Hayden heeft Diederik in zijn vinger gebeten. Diederik was in tranen, hoe had zijn beste vriend hem nou kunnen bijten. Hij zegt niets gedaan te hebben, en met de lege wc-rol niet in Haydens oor maar de andere kant op geschreeuwd te hebben.
Ik heb Diederik aangeraden een goed gesprek met hem te houden en daarbij meteen excusses aan te bieden voor het laten vallen, het rennen (en hem daarbij bij zijn nek vasthouden) en het laten deelnemen in spelletjes zoals vliegtuigje, schommelen en tikkertje. Ze hebben het weer bijgelegd en zijn als dikke vrienden uit elkaar gegaan. Diederik wilde uiteraard dat Hayden bij hem in bed zou komen liggen.
zondag 30 september 2007
vrijdag 28 september 2007
Konijn deel 2
Konijn Hayden is vanavond van Diederiks schouder op de grond gevallen. Hij heeft een bloedneus en trilt zijn hok de hele tuin door. Diederik kwam dit vertellen met het bericht: "Hayden is heel stout geweest, hij luisterde niet naar me en klom toch op mijn schouder."
Wordt vervolgd...
Wordt vervolgd...
Personal Trainer
Na jaren van verslonzen en mezelf alle mogelijke argumenten voor te houden waarom ik niet naar de sportschool zou hoeven gaan, is het moment aangebroken is de limiet bereikt. Misschien is wel de hoofdreden dat ik bijna een hele kast heb aan nieuwe kleding, die ik nog nooit heb gedragen maar op “de krimp” wel vast heb gekocht. Van Te hippe spijkerbroeken (toen ik ze kocht waren ze hip, vraag is hoe dat zal zijn als ik hem pas) tot fantastische avondjurken, alles heb ik ongedragen en klaar hangen voor het geval ik door stomtoevallig kilo’s afval. Ik vermoed dat de kans dat ik door een vallende ster word geraakt groter is dan dat ik liggend op de bank kilo’s kwijt zou raken.
Maar nu is daar een eind aan gekomen, klaar met het gezeur over hangende onderbillen en klapknieën, ik ben lid geworden van Fitness First. Het geluk wil dat het om de hoek zit waar we wonen. Om een stok achter de deur te houden heb ik me vastgelegd aan een personal trainer, die aan het eind van elke sessie meteen vraagt wanneer ik weer kom. Geen ontkomen aan dus.
Onder begeleiding van een trainer is het anders sporten dan op eigen kracht. Als je zelf denkt “hm, zwaar, ik stop”, zegt hij “kom op, nog 8 erbij”. En even rustig kletsen met bekenden (ja, inmiddels bekenden bij de sportschool!) kan niet want als een waakhond staat hij in in je nek te hijgen. Maar toch heeft het eigenlijk alleen voordelen. Je hoeft zelf niet na te denken welk apparaat je gaat doen en hoeveel keer, hij stelt een programma voor je op, brengt je naar het apparaat, stelt die af op juiste hoogte en gewicht en telt het aantal keer dat je het hebt gedaan. Maar het beste is het eind, dan ga je stretchen en ook dat doet hij voor je. Het enige dat je hoeft te doen is liggen en ontspannen. Hij vouwt ondertussen mijn benen achter mijn nek en laat me met mijn duim achterwaarts mijn knieholtes aanraken. Heel pijnlijk en alles wordt minimaal 50% meer gerekt dan ik zelf zou doen, maar ik moet hem nageven, ik heb nog geen spierpijn gehad! De afgelopen week heeft hij me klaargestoomd voor het ZOAT (Hockeytoernooi van Nederlanders in Zuid-Oost Azie). Morgen zal ik er achter komen of het succes heeft gehad.
Ondertussen denkt onze hulp dat ik een soort sportverslaafde ben (deze week 3 keer gefitnessed, 1 keer hockeytraining en 1 wedstrijd en dan nu een heel weekend hockeyen). Ze zal haar hoofd wel breken over de vraag hoe zo’n sportverslaafde zo’n niet-getraind lichaam kan hebben.
