Hayden(t), het konijn, heeft het gehad. En ik ook met hem. Een paar weken geleden had hij schurft-oren (de oren waren hard) en de dierenarts vertelde dat het kleine beetjes waren waardoor Hayden kriebel had aan zijn oren. Hij mag dan kriebel hebben gehad, mijn maag trok samen bij de herinnering aan al die keren dat Diederik hem mee naar onze slaapkamer sleepte, vervolgens met zijn kasteel ging spelen, het konijn vergat om hem pas uren later weer uit ons bed te vissen.
De schurft-oren zijn over maar ik denk dat de beestjes in zijn hersenen zijn gekropen. Hayden springt nu als een "gekke koe" door de tuin. Wij moeten er erg hard om lachen, maar het is natuurlijk eigenlijk heel zielig. Het kan overigens ook zijn dat hij teveel lood heeft binnengekregen door al het speelgoed dat Diederik in zijn hok heeft gelegd voor hem om mee te spelen.
Tot gisteren moesten we vooral lachen om Hayden(t). Maar dat zal ik de komende tijd niet meer doen. Ik ben degene die altijd het hok schoon maakt (nou ja, ik vraag Joanna om het te doen, ik blijf natuurlijk wel een verwende expat-prinses), geef hem vers water en eten (ja, dat doe ik wel zelf) en ik laat Hayden(t) soms even op het gras en de tuin spelen. Nogal risicovolle operatie aangezien hij graag de tuin uit wil rennen (I wonder why....). Gisteren stond ik heel rustig in de tuin met iemand te praten, Hayden(t) zat 4 meter verderop lekker in het gras te graven. Ik zei nog vertederd, "kijk wat schattig, hij komt me even dag zeggen". Hij kwam inderdaad naar me toe, maar niet om dag te zeggen maar om -tot bloedens- in mijn teen te bijten. Hoe vals.
Het is dat kerst al voorbij is, anders had ik de toekomst voor Hayden(t) somber ingezien.
Weet iemand trouwens of je schurft-oren kunt krijgen van bijtwonden?
maandag 31 december 2007
zaterdag 29 december 2007
nieuwe auto
We hebben een nieuwe auto. Voor het eerst in ons leven hebben we een echte nieuwe-nieuwe auto en ik heb nooit begrepen waarom mensen een eerstehands auto zouden kopen en ik denk dat Harm dat ook niet meer zal doen.
In Tokio reed ik als een volleerde Franse chauffeur (tijdens mijn studie in Frankrijk binnen 17 lessen mijn examen gehaald ondanks 2 ingrepen wat neer kwam op 1 ingreep per 3 minuten examen) door de stad. Frankrijk of Japan, als je het aan de ene kant van de wereld kan, dan kan je het ook aan de andere kant.
Er was alleen 1 probleem. Ik heb niet echt iets met auto's, dacht ik, maar blijkbaar kunnen auto's me wel tegen staan. In Japan hadden we een zilvere Landrover. En die kleur deed voor mij zo af dat ik vanaf dag 1 een haat-liefde verhouding met de auto had. Elke willekeurige boom kreeg wel een "kusje" en ik heb meer "no parking" borden omver gereden dan dat ik heb gezien (hetgeen waarschijnlijk ook het omverrijden verklaard).
Toen Harm hier in KL een auto ging bestellen kreeg ik dan ook inspraak in het model en kleur (is goud geworden, ik blijf een ekster) en het dringend verzoek om met deze auto normaal te doen.
Op een regenachting woensdag namiddag werd een groenachtige (arch, in regen ziet de auto er groen uit) auto voor het huis geparkeerd. Het plastic zat nog over de stoelen en er stond 78 km op de teller. Veel nieuwer kan een auto niet zijn, denk ik.
Vol goede voornemens reed ik de eerste dag rond, deze auto zal ik in zijn waarde laten.
Vrijdagochtend, net iets te laat voor een afspraak, start ik de auto. Ralph en Katja, vrienden uit Nederland, zwaaiden me samen met Frederique en Maryse uit als ik wil weg rijden. Ik rij soepel achteruit, moet even steken, zet hem in zijn vooruit -dacht ik- geef gas en rij knetterhard achteruit tegen een muur aan. Frederique en Maryse (toch wel wat gewend na al mijn aanrijdingen in Tokyo) schrikken zich rot en vertellen me gillend dat ik gebotst heb met de nieuwe auto. Kleine betwetertjes. Ralph kijkt bedenkelijk als hij de schade opneemt. Ik ook, als ik het zie. De helft van de muur zit in de bumper en de achterlamp is eraf. Dit is meer schade dan ik ooit in Tokyo heb weten te bereiken.
