Hayden(t), het konijn, heeft het gehad. En ik ook met hem. Een paar weken geleden had hij schurft-oren (de oren waren hard) en de dierenarts vertelde dat het kleine beetjes waren waardoor Hayden kriebel had aan zijn oren. Hij mag dan kriebel hebben gehad, mijn maag trok samen bij de herinnering aan al die keren dat Diederik hem mee naar onze slaapkamer sleepte, vervolgens met zijn kasteel ging spelen, het konijn vergat om hem pas uren later weer uit ons bed te vissen.
De schurft-oren zijn over maar ik denk dat de beestjes in zijn hersenen zijn gekropen. Hayden springt nu als een "gekke koe" door de tuin. Wij moeten er erg hard om lachen, maar het is natuurlijk eigenlijk heel zielig. Het kan overigens ook zijn dat hij teveel lood heeft binnengekregen door al het speelgoed dat Diederik in zijn hok heeft gelegd voor hem om mee te spelen.
Tot gisteren moesten we vooral lachen om Hayden(t). Maar dat zal ik de komende tijd niet meer doen. Ik ben degene die altijd het hok schoon maakt (nou ja, ik vraag Joanna om het te doen, ik blijf natuurlijk wel een verwende expat-prinses), geef hem vers water en eten (ja, dat doe ik wel zelf) en ik laat Hayden(t) soms even op het gras en de tuin spelen. Nogal risicovolle operatie aangezien hij graag de tuin uit wil rennen (I wonder why....). Gisteren stond ik heel rustig in de tuin met iemand te praten, Hayden(t) zat 4 meter verderop lekker in het gras te graven. Ik zei nog vertederd, "kijk wat schattig, hij komt me even dag zeggen". Hij kwam inderdaad naar me toe, maar niet om dag te zeggen maar om -tot bloedens- in mijn teen te bijten. Hoe vals.
Het is dat kerst al voorbij is, anders had ik de toekomst voor Hayden(t) somber ingezien.
Weet iemand trouwens of je schurft-oren kunt krijgen van bijtwonden?
maandag 31 december 2007
zaterdag 29 december 2007
nieuwe auto
We hebben een nieuwe auto. Voor het eerst in ons leven hebben we een echte nieuwe-nieuwe auto en ik heb nooit begrepen waarom mensen een eerstehands auto zouden kopen en ik denk dat Harm dat ook niet meer zal doen.
In Tokio reed ik als een volleerde Franse chauffeur (tijdens mijn studie in Frankrijk binnen 17 lessen mijn examen gehaald ondanks 2 ingrepen wat neer kwam op 1 ingreep per 3 minuten examen) door de stad. Frankrijk of Japan, als je het aan de ene kant van de wereld kan, dan kan je het ook aan de andere kant.
Er was alleen 1 probleem. Ik heb niet echt iets met auto's, dacht ik, maar blijkbaar kunnen auto's me wel tegen staan. In Japan hadden we een zilvere Landrover. En die kleur deed voor mij zo af dat ik vanaf dag 1 een haat-liefde verhouding met de auto had. Elke willekeurige boom kreeg wel een "kusje" en ik heb meer "no parking" borden omver gereden dan dat ik heb gezien (hetgeen waarschijnlijk ook het omverrijden verklaard).
Toen Harm hier in KL een auto ging bestellen kreeg ik dan ook inspraak in het model en kleur (is goud geworden, ik blijf een ekster) en het dringend verzoek om met deze auto normaal te doen.
Op een regenachting woensdag namiddag werd een groenachtige (arch, in regen ziet de auto er groen uit) auto voor het huis geparkeerd. Het plastic zat nog over de stoelen en er stond 78 km op de teller. Veel nieuwer kan een auto niet zijn, denk ik.
Vol goede voornemens reed ik de eerste dag rond, deze auto zal ik in zijn waarde laten.
Vrijdagochtend, net iets te laat voor een afspraak, start ik de auto. Ralph en Katja, vrienden uit Nederland, zwaaiden me samen met Frederique en Maryse uit als ik wil weg rijden. Ik rij soepel achteruit, moet even steken, zet hem in zijn vooruit -dacht ik- geef gas en rij knetterhard achteruit tegen een muur aan. Frederique en Maryse (toch wel wat gewend na al mijn aanrijdingen in Tokyo) schrikken zich rot en vertellen me gillend dat ik gebotst heb met de nieuwe auto. Kleine betwetertjes. Ralph kijkt bedenkelijk als hij de schade opneemt. Ik ook, als ik het zie. De helft van de muur zit in de bumper en de achterlamp is eraf. Dit is meer schade dan ik ooit in Tokyo heb weten te bereiken.