Maar nu is daar een eind aan gekomen, klaar met het gezeur over hangende onderbillen en klapknieën, ik ben lid geworden van Fitness First. Het geluk wil dat het om de hoek zit waar we wonen. Om een stok achter de deur te houden heb ik me vastgelegd aan een personal trainer, die aan het eind van elke sessie meteen vraagt wanneer ik weer kom. Geen ontkomen aan dus.
Onder begeleiding van een trainer is het anders sporten dan op eigen kracht. Als je zelf denkt “hm, zwaar, ik stop”, zegt hij “kom op, nog 8 erbij”. En even rustig kletsen met bekenden (ja, inmiddels bekenden bij de sportschool!) kan niet want als een waakhond staat hij in in je nek te hijgen. Maar toch heeft het eigenlijk alleen voordelen. Je hoeft zelf niet na te denken welk apparaat je gaat doen en hoeveel keer, hij stelt een programma voor je op, brengt je naar het apparaat, stelt die af op juiste hoogte en gewicht en telt het aantal keer dat je het hebt gedaan. Maar het beste is het eind, dan ga je stretchen en ook dat doet hij voor je. Het enige dat je hoeft te doen is liggen en ontspannen. Hij vouwt ondertussen mijn benen achter mijn nek en laat me met mijn duim achterwaarts mijn knieholtes aanraken. Heel pijnlijk en alles wordt minimaal 50% meer gerekt dan ik zelf zou doen, maar ik moet hem nageven, ik heb nog geen spierpijn gehad! De afgelopen week heeft hij me klaargestoomd voor het ZOAT (Hockeytoernooi van Nederlanders in Zuid-Oost Azie). Morgen zal ik er achter komen of het succes heeft gehad.
Ondertussen denkt onze hulp dat ik een soort sportverslaafde ben (deze week 3 keer gefitnessed, 1 keer hockeytraining en 1 wedstrijd en dan nu een heel weekend hockeyen). Ze zal haar hoofd wel breken over de vraag hoe zo’n sportverslaafde zo’n niet-getraind lichaam kan hebben.
donderdag 27 september 2007
Zindelijkheid Frederique en Maryse
De zindelijkheidstraining heeft bij Emilie en Diederik ruim 6 maanden gekost. Ze moesten op 1 september (begin British School in Tokyo) zindelijk zijn en dat waren ze niet. Bij lange na niet. Niet eens in de buurt ervan. Diederik heeft de eerste 2 weken elke dag op school in zijn broek gepoept. Na 2 weken werden hij en ik bij de juf geroepen en werd ons verteld dat als het nog een keer zou gebeuren, hij niet meer naar school mocht komen. Daarna heeft hij heel netjes zijn benen bij elkaar gehouden tot hij thuis was. Maar daar, en dat gold ook voor Emilie, gingen ook werkelijk alle remmen los. De voordeur werd gelijk met de sluitspier geopend. Tot na de kerstvakantie heeft dit feest geduurd met als hoogte -diepte- punt het moment dat Emilie buiten in haar broek aan het poepen was en Diederik binnen wc-papier kwam halen (om die vervolgens onder de tuinkraan te houden en in stukken te scheuren en in een struik te flikkeren).
Bij Frederique en Maryse onderneem ik dan ook geen enkel initiatief om ze zindelijk te krijgen. Van mij mogen ze tot hun 18de in een luier rondlopen, I could not care less. Nu heb ik de indruk dat het best wel eens zou kunnen dat ze inmiddels zindelijk zijn. Hier in huis geldt de regel dat voor kinderen (in luier) die iets zinnigs op de wc doen, een koekje of snoepje als beloning staat, en dat wordt dan ook zeer regelmatig geïncasseerd. Al sluit ik niet uit dat ze hier de grote tweeling-wissel-truc uithalen en ik voor 1 plas meerdere koekjes aan meerdere personen uitdeel. Volgens mij draagt Maryse 's avonds nog steeds dezelfde onderbroek als 's ochtend maar dat weet ik nooit zeker en het zegt ook niet zoveel als het niet zo is. Ze is zo'n meisje-meisje dat als iemand alleen al naar haar t-shirt kijkt, ze een schone gaat aandoen. Frederique draagt vaak na school nog wel dezelfde onderbroek maar dat is niet echt een prestatie, want ze wil er perse een luier onder. Ik sta open voor die variant.
