Shoppen

In KL kun je alles krijgen. Het meeste ook nog op een logische plaats, wat een verademing is na Japan. Toch is er wel 1 winkel die ik echt mis en dat is de Tokyu Hands. Als je in Tokyo echt niet meer weet waar je het moet zoeken dan ga je naar de Tokyu Hands. In 99.99% van de gevallen, zullen ze hebben wat je zoekt, en ook nog in 50 verschillende maten, kleuren en soorten. Je hebt daar echt alles van designer-fietsen, via SM-kleding, langs de vissekommen, wereldbollen tot aan computer-hond-huisdieren en zelfsturende stofzuigers aan toe. En dan natuurlijk ook gewone dingen als papier, pennen, bonzai-boompjes, survival-kits en gsm-anti-gluur-stickers.
Probleem blijft natuurlijk het in de winkel vinden van wat je nodig hebt en dat is niet zo makkelijk in een winkel met 7 verdiepingen, 14 sub-verdiepingen, ingericht volgens Japanse logica. Een soort dolhof van Escher heb ik het altijd gevonden. Maar het is een geruststelling dat je weet dat ze hebben wat je zoekt en je veel andere handige dingen tegenkomt waarvan je niet eens wist dat je ze zo hard nodig had.

Shoppen in KL is een andere ervaring. Je kunt duidelijk maken wat je zoekt, en ze hebben niet veel rare producten zoals in Japan. Het enige risico dat je loopt is dat je een Chineze verkoper treft en naar huis gaat met een heel scale aan dingen die je niet wilde hebben. Gelukkig wel tegen een goede prijs, als je de verkoper mag geloven.

Wat ik het leukst blijf vinden van shoppen in Maleisie is dat de verkopers rare dingen zeggen als je iets vraagt.
Een paar weken geleden wilde ik voor de kleintjes nieuwe UV-zwemkleding met ingebouwde drijvers kopen. Dat is een zwemband dat alles bedekt van nek tot ellebogen en knieen en ze waarmee ze blijven drijven. Omdat ze in de winkel alleen groene pakjes hadden, vroeg ik of ze nog een andere kleur hadden. De verkoper liep naar een ander schap en zei: "Nee, maar we hebben wel deze." en haalde daarbij een bikini van nog geen 4 cm2 tevoorschijn. Niets van mijn oorsprokelijke idee (UV-bescherming en drijvers) kwam erin terug. Briljant dat hij het echt voorstelde.

Vorige week was ik in een supermarkt op zoek naar poeder voor aardappelpuree. Ik kon het nergens vinden en dus vroeg ik de verkoper waar het lag. Beleeft vroeg hij: "To drink or to eat". Eigenlijk had ik naar het recept voor het drankje moeten vragen. Misschien is zijn vrouw wel net zo'n belabberde kok als ik en krijgt hij daadwerkelijk soms aardappelpuree te drinken.

Ik vind dit soort opmerkingen echt gewedig en ga proberen mezelf erin te trainen. Daarmee kun je een saaie dag vrij eenvoudig opfleuren. In Japan nam ik al regelmatig "revanche" voor het niet begrijpen van de Japanners door, na lang graven in mijn portemonee, heel tevreden een onlogisch bedrag aan de kassiere te geven, bijvoorbeeld 1063 JPY als ik 980 JPY moest afrekenen. Om de hopeloze blik van de kassiere die, uit angst voor gezichtsverlies, niet durfde te vragen waarom ik zo'n onlogisch bedrag gaf, kon ik zoveel pret hebben dat ik weer een paar dagen Japanse-logica aankon. 

Als we nog even door over de wereld blijven zwerven kom ik uiteindelijk terug in Nederland met een hele eigen vorm van je als klant gedragen. Er bestaat al een boek over Third cultur kids, ik denk dat ik daar dan de variant Third cultur shopper aan kan toevoegen.

Apen

Vorige week had ik weer echt het gevoel dat we in het buitenland wonen. Uit het niets hadden we drie apen in de tuin. Toen Emilie en Diederik thuis kwamen was ik nog zwaar onder de indruk en vertelde ik dat ik iets heel bijzonders in de tuin had gezien. Toen ik zei dat er drie apen in de tuin hadden gespeeld was hun reactie: "En wat was dan het bijzondere in de tuin?"

De kinderen zijn helemaal gewend aan apen op straat. Op de school waar ze Nederlandse les hebben stikt het ervan en is het zelfs een groot probleem omdat ze kinderen aanvallen en lunches afpakken (zielige kindjes, als je niet al gewoon gepest wordt, krijg je wel een aap achter je aan). De schoolleiding had besloten om de apen dood te schieten (zal je niet verbazen dat dit een Amerikaanse school is) en waren goed op dreef toen er toch klachten binnen kwamen. Door de geweerschoten was de Biologie-leraar bijna niet te verstaan toen hij uitlegde dat je goed met de natuur en de dieren moet omgaan. Geen schoten meer dus, nu worden de apen vergiftigd.

