toch weer pro-luier ben.
In een meubelwinkel heeft Maryse vanmiddag in haar onderbroek geplast. En als het daar nou bij gebleven was, ala. Maar blijkbaar had ze het -heel knap- lang opgehouden en kwam dus de hele dagopbrengst in 1x naar buiten. Onderbroek, rokje en schoenen dreven (niet overdreven) in de plas. En de tas met boodschappen -lekker verse broodjes in papiere zak- ook. Ik voel me erg slecht maar ik heb niets gezegd -oef, wat asociaal- maar dat was vooral omdat het tapijt toch al vies was, voorzover je dat natuurlijk nog kon zien door de plas die erop lag. Dit valt absoluut onder de momenten in mijn leven waar ik niet trots op ben. En Maryse? She couldnot care less..... Frederique -ook in onderbroek- durfde nog trots te zeggen: "Mama, ik heb hier niet geplast. Ik heb in de auto geplast." Heel fijn Frederique, het is een huurauto. Als we in KL niet bekend worden vanwege de 2 tweelingen dan is het wel omdat we een pieslucht verspreiden en overal een plasje achterlaten. Ben blij dat we in het buitenland wonen.
In een meubelwinkel heeft Maryse vanmiddag in haar onderbroek geplast. En als het daar nou bij gebleven was, ala. Maar blijkbaar had ze het -heel knap- lang opgehouden en kwam dus de hele dagopbrengst in 1x naar buiten. Onderbroek, rokje en schoenen dreven (niet overdreven) in de plas. En de tas met boodschappen -lekker verse broodjes in papiere zak- ook. Ik voel me erg slecht maar ik heb niets gezegd -oef, wat asociaal- maar dat was vooral omdat het tapijt toch al vies was, voorzover je dat natuurlijk nog kon zien door de plas die erop lag. Dit valt absoluut onder de momenten in mijn leven waar ik niet trots op ben. En Maryse? She couldnot care less..... Frederique -ook in onderbroek- durfde nog trots te zeggen: "Mama, ik heb hier niet geplast. Ik heb in de auto geplast." Heel fijn Frederique, het is een huurauto. Als we in KL niet bekend worden vanwege de 2 tweelingen dan is het wel omdat we een pieslucht verspreiden en overal een plasje achterlaten. Ben blij dat we in het buitenland wonen.
Mijn andere leven
Het komt niet vaak voor dat je ergens helemaal opnieuw en zonder vrienden moet beginnen. Toen we in Tokio aankwamen dacht ik echt dat er hele groepen mensen zouden staan met spandoeken “Welkom in Tokio, wij zijn je nieuwe beste vrienden!” Wat en tegenvaller was die aankomst op Narita. Narita is overigens een vliegveld dat altijd leeg is, wanneer je ook aankomt. Ik had het me dus niet persoonlijk hoeven aantrekken, weet ik nu.
Bij aankomst in KL was ik dus voorbereid en realiseerde ik me dat we een nieuw leven moest gaan opbouwen. Aan de ene kant vind ik dat heel irritant, ik heb namelijk al een leuk leven met heel veel leuke vrienden, alleen bevindt dat leven zich ergens anders, namelijk in Nederland en Tokio. Maar aan de andere kant besef ik me elke keer ook dat dit mijn kans is om een zelfbedacht leven te gaan leiden. En van het idee alleen al, word ik opgewekt.
Wat lijkt het me heerlijk om een volstrekt verzonnen levensverhaal aan iedereen te vertellen. Standaard eerste vraag bij kennismaking is: “Zijn jullie hier voor het werk van je man?” en dat ik dan zonder blikken of blozen antwoord: “Nee, we zijn hier zodat Harm in alle rust zijn hormoonpillen kan nemen en zich op de geslachtsveranderende operatie kan voorbereiden.”
Of: “We zijn hier voor de opening van een nieuwe vestiging van onze bont-fokkerij.”
Zo heb ik ook op andere standaard vragen al een antwoord klaar:
“Hoe lang blijven jullie in KL?” “Tot mijn man vrij komt van een levenslange gevangenisstraf”.
“Zijn alle 4 de kinderen van jou?” “Ja, het zijn 2 tweelingen maar wel van 4 verschillende mannen”.
“Zo, dat zal wel druk zijn, vier kinderen!” “Ach, dat valt wel mee, ze zijn gewend om de hele dag in hun kamer opgesloten te worden”.