Ik denk dat de kleintjes echt zindelijk worden op het moment dat ik vergeet luiers te kopen en zij noodgedwongen op de pot moeten. Ik hoop dat dat moment komt als er opa's en oma's in de buurt zijn!
Bij Frederique en Maryse onderneem ik dan ook geen enkel initiatief om ze zindelijk te krijgen. Van mij mogen ze tot hun 18de in een luier rondlopen, I could not care less. Nu heb ik de indruk dat het best wel eens zou kunnen dat ze inmiddels zindelijk zijn. Hier in huis geldt de regel dat voor kinderen (in luier) die iets zinnigs op de wc doen, een koekje of snoepje als beloning staat, en dat wordt dan ook zeer regelmatig geïncasseerd. Al sluit ik niet uit dat ze hier de grote tweeling-wissel-truc uithalen en ik voor 1 plas meerdere koekjes aan meerdere personen uitdeel. Volgens mij draagt Maryse 's avonds nog steeds dezelfde onderbroek als 's ochtend maar dat weet ik nooit zeker en het zegt ook niet zoveel als het niet zo is. Ze is zo'n meisje-meisje dat als iemand alleen al naar haar t-shirt kijkt, ze een schone gaat aandoen. Frederique draagt vaak na school nog wel dezelfde onderbroek maar dat is niet echt een prestatie, want ze wil er perse een luier onder. Ik sta open voor die variant.
Ik denk dat de kleintjes echt zindelijk worden op het moment dat ik vergeet luiers te kopen en zij noodgedwongen op de pot moeten. Ik hoop dat dat moment komt als er opa's en oma's in de buurt zijn!
KL na 4 weken
We zijn nu bijna 4 weken in Kuala Lumpur. Ik heb het idee dat het "settelen" hier een stukje makkelijker gaat dan in Tokyo. Ongetwijfeld ook omdat de kinderen allemaal 2,5 jaar ouder zijn en ik dus niet meer 35 luiers per dag hoef te verschonen (maar 35 ruzies mag beslechten, wat in ieder geval voor mij -meestal- minder fysiek is). Nadat we ons huis in zijn getrokken heb ik me de eerste week volledig van de buitenwereld afgesloten. Ik was zo verschrikkelijk moe dat ik geen zin had om ook maar iemand te ontmoeten. Dit heeft me echt goed gedaan al leidde dat ook wel tot vreemde situaties. Zo heb ik 2 Nederlandse vrouwen die kennis kwamen maken (had gate per ongeluk open laten staan, is me niet nog een x gebeurd) weg gejaagd met mededeling dat ik nog niet aan andere mensen toe was. Lekkere eerste indruk. Ik was ook alweer bijna in mijn roze cheetah-pyjama de kleintjes naar school gaan brengen maar toen ik mijn voornemen terloops aan een groepje mensen vertelde, keken ze me aan alsof ik rechtstreeks -met lampenkap nog op- uit de Smashhits kwam. Ze zouden eens moeten weten hoe normaal sommige dingen in Tokio zijn.
Maar die tijd is nu voorbij (zowel Tokio als de Smashhits als mijn week totale isolatie achter de gate). Ik bezoek koffieclubjes in alle verschillende hoeken van de Nederlandse gemeenschap, hockey, heb een personal trainer bij een fitness club, ben vrienden met de buurvrouw, ben vrienden met de caissières van de Hock Lee's (de buurtsuper) en heb het privé-nummer van Ben de taxichauffeur. De kinderen hebben al speelafspraken gehad, waarbij ik me -zoals dat hoort- bij de moeders voor thee heb opgedrongen.