Gelukkig bleek Katja ervaring te hebben met het verwijderen van stukken muur uit bumpers. Na een uurtje poetsen was alleen nog de deuk en een paar zwarte strepen (kale bumper) te zien. Met een stukje tape was ook de achterlamp weer zo goed als nieuw (op een paar missende stukken na dan).
Dilemma was natuurlijk: vertel ik het aan Harm en zo ja, hoe en wanneer. We zouden die avond heel lekker gaan eten in een bijzonder restaurant, al snel hadden Ralph, Katja en ik besloten dat we het niet voor het eten moesten vertellen. Geen enkele reden om een avond te verpesten. Idee was om te kijken hoelang we het min of meer stil konden houden. We dachten het tot de kinderen wakker zouden worden wel te kunnen rekken. Frederique, Maryse en Diederik (die de achterlamp had gevonden) waren zo onder de indruk van het gebeuren dat ze over niets anders konden praten.
Het restaurantje lag aan de andere kant van de stad. Van ons huis ongeveer een half uur rijden, van Harms kantoor 10 minuten. Precies om 20.00 pm reden Ralph, Katja en ik de parkeerplaats op. Harm was al vertrokken van zijn werk en kon dus ook elk moment aankomen. Twee uur later kwam Harm aan, volledig uitgeput en getraumatiseerd. Hij was de weg kwijt geraakt en bij een bouwplaats gestopt om de weg te vragen. De man aan wie hij het vroeg riep er een andere man bij, keek nieuwschierig naar Harm, zijn gsm, Blackberry en auto. Harm kreeg zo'n unheimisch gevoel dat hij zeker wist dat hij moest maken dat hij weg kwam. Hij heeft de man een duw gegeven zodat die achteruit in de sloot belandde. Harm sprong in de auto en scheurde weg. Uiteindelijk heeft hij toch het restaurant gevonden, kon hij nog net het toetje meepikken en hebben we uitvoerig de slappelach gehad bij het idee dat de man misschien wel alleen maar goede bedoelingen had en volstrekt ten onrechte in een sloot was beland. Aangezien de stemming beter werd, gooide ik ook de botsing in de discussie "haha, en dan denk je dat je een rotdag achter de rug hebt en dan weet je nog niet eens dat je vrouw je nieuwe auto tegen een muur heeft gezet"). Maar door alle consternatie over de bijna overval was Harm niet onder de indruk van de schade aan de auto. En opvallend genoeg heb ik sindsdien niets meer geraakt. Tenminste, niet dat ik gemerkt heb.
In Tokio reed ik als een volleerde Franse chauffeur (tijdens mijn studie in Frankrijk binnen 17 lessen mijn examen gehaald ondanks 2 ingrepen wat neer kwam op 1 ingreep per 3 minuten examen) door de stad. Frankrijk of Japan, als je het aan de ene kant van de wereld kan, dan kan je het ook aan de andere kant.
Er was alleen 1 probleem. Ik heb niet echt iets met auto's, dacht ik, maar blijkbaar kunnen auto's me wel tegen staan. In Japan hadden we een zilvere Landrover. En die kleur deed voor mij zo af dat ik vanaf dag 1 een haat-liefde verhouding met de auto had. Elke willekeurige boom kreeg wel een "kusje" en ik heb meer "no parking" borden omver gereden dan dat ik heb gezien (hetgeen waarschijnlijk ook het omverrijden verklaard).
Toen Harm hier in KL een auto ging bestellen kreeg ik dan ook inspraak in het model en kleur (is goud geworden, ik blijf een ekster) en het dringend verzoek om met deze auto normaal te doen.
Op een regenachting woensdag namiddag werd een groenachtige (arch, in regen ziet de auto er groen uit) auto voor het huis geparkeerd. Het plastic zat nog over de stoelen en er stond 78 km op de teller. Veel nieuwer kan een auto niet zijn, denk ik.
Vol goede voornemens reed ik de eerste dag rond, deze auto zal ik in zijn waarde laten.
Vrijdagochtend, net iets te laat voor een afspraak, start ik de auto. Ralph en Katja, vrienden uit Nederland, zwaaiden me samen met Frederique en Maryse uit als ik wil weg rijden. Ik rij soepel achteruit, moet even steken, zet hem in zijn vooruit -dacht ik- geef gas en rij knetterhard achteruit tegen een muur aan. Frederique en Maryse (toch wel wat gewend na al mijn aanrijdingen in Tokyo) schrikken zich rot en vertellen me gillend dat ik gebotst heb met de nieuwe auto. Kleine betwetertjes. Ralph kijkt bedenkelijk als hij de schade opneemt. Ik ook, als ik het zie. De helft van de muur zit in de bumper en de achterlamp is eraf. Dit is meer schade dan ik ooit in Tokyo heb weten te bereiken.