En na het antwoorden natuurlijk weglopen met een strafgericht en vervolgens wachten hoe snel het verhaal rond gaat.
Ik heb inmiddels op elke vraag wel een passend antwoord. Wat lijkt me dat heerlijk om te doen. Op de wc-momenten tijdens recepties-en-feesten-zonder-bekenden, kan ik me hiermee weer even helemaal oppeppen om me in de integratie-strijd te werpen. Maar ik moet snel zijn als ik mijn verzonnen leven in KL wil gaan gebruiken, anders weet men wie we echt zijn.
Bij aankomst in KL was ik dus voorbereid en realiseerde ik me dat we een nieuw leven moest gaan opbouwen. Aan de ene kant vind ik dat heel irritant, ik heb namelijk al een leuk leven met heel veel leuke vrienden, alleen bevindt dat leven zich ergens anders, namelijk in Nederland en Tokio. Maar aan de andere kant besef ik me elke keer ook dat dit mijn kans is om een zelfbedacht leven te gaan leiden. En van het idee alleen al, word ik opgewekt.
Wat lijkt het me heerlijk om een volstrekt verzonnen levensverhaal aan iedereen te vertellen. Standaard eerste vraag bij kennismaking is: “Zijn jullie hier voor het werk van je man?” en dat ik dan zonder blikken of blozen antwoord: “Nee, we zijn hier zodat Harm in alle rust zijn hormoonpillen kan nemen en zich op de geslachtsveranderende operatie kan voorbereiden.”
Of: “We zijn hier voor de opening van een nieuwe vestiging van onze bont-fokkerij.”
Zo heb ik ook op andere standaard vragen al een antwoord klaar:
“Hoe lang blijven jullie in KL?” “Tot mijn man vrij komt van een levenslange gevangenisstraf”.
“Zijn alle 4 de kinderen van jou?” “Ja, het zijn 2 tweelingen maar wel van 4 verschillende mannen”.
“Zo, dat zal wel druk zijn, vier kinderen!” “Ach, dat valt wel mee, ze zijn gewend om de hele dag in hun kamer opgesloten te worden”.
En na het antwoorden natuurlijk weglopen met een strafgericht en vervolgens wachten hoe snel het verhaal rond gaat.
Ik heb inmiddels op elke vraag wel een passend antwoord. Wat lijkt me dat heerlijk om te doen. Op de wc-momenten tijdens recepties-en-feesten-zonder-bekenden, kan ik me hiermee weer even helemaal oppeppen om me in de integratie-strijd te werpen. Maar ik moet snel zijn als ik mijn verzonnen leven in KL wil gaan gebruiken, anders weet men wie we echt zijn.
donderdag 11 oktober 2007
Hari Raya
Morgen heeft Harm misschien vrij, misschien ook niet. En als hij morgen geen vrij heeft dan heeft hij het maandag. De kinderen hebben (voor de zekerheid) morgen tot en met woensdag vrij.
Vol spanning wacht heel Maleisie op Hari Raya, het nieuws dat de maan vol is en het eind van de Ramadan is aangebroken. Wat wij ervan begrepen hebben gaat het om "the sighting of the moon" om het daadwerkelijk waarnemen dus. Het is meestal redelijk bewolkt in KL dus dat is niet eenvoudig. Er was een deal gesloten met Singapore dat Hari Raya zaterdag zou zijn maar een (overheersende) Moslimstroming in Maleisie heeft dus blijkbaar toch zijn eigen plan getrokken en is op de uitkijk gaan liggen.
Harm heeft net (21.30pm) gebeld met een collega, maar er is nog geen nieuws. Heerlijk dat een heel land in spanning kan worden gehouden. Ik ben benieuwd wanneer de kogel door de kerk (of beter de maan door de Moskee) zal gaan.
Ik zet in ieder geval voor de zekerheid geen wekker, zou zonde zijn van een mogelijke kans op uitslapen. Niet dat het veel zal uitmaken, onze buurt Imam weet de 900 meter met zijn megafoon zonder probleem te overbruggen en daarbij zelfs de Airco te overstemmen. 4.30am Rise and shine dus!