Het gaat goed met de kinderen. Iedereen lijkt zijn draai langzaam te vinden en er wordt nu nergens meer gehuild bij het naar school brengen. Harm vertrekt om 7.10 am (arch wat vroeg, ben blij dat hij het doet) met Emilie en Diederik naar de Garden International. Ze vinden het leuk, hebben juffrouwen die bij hen passen en hebben alle twee een vriend(inne)tje in de klas gevonden.
Ik breng om 8.30 am Frederique en Maryse naar de school aan de overkant. Ze vinden het inmiddels heel leuk bij de Aunty's (zo heten de juffen daar) en zijn vooral dol op de toast, is een wentelteefje!, die ze daar elke ochtend krijgen. Ook lunchen ze met rijst en vis, heel mooi dan leren ze dat meteen ook eten.
Om 12.30 haal ik Frederique en Maryse op en om 14pm uur Emilie en Diederik.
De verjaardagen van Frederique en Maryse hebben we naar 13 oktober verschoven want op 19 september kenden we nog niemand behalve Ben de taxi-chauf en de caissière (en die moesten die dag werken...). F en M hebben zelf niets doorgehad maar het heeft me wel wat moeite gekost om oma's ervan te weerhouden ze te feliciteren.
Na een maand in KL heb ik dus wel het idee dat we onze draai aan het vinden zijn. Al is het nog niet zo leuk als Tokio, maar dat werd natuurlijk ook pas na een tijd echt leuk.
Komend weekend doe ik mee aan het ZOAT, het hockeytoernooi van Zuid-Oost Azië. Er komen 20 teams uit de regio, allemaal Nederlanders. Ik mag meedoen met het Maleisische team. Erg leuk, al is het in het veld wel lastig als je werkelijk nog niet 1 naam weet. Ik hoop, en denk, dat het na het weekend wel anders zal zijn.
Maar die tijd is nu voorbij (zowel Tokio als de Smashhits als mijn week totale isolatie achter de gate). Ik bezoek koffieclubjes in alle verschillende hoeken van de Nederlandse gemeenschap, hockey, heb een personal trainer bij een fitness club, ben vrienden met de buurvrouw, ben vrienden met de caissières van de Hock Lee's (de buurtsuper) en heb het privé-nummer van Ben de taxichauffeur. De kinderen hebben al speelafspraken gehad, waarbij ik me -zoals dat hoort- bij de moeders voor thee heb opgedrongen.
Het gaat goed met de kinderen. Iedereen lijkt zijn draai langzaam te vinden en er wordt nu nergens meer gehuild bij het naar school brengen. Harm vertrekt om 7.10 am (arch wat vroeg, ben blij dat hij het doet) met Emilie en Diederik naar de Garden International. Ze vinden het leuk, hebben juffrouwen die bij hen passen en hebben alle twee een vriend(inne)tje in de klas gevonden.
Ik breng om 8.30 am Frederique en Maryse naar de school aan de overkant. Ze vinden het inmiddels heel leuk bij de Aunty's (zo heten de juffen daar) en zijn vooral dol op de toast, is een wentelteefje!, die ze daar elke ochtend krijgen. Ook lunchen ze met rijst en vis, heel mooi dan leren ze dat meteen ook eten.
Om 12.30 haal ik Frederique en Maryse op en om 14pm uur Emilie en Diederik.
De verjaardagen van Frederique en Maryse hebben we naar 13 oktober verschoven want op 19 september kenden we nog niemand behalve Ben de taxi-chauf en de caissière (en die moesten die dag werken...). F en M hebben zelf niets doorgehad maar het heeft me wel wat moeite gekost om oma's ervan te weerhouden ze te feliciteren.
Na een maand in KL heb ik dus wel het idee dat we onze draai aan het vinden zijn. Al is het nog niet zo leuk als Tokio, maar dat werd natuurlijk ook pas na een tijd echt leuk.