De apen in onze tuin zijn na een slokje water uit het zwembad weer vertrokken. Ik weet niet wat ik met het water had gedaan als ze IN het zwembad waren gesprongen, wat op de Amrikaanse school dagelijks schijnt te gebeuren. Nu wacht ik nog op de tree snake die de buurvrouw 2 weken geleden in haar tuin had. Eens kijken of ik daarmee de kinderen onder de indruk kan krijgen.

Art class

Elke maandagmiddag hebben Frederique en Maryse art class als naschoolse activiteit (op school). Aangezien al mijn kinderen al bij 3 maanden beter konden tekenen, knutselen en plakken dan ik, laat ik de creatieve opvoeding dus over aan mensen die het wel kunnen. (Zoals een wijze tante ooit tegen me zei: "Je moet doen waar je goed in bent, in ons geval is dat shoppen".)
En wat blijkt, in Frederique en Maryse schuilt ware Van Gogh's. Gisteren kwamen ze met deze beschilderde Yakult-flesjes (ja die hele kleine, erg priegelwerk dus!) thuis. Gelukkig kunnen we vast stellen dat er geen kinderarbeid aan te pas is gekomen!

MBA

Ik heb besloten om weer te gaan studeren. Al op dag 3 van mijn Rechtenstudie wist ik dat ik een verkeerde keuze had gemaakt en eigenlijk Economie had moeten gaan doen. Maar dat hadden ze niet in Utrecht en het is niet in me opgekomen om van stad te switchen. Ik was waarschijnlijk te druk op Veritas om over iets te (kunnen) nadenken. Nu heb ik de kans om het alsnog te gaan doen. De universiteiten hier in KL lijken niet echt goed te zijn of alleen in het Maleis les te gegeven, en dus wil ik het via een remote-programma aan de London University gaan doen. Althans dat is mijn plan. Je moet eerst door de selectie heen te zien komen en dat zou nog best wel eens lastig kunnen worden. Ik snapte niet echt veel van het inschrijfformulier (zou dat de eerste selectie zijn?). Het omzetten van Nederlandse diploma’s en vakken naar het Engelse systeem is niet eenvoudig. Wat een stuk sneller ging, was de werk- en universiteits referenties, die ik heb overgeslagen aangezien ik het wat overdreven vond voor die paar vakken die ik wil gaan volgen. Ik wist dat ik ergens moest aanvinken dat ik met een paar vakken wilde beginnen, maar toen ik eenmaal op ‘submit” drukte was ik dat even vergeten. Al snel kreeg ik een emailtje om me welkom te heten bij (de selectie voor) een MBA aan de London University. Een MBA? Dat was niet de bedoeling dus meteen een mailtje (in mijn lousy engels) gestuurd met de mededeling dat ik niet een hele MBA maar slechts een paar vakjes wilde doen, en dat ik het formulier blijkbaar niet goed had begrepen. Ben benieuwd of ik toegelaten zal worden…

Hayden 2, the end

Helaas is het weer niet goed gegaan met het konijn. Na een week of 3 (en een hele onrustige playdate van de kinderen waarbij Hayden blaadje, koekjes en limonade kreeg toen ik even niet opletten) lag hij plotseling apatisch in zijn hokje. Met spoed heb ik hem naar de dierenarts gebracht die al meteen zei dat een konijn dat op zijn buik lig, zelden weer opstaat. Toch gevraagd of hij zijn best wilde doen, Hayden nog een aai over zijn kleine koppie gegeven en naar huis gegaan.

Twee dagen laten (zat public holiday tussen, maar was het ook eerlijk gezegd een heel klein beetje vergeten) de dierenarts gebeld om te vragen hoe Hayden het deed. De arts vertelde dat de situatie niet veranderd was, Hayden veel pijn had en dat hij niets meer voor hem kon doen. En dus de vraag wat wij met Hayden wilden doen, komen halen of een spuitje geven. Ik heb voor Diederik maar besloten dat dat laatste het beste zou zijn, mede gebaseerd op mijn "probleem" dat ik geen idee had wat ik thuis met een dood konijn moest doen. Begraven? Zo groot is onze tuin ook weer niet, en als andere beesten hem dan opgraven kan dat ellendige situaties geven. In de vuilnisbak, te zielig. Door de wc? Zou waarschijnlijk nog net kunnen, als ik uit ga van wat de kinderen allemaal doorgespoeld krijgen. Het spuitje bij de dierenarts dus niet zo'n slecht idee. Wel heb ik de arts gevraagd om voor hij het spuitje gaf even tegen Hayden te zeggen dat hij een goed konijn was geweest.