Vol spanning wacht heel Maleisie op Hari Raya, het nieuws dat de maan vol is en het eind van de Ramadan is aangebroken. Wat wij ervan begrepen hebben gaat het om "the sighting of the moon" om het daadwerkelijk waarnemen dus. Het is meestal redelijk bewolkt in KL dus dat is niet eenvoudig. Er was een deal gesloten met Singapore dat Hari Raya zaterdag zou zijn maar een (overheersende) Moslimstroming in Maleisie heeft dus blijkbaar toch zijn eigen plan getrokken en is op de uitkijk gaan liggen.
Harm heeft net (21.30pm) gebeld met een collega, maar er is nog geen nieuws. Heerlijk dat een heel land in spanning kan worden gehouden. Ik ben benieuwd wanneer de kogel door de kerk (of beter de maan door de Moskee) zal gaan.
Ik zet in ieder geval voor de zekerheid geen wekker, zou zonde zijn van een mogelijke kans op uitslapen. Niet dat het veel zal uitmaken, onze buurt Imam weet de 900 meter met zijn megafoon zonder probleem te overbruggen en daarbij zelfs de Airco te overstemmen. 4.30am Rise and shine dus!
Energie
Hetgeen dat ik misschien nog wel het lastigst vind van het verhuizen naar een nieuwe stad is dat het heel veel energie kost. In het begin, de eerste 2 weken, leef je op een adrenaline-kick en heb je een continue vakantiegevoel. Maar als alles een beetje tot rust komt en het “leven” begint, wordt het anders. Alles kost dan energie, het vinden van bepaalde producten of boodschappen tot het ontmoeten van mensen (je a.s. beste vrienden) en uit eten gaan. Normaal krijg je energie van avonden met vrienden, nu kost buiten de deur bergen energie, je kent geen mensen en loopt dus voor je gevoel van feest zonder bekenden naar receptie zonder kennissen. Elke keer weer leuk lachen, weer proberen de namen te onthouden, proberen de drang te weerstaan om je een uur op de wc op te sluiten tot het niet voor de derde keer dezelfde vragen aan dezelfde persoon vragen. Het kost allemaal heel veel moeite en energie. Ik weet dat het het waard is, uiteindelijk maar nu ik er midden in zit vind ik het, om eerlijk te zijn, niet zo’n leuke tijd. En dat is zacht uitgedrukt. Ik vind het zelfs misschien wel een beetje zonde van mijn tijd, want ik had die tijd ook met vrienden kunnen doorbrengen en een leuke avond kunnen hebben. Punt blijft alleen dat je geen vrienden krijgt als je niets onderneemt of je uren in de wc opsluit, en dus smeer ik elke dag een glimlach op mijn gezicht en ga ik het grote vrienden-oerwoud in. Gevolg is wel dat Harm en ik ’s avonds om 8 uur volledig voor pampus op de bank liggen.
Ik ben blij dat volgende week onze vrienden uit Tokio komen, heerlijk om weer even het energie te krijgen in plaats van alleen te gebruiken.
Ik ben blij dat volgende week onze vrienden uit Tokio komen, heerlijk om weer even het energie te krijgen in plaats van alleen te gebruiken.
woensdag 10 oktober 2007
schooluniform
Op internationale scholen moeten kinderen een schooluniform aan. Daar is altijd veel over te doen, heerlijk. Vooral onder de moeders natuurlijk die als dagtaak hebben om zich drie keer in het rond te shoppen en daarbij zoveel hippe kinderkleding zien dat klagen over het uniform net zo gewoon is als klagen over het weer in Nederland.
In Tokio kregen we aan het begin van het schooljaar zelfs een boekje (full color, harde kaft) met foto’s van hoe elk kind er in elke klas eruit moet zien. In Reception, waar Emilie en Diederik toen zaten, moest alles donkerblauw zijn, ook de jas, schoenen en rugzak. Grootste punt van discussie was dat meisjes geen skort (broekje met flap van voren zodat het er van voren uitziet als een rokje) aan mochten omdat het hoofdjuf van de onderbouw zelf een jeugdtrauma aan de skort had overgehouden. Het precieze verhaal over het ontstaan van haar trauma heeft ze helaas nooit losgelaten. Alle ophef en discussie bleek uiteindelijk zinloos, gedurende het jaar verslapte de aandacht van de getraumatiseerde juf en kon elk kind zijn eigen “touch” aan het uniform geven. Zo ging Diederik na kerst alweer in rode Ferrari-jas en gele regenlaarsen naar school en Emilie met roze lichtgevende Barbieschoenen en een roze Hello Kitty rugzak.