Komend weekend doe ik mee aan het ZOAT, het hockeytoernooi van Zuid-Oost Azië. Er komen 20 teams uit de regio, allemaal Nederlanders. Ik mag meedoen met het Maleisische team. Erg leuk, al is het in het veld wel lastig als je werkelijk nog niet 1 naam weet. Ik hoop, en denk, dat het na het weekend wel anders zal zijn.
zondag 23 september 2007
auto's
Autorijden in Japan was een echte uitdaging. Slapende taxichauffeurs op de snelweg, Japanse automobilisten die niet aan anticiperen aan ander verkeer doen en dan natuurlijk de oude blesjes (Japanners worden uiteindelijk allemaal 105) die over de Shuto crossen met een vaartje van 25 km per uur. Meest briljante is natuurlijk de verkeerspolitie die in een undercover auto over de snelweg rijden. Volgens de regels moet verkeerspolitie ten alle tijden een helmdraden, dus ook in de undercoverauto. Niets zo geweldig als in je achteruitkijkspiegel een witte –alle auto’s in Japan zijn wit- auto zien met 4 “ruimtevaarders” erin.
In Kuala Lumpur heb je andere verkeersissues. Zo zijn er veel hobbels in de weg gemaakt, met gele strepen erop en net iets te hoog om normaal overheen te rijden. Ik weet officieel niet hoe de benzinetank van onze huurauto binnen 3 dagen lek was, maar ik kan wel iets bedenken. Een ander probleem zijn de brommerrijders die –nieuwe trend?- hun jas achterste voren hebben en als debielen links, rechts (binnenkort vast ook 1 onder) de auto door rijden. Maar het leukst vind ik nog wel de automerken. De Proton is de staatsauto, niets mis mee, al lijken ze op auto’s uit Oost-Europa voordat die tot de EU toe traden. Wat me wel verbaast is de Naza Ria (meeste expats rijden hierin), dat is namelijk een nagemaakte Kia Carnaval. Ik kan me al niet voorstellen dat mensen vrijwillig in een Kia Carnaval gaan rijden maar dat de namaak-Kia Carnaval zo’n succes is geworden, zou op zijn minst een flinke bonus moeten opleveren aan de Marketing Manager die dat voor elkaar heeft gekregen. Wij rijden er overigens nu ook in, in afwachting van onze trendy Toyota. Ik moet zeggen dat onze Naza eigenlijk best lekker rijdt en als je kunt negeren dat het officieel een Kia.
In Kuala Lumpur heb je andere verkeersissues. Zo zijn er veel hobbels in de weg gemaakt, met gele strepen erop en net iets te hoog om normaal overheen te rijden. Ik weet officieel niet hoe de benzinetank van onze huurauto binnen 3 dagen lek was, maar ik kan wel iets bedenken. Een ander probleem zijn de brommerrijders die –nieuwe trend?- hun jas achterste voren hebben en als debielen links, rechts (binnenkort vast ook 1 onder) de auto door rijden. Maar het leukst vind ik nog wel de automerken. De Proton is de staatsauto, niets mis mee, al lijken ze op auto’s uit Oost-Europa voordat die tot de EU toe traden. Wat me wel verbaast is de Naza Ria (meeste expats rijden hierin), dat is namelijk een nagemaakte Kia Carnaval. Ik kan me al niet voorstellen dat mensen vrijwillig in een Kia Carnaval gaan rijden maar dat de namaak-Kia Carnaval zo’n succes is geworden, zou op zijn minst een flinke bonus moeten opleveren aan de Marketing Manager die dat voor elkaar heeft gekregen. Wij rijden er overigens nu ook in, in afwachting van onze trendy Toyota. Ik moet zeggen dat onze Naza eigenlijk best lekker rijdt en als je kunt negeren dat het officieel een Kia.
Nr 5 is een jongetje!
