God

De kinderen zijn volledig in god geraakt, dat wil zeggen: het houdt ze erg bezig. Waar het vandaan komt is voor ons niet helemaal duidelijk. Al zou het via Joanna kunnen zijn want die zingt de hele dag Philipijnse psalmen (in het Engels).

Ze zijn allemaal op zijn/haar eigen manier bezig met het verschijnsel God en hemel. Zo vroeg Diederik of God met een vliegtuig naar de hemel was gegaan. Toen ik dit "transport-issue" slim dacht te omzeilen door te vertellen dat mensen die dood zijn naar de hemel gaan, stelde Diederik vast dat God dus dood moest zijn.
Emilie vroeg gisteren aan Harm of het klopte (wat ik had verteld) dat de hemel in de lucht is. Harm zei dat dat heel goed zou kunnen en dat hij dat ook dacht. Toen vroeg Emilie hoe dode mensen in de hemel kunnen zijn als we ze in de grond stoppen.

Frederique en Maryse hebben hun eigen idee van God en de hemel. Zo speelden ze vanochtend dat Lady Moonshine (My little pony) dood ging en naar de hemel zou gaan waar Dog (letters kloppen!) en de zebra (...) op haar wachtten.

Mijn ouders komen gelukkig volgende week en ik denk dat mijn vader (als oud-missionaris) een zware taak staat te wachten. Ik heb namelijk het idee dat hoe meer we ze vertellen, hoe slimmere vragen ze gaan stellen. En mijn kennis-limiet hebben ze al bereikt.

baby in bad

Maryse riep nog "Ik ga even mijn baby wassen". Als goede moeder, te druk met internet om iets anders te zeggen, riep ik nog "goed idee, schat, ik ook van jou". Ik hoop dat ze het afleert voor ze zelf kinderen krijgt.

echte expat vrouw

Langzaam (vind ik zelf, anderen denken daar na dit stukje vast anders over) verander ik in een echte expat vrouw. Verbaasd ben ik al niet meer als er voor 11 am een fles wijn wordt opengetrokken, zelfs niet als het een dinsdagochtend is. Afgelopen week had ik mijn beste (en meest over the top) expat ervaring tot nu toe. Met 3 vriendinnetjes ben ik gaan shoppen en lunchen. Het zijn 2 Amerikaanse vrouwen en 1 Canadese. Vooral de Amerikaanse vrouwen zijn ZO Amerikaans dat ze er zelf ook de slappe lach van krijgen. Ik vind het heerlijk om wat mensen te hebben ontmoet die zich zelf niet zo serieus nemen, want daar zijn er hier in KL niet zo veel van. In KL neemt de expat-vrouw zichzelf (en hetgeen ze doet) erg serieus, zo worden bonnen van de cateraar in de map met titel "werk vrouw" gestopt. Deze Amerikaanse vrouwen niet. Ze lachen om hun eigen gedrag, en genieten van het leven dat ze hebben zonder eerst te klagen over de helper, de chauffeur en de tuinman.

Eerst zijn we in een heel leuk restaurantje gaan lunchen. Er waren niet zoveel tafels wat goed uitkwam want het restaurant lag IN een winkel. Terwijl we op de lunch wachtten verspilden we dus geen kostbare shoptijd. Na de lunch en de eerste winkel zijn we naar een "echte" tassenwinkel gegaan, dat was een deur met camera, een trap naar boven en daar een ruimte vol fake meuk, tassen, schoenen en kleding. Ik had mijn oog laten vallen op een Louis Vuitton-vloerkleed maar dat was helaas niet te koop. Het was overigens gewoon een groot stuk fake-LV-leer.
Maar het leukst kwam daarna. Omdat we nog even naar de Central Market wilden (onder mom van leuke mixen met de lokale bevolking) werd de chauffeur gebeld om de (fake) tassen te droppen. Dit was BY FAR het meest decadente wat ik ooit heb gezien (en gedaan).

In het buitenland als expat verlies je soms even de banden met realiteit, dan is het goed dat je vrienden hebt die je tot de orde roepen zoals Katja en Ralph met kerst hebben gedaan.
Dit uitje was zo over de top dat ik zelf gelukkig ook door had dat het te erg voor woorden was (en ik het natuurlijk eigenlijk niet op de weblog moet zetten) maar soms is het ook gewoon leuk om iets te doen dat TE erg is. Juist omdat je er nog lang om kunt na-giechelen en je je meteen realiseert dat je als expat gewoon een beetje bizar leven hebt, een leven dat je vooral niet te serieus moet nemen.