Hier in KL hebben de kinderen het slecht getroffen. Heel even heb ik overwogen om ze naar de International School of KL te laten gaan, maar dat was dan ook echt alleen vanwege het uniform (schattig lichtblauwe polo) geweest, het ’s ochtends ruim een uur extra moeten rijden, gaf toch de doorslag om het niet te doen. Van de scholen aan onze kant van de stad heeft de Garden (waar de kinderen op zitten) verruit het ellendigste uniform. Het wordt op maat gemaakt door een –blijkbaar- slechtziende valse oude naaister want het mag met recht een lelijk en slecht zittend uniform genoemd worden. De jongetjes zijn nog redelijk oke uit de strijd gekomen met een blauwe (jakjak) bandplooibroek die Diederik standaard achterstevoren aandoet omdat hij vindt dat de zakken achter horen te zitten, net als in Tokio. Daarbij een lekker praktisch wit t-shirt.
Maar de meisjes zijn echt te grazen genomen: een broekrok (do I need to say more...) tot ver over de knie (als of een broekrok op zich al niet erg genoeg is), in gras groen (net niet fris-groen maar oubollig-flets groen) en daarbij een wit t-shirt dat IN de broekrok gedragen dient te worden. Witte sokken en de revival-of-Spargo witte schoenen maken het drama compleet.
Er zit natuurlijk een voordeel aan het dragen van een uniform, zelfs aan dit uniform, namelijk ’s ochtends geen eindeloze discussies over wat (welke prinsessenjurk) aan gaat. Maryse en Frederique weten me voor 7.30 am al volledig op de kast te hebben door werkelijk ALLE mogelijke combinaties geprobeerd te hebben, en natuurlijk achter zich op de grond te gooien. Dan ben ik wel even blij dat ik maar 2 van deze mode-popjes ’s ochtend hoef aan te kleden.
Volgens mij is het idee achter het uniform dat de kinderen gelijk zijn en er geen onderscheid (te zien) is. Maar er is natuurlijk wel verschil en daar worden de kinderen dan ook extra hard op gepakt door andere kinderen. Zo kwam Emilie maandag met rode dikke ogen uit de klas; ze had een Buzz Lightyears- lunchbox in haar tas gehad. Een onacceptabel probleem voor een meisje dat vraagt hoe je je oogwit roze kunt maken.
Diederik stuiterde vanochtend ook door de keuken toen hij een Nijntje-beker in zijn tas zag. Geen genade voor Joanna: overgieten de boel. Het idee alleen al dat hij met een baby-beker op school zou komen...
Ik heb geen idee of de lunchbox en Nijntje-beker wel acceptabel zouden zijn als ze geen uniform aan zouden moeten hebben, maar voor mij scheelt het in ieder geval in elke ochtend een hoop ellende. Anders zou ik het vast dubbel hebben, en kledingstress en lunchbox-drama’s.
In Tokio kregen we aan het begin van het schooljaar zelfs een boekje (full color, harde kaft) met foto’s van hoe elk kind er in elke klas eruit moet zien. In Reception, waar Emilie en Diederik toen zaten, moest alles donkerblauw zijn, ook de jas, schoenen en rugzak. Grootste punt van discussie was dat meisjes geen skort (broekje met flap van voren zodat het er van voren uitziet als een rokje) aan mochten omdat het hoofdjuf van de onderbouw zelf een jeugdtrauma aan de skort had overgehouden. Het precieze verhaal over het ontstaan van haar trauma heeft ze helaas nooit losgelaten. Alle ophef en discussie bleek uiteindelijk zinloos, gedurende het jaar verslapte de aandacht van de getraumatiseerde juf en kon elk kind zijn eigen “touch” aan het uniform geven. Zo ging Diederik na kerst alweer in rode Ferrari-jas en gele regenlaarsen naar school en Emilie met roze lichtgevende Barbieschoenen en een roze Hello Kitty rugzak.