Gelukkig bleek Katja ervaring te hebben met het verwijderen van stukken muur uit bumpers. Na een uurtje poetsen was alleen nog de deuk en een paar zwarte strepen (kale bumper) te zien. Met een stukje tape was ook de achterlamp weer zo goed als nieuw (op een paar missende stukken na dan).
Dilemma was natuurlijk: vertel ik het aan Harm en zo ja, hoe en wanneer. We zouden die avond heel lekker gaan eten in een bijzonder restaurant, al snel hadden Ralph, Katja en ik besloten dat we het niet voor het eten moesten vertellen. Geen enkele reden om een avond te verpesten. Idee was om te kijken hoelang we het min of meer stil konden houden. We dachten het tot de kinderen wakker zouden worden wel te kunnen rekken. Frederique, Maryse en Diederik (die de achterlamp had gevonden) waren zo onder de indruk van het gebeuren dat ze over niets anders konden praten.
Het restaurantje lag aan de andere kant van de stad. Van ons huis ongeveer een half uur rijden, van Harms kantoor 10 minuten. Precies om 20.00 pm reden Ralph, Katja en ik de parkeerplaats op. Harm was al vertrokken van zijn werk en kon dus ook elk moment aankomen. Twee uur later kwam Harm aan, volledig uitgeput en getraumatiseerd. Hij was de weg kwijt geraakt en bij een bouwplaats gestopt om de weg te vragen. De man aan wie hij het vroeg riep er een andere man bij, keek nieuwschierig naar Harm, zijn gsm, Blackberry en auto. Harm kreeg zo'n unheimisch gevoel dat hij zeker wist dat hij moest maken dat hij weg kwam. Hij heeft de man een duw gegeven zodat die achteruit in de sloot belandde. Harm sprong in de auto en scheurde weg. Uiteindelijk heeft hij toch het restaurant gevonden, kon hij nog net het toetje meepikken en hebben we uitvoerig de slappelach gehad bij het idee dat de man misschien wel alleen maar goede bedoelingen had en volstrekt ten onrechte in een sloot was beland. Aangezien de stemming beter werd, gooide ik ook de botsing in de discussie "haha, en dan denk je dat je een rotdag achter de rug hebt en dan weet je nog niet eens dat je vrouw je nieuwe auto tegen een muur heeft gezet"). Maar door alle consternatie over de bijna overval was Harm niet onder de indruk van de schade aan de auto. En opvallend genoeg heb ik sindsdien niets meer geraakt. Tenminste, niet dat ik gemerkt heb.
donderdag 6 december 2007
Feestdagen in een minder rijk land
Maleisie is een minder rijk land dan Nederland en Japan. Dat merk je aan verschillende dingen, de gaten in de weg, de auto's die rondrijden, maar vooral aan de hoeveelheid goede doelen waar je als Expat je over ontfermt of zou kunnen ontfermen. Vrijwel alle organisaties richten zich op dakloze kinderen, weeskinderen, kinderen van drugsouders, etc.
Een paar weken geleden ben ik naar een weeshuis voor jongetjes van 3-15 jaar gegaan. We moesten voor een organisatie (Angel-program) de namen, geboortedata, interesses en favoriete vak op school opschrijven zodat we ze met kerst gericht een kadootje zouden kunnen geven. Dat kado bestaat uit de juiste maat schoenen of een doosje potloden zodat ze naar school kunnen gaan.
Ik vond het een heftige ervaring. Van ons TE grote huis met tuin en zwembad reed ik in minder dan 10 minuten naar een klein rijtjes huisje waar 30 jongens in 2 kamers wonen, eten en slapen. Toen wij binnen kwamen stormden de kleintjes (3 jaar, net als Frederique en Maryse) naar ons toe en wilden ze dat we met ze zouden gaan voetballen, met de lekke voetbal. De oudere jongens hingen wat rond, waren aan het eten (op de grond) en een groepje was buiten aan het dammen met een zeer incompleet damspel. In de kamer van 5 bij 5 meter stonden 2 versleten banken en een tafel zonder stoelen.
Bij het opnemen van de informatie vond ik het vooral heftig dat de meeste jongetjes hun geboortedatum niet wisten. Aan de hand van hun lengte werd besloten hoe oud ze ongeveer zouden moeten zijn. Het idee dat je niet weet wanneer je geboren bent, volgens mij toch zeker 1 van de hoogtepunten van je leven, vond ik zo schrijnend dat ik met tranen in mijn ogen, samen met de jongens, een mooie geboortedatum heb uitgezocht.