Heel bijzonder was dat de kinderen geen enkele opmerking hadden gemaakt over het verdwijnen van Hayden maar precies 10 minuten na het telefoontje van de dierenarts kwam Diederik vragen waar Hayden was. Ik zei dat hij bij de dierenarts was, heel veel pijn had en dat de arts had gevraagd wat hij moest doen: Hayden pijn laten lijden of lekker laten slapen. Diederik was het (uiteraard) met me eens dat lekker slapen beter was, maar vroeg direct "Ok, en wanneer komt hij dan weer thuis?" Dat was even moeilijk uitleggen. Hij wil nu een nieuw konijn, maar na 2 pogingen vinden we het vooral zielig voor de beesten. Maar een vriendinnetje heeft 2 kleine poesjes gevonden (het waren er eerst 3 maar 1 is opgegeten door de apen...) en daar heb ik nu eigenlijk mijn zinnen op gezet. Angel (het andere konijn) is het daar overduidelijk niet mee eens en piest nu 3x per dag tegen de deur. Heel vies, vooral omdat ik hier meestal zonder schoenen loop.

Hayden(t) 2, een nieuw begin

We hebben een nieuwe Hayden(t). Diederik is helemaal blij, al was hij niet eens zo treurig om het verdwijnen van de andere. Hij heeft eigenlijk niet eens naar de andere Hayden(t) gevraagd, op 1x na. Toen vroeg hij: "mama, waar denk je dat Haydent is". Ik dacht dat het niet slim was om uit te leggen dat hij was genuttigd door een slang of onder een auto was gekomen. Ik begon dus al te zeggen dat Haydent waarschijnlijk naar een vriendje was. Gelukkig besefte ik net op tijd dat dat misschien nog wel erger zou zijn voor Diederik, want Haydent was toch zijn beste vriend. Waarom zou hij dan een andere vriend zoeken? Net op tijd kon ik die zin inslikken en heb ik ervan gemaakt dat Haydent waarschijnlijk in een snoepjes-winkel is. Dat is tenslotte toch een plek waar we allemaal zouden willen zijn. Diederik moest giechelen en bekende dat hij dat wel een goed idee van Haydent vond.

Vandaag hebben we dus een nieuwe Haydent gehaald. En wat is hij lief en klein. Ik moest me beheersen om niet ook de andere 2 baby-konijntjes mee te nemen. Haydent is in een kartonnen doos mee naar huis gesleept en het mag een wonder heten dat hij bij aankomst nog leefde. Ik kwam er pas halverwege de autorit achter dat Diederik de doos op z'n kop had. En die doos was te klein voor Haydent om te kunnen draaien. Gelukkig werd er thuis goed voor hem gezorgd. Hij mocht meteen even spelen en heeft een rondleiding door het huis gekregen. Ik hoop echt dat dit konijn net zo'n sterk hart heeft als Haydent 1. En ik hoop ook dat ik me kan beheersen en niet weer het konijn in de tuin laat spelen.

Ondertussen is Angel (het andere konijn) ook helemaal blij en is hij gestopt met het zoeken naar Haydent 1.

Hayden(t) deel 4 (en tevens laatste deel)

Hayden(t), het konijn van Diederik is weg. We hebben geen idee waarheen maar ik vermoed dat hij bezoek heeft gehad van een slang en dat niet meer kan navertellen. Bij het idee dat mijn kleine mannetje Hayden(t) verdwijnt in een slangebek word ik niet lekker. Ik probeer het dan ook niet te visualiseren.
Diederik lijkt nog niet echt door te hebben dat Haydent al sinds zaterdag niet meer in de tuin is. Harm, Joanna en ik hebben al 4x de hele tuin doorzocht en zonet heb ik ook een grondig buurtonderzoek gedaan. Niets gevonden. Ik hoop echt dat hij nog terug komt, ik mis hem eigenlijk nu al.

Sinds februari hobste hij gezellig samen met zijn vriendinnetje Angel door de tuin. Ik vond het een gezellig gezicht en 's avonds voor het slapen ging ik altijd even dag zeggen. Harm vond het niets dat Hayden(t) vrij door de tuin mocht lopen, en nu voel ik me (terecht) een beetje schuldig dat hij weg is. Al ben ik er wel van overtuigd dat hij een heel leuk (kort) leven heeft gehad door vrij te mogen rondlopen.

Een nieuw konijn? Ik denk het wel, en dan misschien wel meteen 2, een voor Diederik en een voor mij.

Hayden(t) in betere tijden