Gelukkig bleek Katja ervaring te hebben met het verwijderen van stukken muur uit bumpers. Na een uurtje poetsen was alleen nog de deuk en een paar zwarte strepen (kale bumper) te zien. Met een stukje tape was ook de achterlamp weer zo goed als nieuw (op een paar missende stukken na dan).
Dilemma was natuurlijk: vertel ik het aan Harm en zo ja, hoe en wanneer. We zouden die avond heel lekker gaan eten in een bijzonder restaurant, al snel hadden Ralph, Katja en ik besloten dat we het niet voor het eten moesten vertellen. Geen enkele reden om een avond te verpesten. Idee was om te kijken hoelang we het min of meer stil konden houden. We dachten het tot de kinderen wakker zouden worden wel te kunnen rekken. Frederique, Maryse en Diederik (die de achterlamp had gevonden) waren zo onder de indruk van het gebeuren dat ze over niets anders konden praten.
Het restaurantje lag aan de andere kant van de stad. Van ons huis ongeveer een half uur rijden, van Harms kantoor 10 minuten. Precies om 20.00 pm reden Ralph, Katja en ik de parkeerplaats op. Harm was al vertrokken van zijn werk en kon dus ook elk moment aankomen. Twee uur later kwam Harm aan, volledig uitgeput en getraumatiseerd. Hij was de weg kwijt geraakt en bij een bouwplaats gestopt om de weg te vragen. De man aan wie hij het vroeg riep er een andere man bij, keek nieuwschierig naar Harm, zijn gsm, Blackberry en auto. Harm kreeg zo'n unheimisch gevoel dat hij zeker wist dat hij moest maken dat hij weg kwam. Hij heeft de man een duw gegeven zodat die achteruit in de sloot belandde. Harm sprong in de auto en scheurde weg. Uiteindelijk heeft hij toch het restaurant gevonden, kon hij nog net het toetje meepikken en hebben we uitvoerig de slappelach gehad bij het idee dat de man misschien wel alleen maar goede bedoelingen had en volstrekt ten onrechte in een sloot was beland. Aangezien de stemming beter werd, gooide ik ook de botsing in de discussie "haha, en dan denk je dat je een rotdag achter de rug hebt en dan weet je nog niet eens dat je vrouw je nieuwe auto tegen een muur heeft gezet"). Maar door alle consternatie over de bijna overval was Harm niet onder de indruk van de schade aan de auto. En opvallend genoeg heb ik sindsdien niets meer geraakt. Tenminste, niet dat ik gemerkt heb.
In Tokio reed ik als een volleerde Franse chauffeur (tijdens mijn studie in Frankrijk binnen 17 lessen mijn examen gehaald ondanks 2 ingrepen wat neer kwam op 1 ingreep per 3 minuten examen) door de stad. Frankrijk of Japan, als je het aan de ene kant van de wereld kan, dan kan je het ook aan de andere kant.
Er was alleen 1 probleem. Ik heb niet echt iets met auto's, dacht ik, maar blijkbaar kunnen auto's me wel tegen staan. In Japan hadden we een zilvere Landrover. En die kleur deed voor mij zo af dat ik vanaf dag 1 een haat-liefde verhouding met de auto had. Elke willekeurige boom kreeg wel een "kusje" en ik heb meer "no parking" borden omver gereden dan dat ik heb gezien (hetgeen waarschijnlijk ook het omverrijden verklaard).
Toen Harm hier in KL een auto ging bestellen kreeg ik dan ook inspraak in het model en kleur (is goud geworden, ik blijf een ekster) en het dringend verzoek om met deze auto normaal te doen.
Op een regenachting woensdag namiddag werd een groenachtige (arch, in regen ziet de auto er groen uit) auto voor het huis geparkeerd. Het plastic zat nog over de stoelen en er stond 78 km op de teller. Veel nieuwer kan een auto niet zijn, denk ik.
Vol goede voornemens reed ik de eerste dag rond, deze auto zal ik in zijn waarde laten.
Vrijdagochtend, net iets te laat voor een afspraak, start ik de auto. Ralph en Katja, vrienden uit Nederland, zwaaiden me samen met Frederique en Maryse uit als ik wil weg rijden. Ik rij soepel achteruit, moet even steken, zet hem in zijn vooruit -dacht ik- geef gas en rij knetterhard achteruit tegen een muur aan. Frederique en Maryse (toch wel wat gewend na al mijn aanrijdingen in Tokyo) schrikken zich rot en vertellen me gillend dat ik gebotst heb met de nieuwe auto. Kleine betwetertjes. Ralph kijkt bedenkelijk als hij de schade opneemt. Ik ook, als ik het zie. De helft van de muur zit in de bumper en de achterlamp is eraf. Dit is meer schade dan ik ooit in Tokyo heb weten te bereiken.