Hier in KL hebben de kinderen het slecht getroffen. Heel even heb ik overwogen om ze naar de International School of KL te laten gaan, maar dat was dan ook echt alleen vanwege het uniform (schattig lichtblauwe polo) geweest, het ’s ochtends ruim een uur extra moeten rijden, gaf toch de doorslag om het niet te doen. Van de scholen aan onze kant van de stad heeft de Garden (waar de kinderen op zitten) verruit het ellendigste uniform. Het wordt op maat gemaakt door een –blijkbaar- slechtziende valse oude naaister want het mag met recht een lelijk en slecht zittend uniform genoemd worden. De jongetjes zijn nog redelijk oke uit de strijd gekomen met een blauwe (jakjak) bandplooibroek die Diederik standaard achterstevoren aandoet omdat hij vindt dat de zakken achter horen te zitten, net als in Tokio. Daarbij een lekker praktisch wit t-shirt.
Maar de meisjes zijn echt te grazen genomen: een broekrok (do I need to say more...) tot ver over de knie (als of een broekrok op zich al niet erg genoeg is), in gras groen (net niet fris-groen maar oubollig-flets groen) en daarbij een wit t-shirt dat IN de broekrok gedragen dient te worden. Witte sokken en de revival-of-Spargo witte schoenen maken het drama compleet.
Er zit natuurlijk een voordeel aan het dragen van een uniform, zelfs aan dit uniform, namelijk ’s ochtends geen eindeloze discussies over wat (welke prinsessenjurk) aan gaat. Maryse en Frederique weten me voor 7.30 am al volledig op de kast te hebben door werkelijk ALLE mogelijke combinaties geprobeerd te hebben, en natuurlijk achter zich op de grond te gooien. Dan ben ik wel even blij dat ik maar 2 van deze mode-popjes ’s ochtend hoef aan te kleden.
Volgens mij is het idee achter het uniform dat de kinderen gelijk zijn en er geen onderscheid (te zien) is. Maar er is natuurlijk wel verschil en daar worden de kinderen dan ook extra hard op gepakt door andere kinderen. Zo kwam Emilie maandag met rode dikke ogen uit de klas; ze had een Buzz Lightyears- lunchbox in haar tas gehad. Een onacceptabel probleem voor een meisje dat vraagt hoe je je oogwit roze kunt maken.
Diederik stuiterde vanochtend ook door de keuken toen hij een Nijntje-beker in zijn tas zag. Geen genade voor Joanna: overgieten de boel. Het idee alleen al dat hij met een baby-beker op school zou komen...
Ik heb geen idee of de lunchbox en Nijntje-beker wel acceptabel zouden zijn als ze geen uniform aan zouden moeten hebben, maar voor mij scheelt het in ieder geval in elke ochtend een hoop ellende. Anders zou ik het vast dubbel hebben, en kledingstress en lunchbox-drama’s.
donderdag 4 oktober 2007
School song
Emilie en Diederik moeten het schoollied leren en aan de ouders de nobele taak om dat te doen. Ik vraag me af of er werkelijk in de hele schoolfabriek waar ze opzitten (lijkt op het KPN-gebouw langs de spoorlijn Amsterdam-Utrecht) geen geschikter persoon is te vinden dan de ouders (en daarbij Harm en ik in het bijzonder). Maar goed, ik roep altijd dat het belangrijk is dat ouders betrokken zijn bij de school en dan moet ik natuurlijk niet gaan zeuren dat ik meer doelde op Mum's nights out en Starbucks-dates en dan op het inzetten van mijn (volledig ontbrekende) zangkwaliteiten. Ik had dus duidelijker moeten zijn tegen de juffen.
Heel behulpzaam hebben we het schoollied op papier gekregen, helaas zonder melodie erbij maar mijn zangkunsten doet elke melodie te niet dus veel zal het niet uitmaken.
Wat wel uitmaakt is dat het schoollied meer weg heeft van het Amerikaanse Volkslied. Dat is toch vrij opmerkelijk voor een Britse school in het (Moslim) Maleisië. Ik zal morgen eens mijn oor te luisteren leggen -bij de koffieochtend, ja ik doe wel wat op school!- of dit een nieuw lied is en of er veel gesteggel over is.
De tekst is als volgt (en denk daar het meest vreselijke schooluniform bij: een groen slecht zittende broekrok. Arme meisjes. Op de Garden kun je echt beter een jongetje zijn.)
We stand above all others.
We shall not be outdone.
In striving for the best,
No hardship shall we shun.
We tread the path to knowledge,
Our guide the torch of light.