We hebben gezinsuitbreiding! En eindelijk zijn de verhoudingen weer wat recht getrokken want het is een jongetje (denken we, we hebben eigenlijk niet gekeken). Diederik heeft gisteren zijn verjaardagscadeau gekregen: een konijn. We hebben al weken gediscussierd waar het hok moest staan, waarbij in bed -volgens Diederik- de beste plaats leek te zijn. Gelukkig heb ik het hok buiten weten te krijgen, nu nog hopen dat het daar ook blijft. Het konijn zelf gaat voordurend "op tournee" door het huis.
De naam was al direct duidelijk: Diederik. Maar onderweg naar huis besloot Diederik (de mens) dat Diederik (het konijn) voortaan Hayden(t) zou worden genoemd, naar zijn hartsvriendje uit Tokio. Hayden(t) heet eigenlijk Hayden maar Diederik noemt hem consequent al 2 jaar Haydent, zodat uiteindelijk zelfs de juffrouw op school hem zo is gaan noemen.
Diederik is super trots op zijn konijn, trekt al het gras uit het (door de tuinman gisteren zorgvuldig geknipte) gazon om aan Hayden(t) te geven. En als zorgzame vader kwam hij melden dat Frederique eierschillen in het eten van Hayden(t) had gedaan. Frederique vervolgens overstuur want ze wilde Hayden(t) een lekker ontbijtje geven. Wel vraag ik me af of dit konijn het lang gaat volhouden, Diederik sleept hem het liefst het huis door in een kartonnen doos en op dit moment speelt hij -met Diederik, Frederique en Maryse- in de speelkamer. Ik wacht op het moment dat Hayden(t) mee mag gaan zwemmen, een zwembandje om zijn middel krijgt en in de plomp verdwijnt...
Ik zal maar vast een boekje over kinderverdriet bij het overlijden van huisdieren op bol.com bestellen.
Ik hoor nu D, F en M in de speelkamer "1, 2, 3 springen!" roepen, hoop dat het boekje snel geleverd kan worden!
De naam was al direct duidelijk: Diederik. Maar onderweg naar huis besloot Diederik (de mens) dat Diederik (het konijn) voortaan Hayden(t) zou worden genoemd, naar zijn hartsvriendje uit Tokio. Hayden(t) heet eigenlijk Hayden maar Diederik noemt hem consequent al 2 jaar Haydent, zodat uiteindelijk zelfs de juffrouw op school hem zo is gaan noemen.
Diederik is super trots op zijn konijn, trekt al het gras uit het (door de tuinman gisteren zorgvuldig geknipte) gazon om aan Hayden(t) te geven. En als zorgzame vader kwam hij melden dat Frederique eierschillen in het eten van Hayden(t) had gedaan. Frederique vervolgens overstuur want ze wilde Hayden(t) een lekker ontbijtje geven. Wel vraag ik me af of dit konijn het lang gaat volhouden, Diederik sleept hem het liefst het huis door in een kartonnen doos en op dit moment speelt hij -met Diederik, Frederique en Maryse- in de speelkamer. Ik wacht op het moment dat Hayden(t) mee mag gaan zwemmen, een zwembandje om zijn middel krijgt en in de plomp verdwijnt...
Ik zal maar vast een boekje over kinderverdriet bij het overlijden van huisdieren op bol.com bestellen.
Ik hoor nu D, F en M in de speelkamer "1, 2, 3 springen!" roepen, hoop dat het boekje snel geleverd kan worden!
