De container met onze spullen is op wereldtournee. Althans zo lijkt het. Hij maakt meer mee dan de meeste van ons in ons hele leven. Op 8 juli is alles heel zorgvuldig (in 5 papiertjes, 3 lagen karton, een rol bubbeltjesplastic en in een doos) ingepakt door de Japanse verhuizers. Aan hen kun je dit zeker toevertrouwen. Met 20 man bestormen ze je huis (schoenen aan, schoenen uit, schoenen aan, schoenen uit) en wordt alles met een precisie ingepakt dat ze het zonder risico naar de maan zouden kunnen lanceren. Zover hoefde onze spullen niet eens, maar in Japan neemt men natuurlijk geen enkel risico. De kapiteinen van de containerschepen daarin tegen wel. Midden op de Zuid-Chinese zee is "onze" boot in aanvaring gekomen met een ander containerschip. Je zou denken dat je zo'n schip op open zee wel zou zien aankomen, maar blijkbaar niet. De twee schepen (elk zo groot als een flatgebouw) zaten volledig in elkaar vast en zijn in T-vorm terug naar Yokohama gesleept waarbij de motorkamer van onze boot al onder water stond.
Gelukkig bleek -na 2 weken- dat onze container (van buiten) onbeschadigd was. Dus een tweede kans. De container werd weer op een boot gehesen en begon opnieuw aan de reis naar Maleisië. Deze keer kwam het schip alleen een typhoon tegen maar daar is hij ongeschonden doorheen gekomen.
Afgelopen zaterdag is de container in Maleisië aangekomen. Maar de bijhorende papieren niet (van boord geblazen?). Nu is het wachten op het vrijgeven van de container, want zonder papieren wordt de container niet vrijgegeven. Gelukkig heb ik nu zoveel tijd in Nederland (zonder remmende werking van een echtgenoot) gehad dat ik ongeveer een hele inboedel bij elkaar heb geshopt. We kunnen dus gelukkig (maanden) uit onze koffers leven.
woensdag 29 augustus 2007
maandag 27 augustus 2007
Van hier naar KL na Tokio
Nog 6 dagen en ik vertrek naar Kuala Lumpur. Samen met Emilie en Diederik (net 5 jaar) en Frederique en Maryse (bijna 3 jaar) ga ik met de nachtvlucht naar KL. Ik hou niet van nachtvluchten en niemand stapt vrijwillig met mijn kinderen in een nachtvlucht! Tot nu toe zijn het alleen nog maar drama-vluchten geweest met als hoogte (diepte) punt het moment dat Harm een krijsend kind op de wc de mond probeerde te snoeren en de piloot kwam informeren of er een varken werd geslacht. Ik heb alles geprobeerd, valium (kids gingen stuiterend door het vliegtuig), slaapmiddel (4 slaapdronken kinderen die als ongeleide projectielen door de gangpaden renden) en hel en verdoemenis dreigen (nog meest effectieve middel). Ik zit dus niet echt op die vlucht te wachten. Een vriendinnetje had de treffende vergelijking, het is net een bevalling: als je er eenmaal aan begonnen bent, heb je geen keus meer en moet je het gewoon uitzitten.
Zo vlak voor vertrek vraagt iedereen of ik zin heb om van Tokio naar KL te verhuizen. Om eerlijk te zijn: niet echt. Onze tijd in Tokio was zo geweldig dat ik bang ben dat ik vooral veel ga vergelijken en dat Tokio het daarbij zal winnen. De eerste 1,5 jaar vond ik heel zwaar, de kinderen sliepen amper en gingen nog niet naar school, pas na 6 maanden begon Rose bij ons te werken, ik sprak geen woord Japans (dat is overigens in die 2,5 jaar niet veranderd) en wist dus niet eens welk pak de melk was. Ik werd met Hersenvliesontsteking in het ziekenhuis opgenomen en het herstel daarvan duurt nu ook al eindeloos. Maar na 1,5 jaar begon een periode dat uit vrijwel alleen maar hoogtepunten bestond: Weekendjes weg met vrienden, Mum's nights out die ik bijna wekelijks had (groot voordeel van zoveel kinderen) en die standaard gillend uit de hand liepen. De ochtenden waarbij we even koffie gingen drinken met de moeders van de Britse school en na de lunch, een klein stukje van Omotesando aandeden om snel terug naar school te rennen voor Pick-up. De diners met de Nederlandse vrouwen, de eindeloze telefoontjes met een vriendinnetje als we alle twee in de auto zaten, en dan natuurlijk de volstrekt kansloze Smashhits-avonden die aan het eind een dusdanige frequentie aannamen dat Harm met opname in de Betty Ford clinic ging dreigen.
Maar helemaal onvergetelijk waren de uitjes met "de Liefde"-club, een groep wat oudere grijze -paars door verkeerd(?) verven- vrouwen die iets met Nederland hadden, bijvoorbeeld omdat ze er in 1981 een keer op vakantie waren geweest of omdat ze in 1989 in Nederland woonden toen hun man daar werkte. Een interessante groep vrouwen die een echt beeld van de Japanse maatschappij gaven. Zo heb ik dankzij "de Liefde" een Japanse prins ontmoet (ook wel genaamd: de snor, de vader van de a.s. keizer), een geweldig Japans traditioneel spel geleerd, weet ik nu veel over traditioneel Japanse poppen en ken ik een Japans kerstliedje.