With hearts and minds uplifted,
We work with all our might.
Here we stand united,
with friends on either side.
The GIS forever,
we wear our badge with pride. (Diederik leer ik: we wear our badge with paint. Mag natuurlijk niet liegen in je schoolvolkslied)
Ik weet dat ik niet moet vergelijken maar het lied van de British school in Tokyo sprak me toch meer aan:
We are the kids of the BST
We're having fun with the things we do
Playing and learning and having fun,
Who had a good day? Everyone!
Ik ga eens even op internet een fijn melodietje downloaden, eens kijken of ik het schoollied in: "baby, hit me one more time" van Britney S. geperst kan krijgen!
Heel behulpzaam hebben we het schoollied op papier gekregen, helaas zonder melodie erbij maar mijn zangkunsten doet elke melodie te niet dus veel zal het niet uitmaken.
Wat wel uitmaakt is dat het schoollied meer weg heeft van het Amerikaanse Volkslied. Dat is toch vrij opmerkelijk voor een Britse school in het (Moslim) Maleisië. Ik zal morgen eens mijn oor te luisteren leggen -bij de koffieochtend, ja ik doe wel wat op school!- of dit een nieuw lied is en of er veel gesteggel over is.
De tekst is als volgt (en denk daar het meest vreselijke schooluniform bij: een groen slecht zittende broekrok. Arme meisjes. Op de Garden kun je echt beter een jongetje zijn.)
We stand above all others.
We shall not be outdone.
In striving for the best,
No hardship shall we shun.
We tread the path to knowledge,
Our guide the torch of light.
With hearts and minds uplifted,
We work with all our might.
Here we stand united,
with friends on either side.
The GIS forever,
we wear our badge with pride. (Diederik leer ik: we wear our badge with paint. Mag natuurlijk niet liegen in je schoolvolkslied)
Ik weet dat ik niet moet vergelijken maar het lied van de British school in Tokyo sprak me toch meer aan:
We are the kids of the BST
We're having fun with the things we do
Playing and learning and having fun,
Who had a good day? Everyone!
Ik ga eens even op internet een fijn melodietje downloaden, eens kijken of ik het schoollied in: "baby, hit me one more time" van Britney S. geperst kan krijgen!
dinsdag 2 oktober 2007
Welkom!
Welkom Margje en mijn trouwe bezoeker in Grand Rapids, USA! Marg, als je nog even door-bezoekt krijg je ontbijt op bed!
ZOAT 2007
Afgelopen weekend was het ZOAT 2007, het Hockeytoernooi voor Nederlanders in Zuid-Oost Azië. Tot drie weken geleden wist ik niet van het bestaan van dit grote evenement. Vierhonderd (!!) Nederlanders uit alle Aziatische windhoeken verzamelden zich dit jaar in Kuala Lumpur. Er deden 20 teams mee, onder andere uit Australië, China, Hong Kong, Jakarta, Singapore en natuurlijk Kuala Lumpur. Ik had mazzel dat iemand die (als geheim wapen) uit Hong Kong zou worden ingevlogen, niet kon komen (andere geheime missie?) en ik dus mee mocht doen. We hadden twee KL-teams. Alle goede in 1 team en de minder goede in het andere. Dat was een prima optie tot het moment dat we tegen elkaar moesten spelen.
Het toernooi was geweldig en super goed geregeld. Van Dobben-kroketten met de lunch (de cateraars -aan het vasten vanwege Ramadan- keken nogal bedenkelijk naar de graaiende, kwijlende Nederlanders), massages na de wedstrijd (als je al na een ochtendje shoppen eindigt met een massage, kun je niet verwachten dat er gerend kan worden zonder het stramme lichaam aan het eind te pamperen) en een kidsclub vol met Filippijnse helpers. Ondanks dat de wedstrijden op gras waren, was zelfs het hockeyen leuk. De damesteams probeerden elkaar vooral op modegebied te overtreffen. De overduidelijke winnaars waren de (jonge!!) dames uit Jakarta, met op zaterdag delftsblauwe rokjes en op zondag gifroze outfit dat net te klein was zodat de zwarte strings een soort brug vormden tussen het rokje en het shirtje.