maandag 17 september 2007
Vlucht en verhuizing
We zijn in Kuala Lumpur aangekomen. Na 8 weken Nederland ben ik op 31 augustus naar KL gevolgen. We hadden een nachtvlucht, waar ik normaal gesproken een bloedhekel aan heb omdat mijn kinderen niet slapen, maar deze keer ging het goed. Ze hebben tussen de 4-7 uur geslapen waarvan zelfs een paar uur tegelijk. Het aan boord komen was nog wel een drama. De vriendelijke mevrouw van de check-in zag dat we assistentie zouden krijgen en verwees ons door naar de assistentiebalie. Daar moest ik even wachten omdat de mevrouw van de KLM ruzie aan het maken was met een andere passagier (letterlijk: "sir, you are waisting my time, please go away". Voorzover ik kon afluisteren baalde de meneer dat hij full-fare business class ticket had gekocht voor een vlucht die over 4 uur pas zou gaan en op de wachtlijst stond) Toen ik aan de beurt was, schudde ze al "nee" voor ik überhaupt iets had kunnen zeggen. Toen ik uitlegde dat er assistentie was geregeld omdat ik niet alleen met 4 kinderen en alle autostoeltjes, handbagage etc naar het vliegtuig kon komen zei ze "Dat is uw probleem. Dan moet je maar niet alleen met 4 kinderen vliegen. Wij geven hier echt zeker geen assistentie voor". Helaas ben ik te klein om zo'n vrouw over de balie te trekken anders had ik het zeker gedaan. Even niet vergeten om Harm een pissige brief te laten schrijven.
Eenmaal aan boord (5 minuten voor vertrek want ik moest namelijk aantal keer op- en neer lopen) had ik mazzel dat de (volgens hemzelf) beste vriend van Harms nichtje naast me zat. Hij (toch zeker ergens eind 30) vertelde heel enthousiast dat hij ADHD had en dol op kinderen was. Hij verzekerde me dat alles goed zou komen en ik een fijne vlucht zou krijgen. Hij voegde daad bij het woord en pakte zijn handbagage en begon Franse kaasjes uit te pakken en toastjes op de tafeltjes te leggen. Toen kreeg ik van de purser (cabinepersoneel is altijd zo prima en behulpzaam dat je bijna vergeet wat voor bloedhonden er aan de grond werken) een glaasje wijn voor bij mijn toastje. Terwijl ik mezelf settelde deed vriend-van-nicht verstoppertje met de kinderen. In het upperdek heb je veel fijne verstopplekjes, zo zat Frederique in een vensterbank-bakje, Maryse in de "overhead-luggage-ruimte" en Diederik achter de opbergruimte van het personeel.
Toen het eenmaal tijd was om te gaan slapen kreeg ik van vriend-van-nichtje een slaappil aangeboden "waarbij het Nederland elftal plat was gegaan op de reis naar Thailand" (???), maar die heb ik toch -hoe aantrekkelijk ook- maar geweigerd.
De vlucht was verder prima, en in KL heeft (wederom) het cabinepersoneel geholpen met naar de bagageband te komen. Diederik vond het TE stoer om naast de piloot te mogen staan en ging hem uitleggen hoe een vliegtuig opstijgt.
Door de ellende met de container moesten we eerst in een service-apartment. Dat was eigenlijk wel prima, heerlijk ontbijtbuffet elke ochtend en verse fruitsapjes en wijntjes via de roomservice. Helaas was de Spa (die me beloofd was en de gedachte daaraan had me door de vlucht geholpen) dicht. Het fitnesscentrum was (helaas) wel open.
Na alle drama's met de container, zijn de eerste week van september dan eindelijk toch nog onze spullen aangekomen. Gedurende 3 dagen hadden we een heel dorp aan mensen in ons huis die wat rondhingen en zo nu en dan eens een doos opzij schoven. Maar na 3 dagen was toch het meeste wel uitgepakt en ingericht. Zo hadden ze heel keurig donsdek-hoezen over de mattras getrokken -kan het ze niet kwalijk nemen, het is hier 35 graden,die mensen hebben nog nooit een donsdek gezien- en is Harms dress-boy zo gemonteerd dat als Harm een shirt aantrekt het net lijkt of hij met shirt en al de hele nacht aan een kleerhanger in de kast heeft gehangen.
Het was ook weer een prettig weerzien met de (in Tokio niet schoongemaakte) vuilnisemmer, hij danste ons bijna tegemoet.