Ook de bezoeken aan Fuchu-prison vond ik een bijzondere ervaring. Vier mannen die in hetzelfde land woonden als wij maar een volstrekt andere beleving hadden van de Japanse gewoontes en cultuur. Wij genoten van de punctualiteit, en worden zij gek van de regeltjes (praten mag alleen in de lunchpauze, een deken mag je overdag alleen opgevouwen op schoot leggen, ook als het -10 graden is etc). Wij genieten van het heerlijke Japanse eten, zij vallen in 1 jaar 30 kilo af door de hoeveelheid die ze van dit heerlijke eten krijgen (ze krijgen even veel als de Japanse gevangenen, die half zo groot en half zo zwaar zijn). Ik zal de opmerking van 1 van mijn gevangen-vrienden nooit vergeten. Toen ik hem -met tranen in mijn ogen- vertelde dat ik uit Japan zou vertrekken, zei hij: "wat een fantastisch nieuws voor je, ik heb al die tijd voor je gebeden dat je snel Japan zou kunnen verlaten!" Ik heb maar niet gezegd dat ik -in tegenstelling tot hem- vrijwillig in Japan zat.
Nu gaan we dus naar KL. Iedereen is laaiend enthousiast over KL en Maleisië. Ik vertrouw erop dat het leuk wordt, maar liever was ik terug gegaan naar Tokio. Nog 5 dagen bij mijn ouders en dan zal ik weer helemaal zelf voor mijn kinderen moeten zorgen. Nu huppelen ze allemaal om 6.30 am naar opa en oma, straks weer naar die van ons. Ik zal Nederland, familie en vrienden zeker weer gaan missen. Maar het went wel, het vertrekken voor een jaar. En als iedereen zijn voornemen ook echt gaat uitvoeren, zijn de meeste voor kerst al langs geweest. Ik hoop het.
Zo vlak voor vertrek vraagt iedereen of ik zin heb om van Tokio naar KL te verhuizen. Om eerlijk te zijn: niet echt. Onze tijd in Tokio was zo geweldig dat ik bang ben dat ik vooral veel ga vergelijken en dat Tokio het daarbij zal winnen. De eerste 1,5 jaar vond ik heel zwaar, de kinderen sliepen amper en gingen nog niet naar school, pas na 6 maanden begon Rose bij ons te werken, ik sprak geen woord Japans (dat is overigens in die 2,5 jaar niet veranderd) en wist dus niet eens welk pak de melk was. Ik werd met Hersenvliesontsteking in het ziekenhuis opgenomen en het herstel daarvan duurt nu ook al eindeloos. Maar na 1,5 jaar begon een periode dat uit vrijwel alleen maar hoogtepunten bestond: Weekendjes weg met vrienden, Mum's nights out die ik bijna wekelijks had (groot voordeel van zoveel kinderen) en die standaard gillend uit de hand liepen. De ochtenden waarbij we even koffie gingen drinken met de moeders van de Britse school en na de lunch, een klein stukje van Omotesando aandeden om snel terug naar school te rennen voor Pick-up. De diners met de Nederlandse vrouwen, de eindeloze telefoontjes met een vriendinnetje als we alle twee in de auto zaten, en dan natuurlijk de volstrekt kansloze Smashhits-avonden die aan het eind een dusdanige frequentie aannamen dat Harm met opname in de Betty Ford clinic ging dreigen.
Maar helemaal onvergetelijk waren de uitjes met "de Liefde"-club, een groep wat oudere grijze -paars door verkeerd(?) verven- vrouwen die iets met Nederland hadden, bijvoorbeeld omdat ze er in 1981 een keer op vakantie waren geweest of omdat ze in 1989 in Nederland woonden toen hun man daar werkte. Een interessante groep vrouwen die een echt beeld van de Japanse maatschappij gaven. Zo heb ik dankzij "de Liefde" een Japanse prins ontmoet (ook wel genaamd: de snor, de vader van de a.s. keizer), een geweldig Japans traditioneel spel geleerd, weet ik nu veel over traditioneel Japanse poppen en ken ik een Japans kerstliedje.
Ook de bezoeken aan Fuchu-prison vond ik een bijzondere ervaring. Vier mannen die in hetzelfde land woonden als wij maar een volstrekt andere beleving hadden van de Japanse gewoontes en cultuur. Wij genoten van de punctualiteit, en worden zij gek van de regeltjes (praten mag alleen in de lunchpauze, een deken mag je overdag alleen opgevouwen op schoot leggen, ook als het -10 graden is etc). Wij genieten van het heerlijke Japanse eten, zij vallen in 1 jaar 30 kilo af door de hoeveelheid die ze van dit heerlijke eten krijgen (ze krijgen even veel als de Japanse gevangenen, die half zo groot en half zo zwaar zijn). Ik zal de opmerking van 1 van mijn gevangen-vrienden nooit vergeten. Toen ik hem -met tranen in mijn ogen- vertelde dat ik uit Japan zou vertrekken, zei hij: "wat een fantastisch nieuws voor je, ik heb al die tijd voor je gebeden dat je snel Japan zou kunnen verlaten!" Ik heb maar niet gezegd dat ik -in tegenstelling tot hem- vrijwillig in Japan zat.
Nu gaan we dus naar KL. Iedereen is laaiend enthousiast over KL en Maleisië. Ik vertrouw erop dat het leuk wordt, maar liever was ik terug gegaan naar Tokio. Nog 5 dagen bij mijn ouders en dan zal ik weer helemaal zelf voor mijn kinderen moeten zorgen. Nu huppelen ze allemaal om 6.30 am naar opa en oma, straks weer naar die van ons. Ik zal Nederland, familie en vrienden zeker weer gaan missen. Maar het went wel, het vertrekken voor een jaar. En als iedereen zijn voornemen ook echt gaat uitvoeren, zijn de meeste voor kerst al langs geweest. Ik hoop het.
Abonneren op:
Posts (Atom)