Bij de heren ging het er fanatiek aan toe. Zo fanatiek zelfs dat 1 team ruzie kreeg met de scheidsrechters omdat ze vonden dat er te lang werd gewacht met van het veld dragen van hun teamgenoot (die lag te wachten op de ambulance om hem met gebroken neus en verbrijzelde jukbeen naar het ziekenhuis te brengen voor een spoed operatie). Maar het merendeel van de teams was relaxed en gezellig. Iets wat iedereen waarschijnlijk ook beter kan dan hockeyen, want laten we eerlijk zijn: 400 ongetrainde oude vellen die na jaren wijn drinken en te veel eten plotseling bedenken dat ze fit genoeg zijn om in de brandende zon te gaan sporten, dan kun je ook maar beter relaxed en sportief zijn dan fanatiek! En het was warm, heel warm, vooral tijdens de middagwedstrijden die om 12.30 pm -na bergen kroketten- begonnen! Het is een wonder dat er geen doden gevallen zijn...
Het was echt een geweldig weekend, met een fantastisch feest op zaterdagavond inclusief bitterballen en I will survive, helemaal volgens de hockeyfeest-etiquette dus! Het was ook absoluut het jaarlijkse hoogtepunt van de expat-decadentie, maar 1 keer per jaar kan geen kwaad, denk ik. Vooral niet als je bedenkt dat dit voor mensen die regelmatig van land en stad wisselen HET moment is om oude vrienden van eerdere locaties weer terug te zien. Ook wij hebben vrienden uit Tokio die nu in Singapore wonen weer gezien. En daarnaast hebben we heel veel nieuwe mensen die in KL wonen ontmoet en een heel gezellig weekend gehad. En dan kan een broodje Van Dobben natuurlijk niet ontbreken!
Het toernooi was geweldig en super goed geregeld. Van Dobben-kroketten met de lunch (de cateraars -aan het vasten vanwege Ramadan- keken nogal bedenkelijk naar de graaiende, kwijlende Nederlanders), massages na de wedstrijd (als je al na een ochtendje shoppen eindigt met een massage, kun je niet verwachten dat er gerend kan worden zonder het stramme lichaam aan het eind te pamperen) en een kidsclub vol met Filippijnse helpers. Ondanks dat de wedstrijden op gras waren, was zelfs het hockeyen leuk. De damesteams probeerden elkaar vooral op modegebied te overtreffen. De overduidelijke winnaars waren de (jonge!!) dames uit Jakarta, met op zaterdag delftsblauwe rokjes en op zondag gifroze outfit dat net te klein was zodat de zwarte strings een soort brug vormden tussen het rokje en het shirtje.
Bij de heren ging het er fanatiek aan toe. Zo fanatiek zelfs dat 1 team ruzie kreeg met de scheidsrechters omdat ze vonden dat er te lang werd gewacht met van het veld dragen van hun teamgenoot (die lag te wachten op de ambulance om hem met gebroken neus en verbrijzelde jukbeen naar het ziekenhuis te brengen voor een spoed operatie). Maar het merendeel van de teams was relaxed en gezellig. Iets wat iedereen waarschijnlijk ook beter kan dan hockeyen, want laten we eerlijk zijn: 400 ongetrainde oude vellen die na jaren wijn drinken en te veel eten plotseling bedenken dat ze fit genoeg zijn om in de brandende zon te gaan sporten, dan kun je ook maar beter relaxed en sportief zijn dan fanatiek! En het was warm, heel warm, vooral tijdens de middagwedstrijden die om 12.30 pm -na bergen kroketten- begonnen! Het is een wonder dat er geen doden gevallen zijn...
Het was echt een geweldig weekend, met een fantastisch feest op zaterdagavond inclusief bitterballen en I will survive, helemaal volgens de hockeyfeest-etiquette dus! Het was ook absoluut het jaarlijkse hoogtepunt van de expat-decadentie, maar 1 keer per jaar kan geen kwaad, denk ik. Vooral niet als je bedenkt dat dit voor mensen die regelmatig van land en stad wisselen HET moment is om oude vrienden van eerdere locaties weer terug te zien. Ook wij hebben vrienden uit Tokio die nu in Singapore wonen weer gezien. En daarnaast hebben we heel veel nieuwe mensen die in KL wonen ontmoet en een heel gezellig weekend gehad. En dan kan een broodje Van Dobben natuurlijk niet ontbreken!
Abonneren op:
Posts (Atom)