Wel was het 3 dagen voor geklaag en gescheld. De Maleisische verhuizers werden helemaal gestoord van hoe de Japanners alles hadden in gepakt. Werkelijk alles in 5 lagen plastic, ook de lege plakband-rolletjes.
Nu staat het meeste wel op de juiste plek en zijn we driftig nieuwe spullen aan het kopen. Hoewel dit huis niet veel groter is dat het huis in Japan, blijken we wel veel nieuwe kasten, tafels en stoelen te moeten kopen. Heerlijk, zeker groot plus punt van verhuizen!!
Eenmaal aan boord (5 minuten voor vertrek want ik moest namelijk aantal keer op- en neer lopen) had ik mazzel dat de (volgens hemzelf) beste vriend van Harms nichtje naast me zat. Hij (toch zeker ergens eind 30) vertelde heel enthousiast dat hij ADHD had en dol op kinderen was. Hij verzekerde me dat alles goed zou komen en ik een fijne vlucht zou krijgen. Hij voegde daad bij het woord en pakte zijn handbagage en begon Franse kaasjes uit te pakken en toastjes op de tafeltjes te leggen. Toen kreeg ik van de purser (cabinepersoneel is altijd zo prima en behulpzaam dat je bijna vergeet wat voor bloedhonden er aan de grond werken) een glaasje wijn voor bij mijn toastje. Terwijl ik mezelf settelde deed vriend-van-nicht verstoppertje met de kinderen. In het upperdek heb je veel fijne verstopplekjes, zo zat Frederique in een vensterbank-bakje, Maryse in de "overhead-luggage-ruimte" en Diederik achter de opbergruimte van het personeel.
Toen het eenmaal tijd was om te gaan slapen kreeg ik van vriend-van-nichtje een slaappil aangeboden "waarbij het Nederland elftal plat was gegaan op de reis naar Thailand" (???), maar die heb ik toch -hoe aantrekkelijk ook- maar geweigerd.
De vlucht was verder prima, en in KL heeft (wederom) het cabinepersoneel geholpen met naar de bagageband te komen. Diederik vond het TE stoer om naast de piloot te mogen staan en ging hem uitleggen hoe een vliegtuig opstijgt.
Door de ellende met de container moesten we eerst in een service-apartment. Dat was eigenlijk wel prima, heerlijk ontbijtbuffet elke ochtend en verse fruitsapjes en wijntjes via de roomservice. Helaas was de Spa (die me beloofd was en de gedachte daaraan had me door de vlucht geholpen) dicht. Het fitnesscentrum was (helaas) wel open.
Na alle drama's met de container, zijn de eerste week van september dan eindelijk toch nog onze spullen aangekomen. Gedurende 3 dagen hadden we een heel dorp aan mensen in ons huis die wat rondhingen en zo nu en dan eens een doos opzij schoven. Maar na 3 dagen was toch het meeste wel uitgepakt en ingericht. Zo hadden ze heel keurig donsdek-hoezen over de mattras getrokken -kan het ze niet kwalijk nemen, het is hier 35 graden,die mensen hebben nog nooit een donsdek gezien- en is Harms dress-boy zo gemonteerd dat als Harm een shirt aantrekt het net lijkt of hij met shirt en al de hele nacht aan een kleerhanger in de kast heeft gehangen.
Het was ook weer een prettig weerzien met de (in Tokio niet schoongemaakte) vuilnisemmer, hij danste ons bijna tegemoet.
Wel was het 3 dagen voor geklaag en gescheld. De Maleisische verhuizers werden helemaal gestoord van hoe de Japanners alles hadden in gepakt. Werkelijk alles in 5 lagen plastic, ook de lege plakband-rolletjes.
Nu staat het meeste wel op de juiste plek en zijn we driftig nieuwe spullen aan het kopen. Hoewel dit huis niet veel groter is dat het huis in Japan, blijken we wel veel nieuwe kasten, tafels en stoelen te moeten kopen. Heerlijk, zeker groot plus punt van verhuizen!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