Na 2 uur reed ik weer terug naar onze (expat)heuvel. Ik vond het moeilijk om de kinderen te zien en zo weinig voor ze te kunnen doen. Het liefst zou ik ze alle 30 in huis nemen. Of van huis ruilen, zij kunnen deze ruimte beter gebruiken dan wij.
Ook heeft het invloed gehad op hoe ik naar mijn eigen kinderen kijk. Ik geniet er (nog) meer van ze maar ik word nu nog bozer als ze zich als verwende draakjes gedragen. Ik zou ze graag een keer mee willen nemen om ze te leren dat er ook een ander leven bestaat dan het leven dat zij leiden. Maar het moet natuurlijk niet een soort aapjes-kijken worden. En misschien zijn de kinderen er ook nog wel te jong voor.
Het deed me ook realiseren hoe oud mijn broertje wel niet was toen hij bij ons kwam (3 jaar) en hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij in zo'n liefdevol gezin is opgenomen. Hij had het zoveel slechter kunnen treffen.
Ondertussen heeft de kerstmis-gekte hier in volle omvang toegeslagen. Je kunt geen scheet laten zonder dat er een deel aan het goede doel wordt gedoneerd. Ik doe er graag aan mee (schenken aan het goede doel) al krijg je hier- nog meer dan in Nederland- het gevoel dat het gaat om het afkopen van je schuldgevoel. Maar daar heb ik me bij neergelegd. Uiteindelijk hebben de kinderen in het weeshuis er iets aan, wat de reden dan ook is om te doneren.
Een paar weken geleden ben ik naar een weeshuis voor jongetjes van 3-15 jaar gegaan. We moesten voor een organisatie (Angel-program) de namen, geboortedata, interesses en favoriete vak op school opschrijven zodat we ze met kerst gericht een kadootje zouden kunnen geven. Dat kado bestaat uit de juiste maat schoenen of een doosje potloden zodat ze naar school kunnen gaan.
Ik vond het een heftige ervaring. Van ons TE grote huis met tuin en zwembad reed ik in minder dan 10 minuten naar een klein rijtjes huisje waar 30 jongens in 2 kamers wonen, eten en slapen. Toen wij binnen kwamen stormden de kleintjes (3 jaar, net als Frederique en Maryse) naar ons toe en wilden ze dat we met ze zouden gaan voetballen, met de lekke voetbal. De oudere jongens hingen wat rond, waren aan het eten (op de grond) en een groepje was buiten aan het dammen met een zeer incompleet damspel. In de kamer van 5 bij 5 meter stonden 2 versleten banken en een tafel zonder stoelen.
Bij het opnemen van de informatie vond ik het vooral heftig dat de meeste jongetjes hun geboortedatum niet wisten. Aan de hand van hun lengte werd besloten hoe oud ze ongeveer zouden moeten zijn. Het idee dat je niet weet wanneer je geboren bent, volgens mij toch zeker 1 van de hoogtepunten van je leven, vond ik zo schrijnend dat ik met tranen in mijn ogen, samen met de jongens, een mooie geboortedatum heb uitgezocht.
Na 2 uur reed ik weer terug naar onze (expat)heuvel. Ik vond het moeilijk om de kinderen te zien en zo weinig voor ze te kunnen doen. Het liefst zou ik ze alle 30 in huis nemen. Of van huis ruilen, zij kunnen deze ruimte beter gebruiken dan wij.
Ook heeft het invloed gehad op hoe ik naar mijn eigen kinderen kijk. Ik geniet er (nog) meer van ze maar ik word nu nog bozer als ze zich als verwende draakjes gedragen. Ik zou ze graag een keer mee willen nemen om ze te leren dat er ook een ander leven bestaat dan het leven dat zij leiden. Maar het moet natuurlijk niet een soort aapjes-kijken worden. En misschien zijn de kinderen er ook nog wel te jong voor.
Het deed me ook realiseren hoe oud mijn broertje wel niet was toen hij bij ons kwam (3 jaar) en hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij in zo'n liefdevol gezin is opgenomen. Hij had het zoveel slechter kunnen treffen.
Ondertussen heeft de kerstmis-gekte hier in volle omvang toegeslagen. Je kunt geen scheet laten zonder dat er een deel aan het goede doel wordt gedoneerd. Ik doe er graag aan mee (schenken aan het goede doel) al krijg je hier- nog meer dan in Nederland- het gevoel dat het gaat om het afkopen van je schuldgevoel. Maar daar heb ik me bij neergelegd. Uiteindelijk hebben de kinderen in het weeshuis er iets aan, wat de reden dan ook is om te doneren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