Gelukkig bleek Katja ervaring te hebben met het verwijderen van stukken muur uit bumpers. Na een uurtje poetsen was alleen nog de deuk en een paar zwarte strepen (kale bumper) te zien. Met een stukje tape was ook de achterlamp weer zo goed als nieuw (op een paar missende stukken na dan).
Dilemma was natuurlijk: vertel ik het aan Harm en zo ja, hoe en wanneer. We zouden die avond heel lekker gaan eten in een bijzonder restaurant, al snel hadden Ralph, Katja en ik besloten dat we het niet voor het eten moesten vertellen. Geen enkele reden om een avond te verpesten. Idee was om te kijken hoelang we het min of meer stil konden houden. We dachten het tot de kinderen wakker zouden worden wel te kunnen rekken. Frederique, Maryse en Diederik (die de achterlamp had gevonden) waren zo onder de indruk van het gebeuren dat ze over niets anders konden praten.
Het restaurantje lag aan de andere kant van de stad. Van ons huis ongeveer een half uur rijden, van Harms kantoor 10 minuten. Precies om 20.00 pm reden Ralph, Katja en ik de parkeerplaats op. Harm was al vertrokken van zijn werk en kon dus ook elk moment aankomen. Twee uur later kwam Harm aan, volledig uitgeput en getraumatiseerd. Hij was de weg kwijt geraakt en bij een bouwplaats gestopt om de weg te vragen. De man aan wie hij het vroeg riep er een andere man bij, keek nieuwschierig naar Harm, zijn gsm, Blackberry en auto. Harm kreeg zo'n unheimisch gevoel dat hij zeker wist dat hij moest maken dat hij weg kwam. Hij heeft de man een duw gegeven zodat die achteruit in de sloot belandde. Harm sprong in de auto en scheurde weg. Uiteindelijk heeft hij toch het restaurant gevonden, kon hij nog net het toetje meepikken en hebben we uitvoerig de slappelach gehad bij het idee dat de man misschien wel alleen maar goede bedoelingen had en volstrekt ten onrechte in een sloot was beland. Aangezien de stemming beter werd, gooide ik ook de botsing in de discussie "haha, en dan denk je dat je een rotdag achter de rug hebt en dan weet je nog niet eens dat je vrouw je nieuwe auto tegen een muur heeft gezet"). Maar door alle consternatie over de bijna overval was Harm niet onder de indruk van de schade aan de auto. En opvallend genoeg heb ik sindsdien niets meer geraakt. Tenminste, niet dat ik gemerkt heb.
donderdag 6 december 2007
Feestdagen in een minder rijk land
Maleisie is een minder rijk land dan Nederland en Japan. Dat merk je aan verschillende dingen, de gaten in de weg, de auto's die rondrijden, maar vooral aan de hoeveelheid goede doelen waar je als Expat je over ontfermt of zou kunnen ontfermen. Vrijwel alle organisaties richten zich op dakloze kinderen, weeskinderen, kinderen van drugsouders, etc.
Een paar weken geleden ben ik naar een weeshuis voor jongetjes van 3-15 jaar gegaan. We moesten voor een organisatie (Angel-program) de namen, geboortedata, interesses en favoriete vak op school opschrijven zodat we ze met kerst gericht een kadootje zouden kunnen geven. Dat kado bestaat uit de juiste maat schoenen of een doosje potloden zodat ze naar school kunnen gaan.
Ik vond het een heftige ervaring. Van ons TE grote huis met tuin en zwembad reed ik in minder dan 10 minuten naar een klein rijtjes huisje waar 30 jongens in 2 kamers wonen, eten en slapen. Toen wij binnen kwamen stormden de kleintjes (3 jaar, net als Frederique en Maryse) naar ons toe en wilden ze dat we met ze zouden gaan voetballen, met de lekke voetbal. De oudere jongens hingen wat rond, waren aan het eten (op de grond) en een groepje was buiten aan het dammen met een zeer incompleet damspel. In de kamer van 5 bij 5 meter stonden 2 versleten banken en een tafel zonder stoelen.
Bij het opnemen van de informatie vond ik het vooral heftig dat de meeste jongetjes hun geboortedatum niet wisten. Aan de hand van hun lengte werd besloten hoe oud ze ongeveer zouden moeten zijn. Het idee dat je niet weet wanneer je geboren bent, volgens mij toch zeker 1 van de hoogtepunten van je leven, vond ik zo schrijnend dat ik met tranen in mijn ogen, samen met de jongens, een mooie geboortedatum heb uitgezocht.
Na 2 uur reed ik weer terug naar onze (expat)heuvel. Ik vond het moeilijk om de kinderen te zien en zo weinig voor ze te kunnen doen. Het liefst zou ik ze alle 30 in huis nemen. Of van huis ruilen, zij kunnen deze ruimte beter gebruiken dan wij.
Ook heeft het invloed gehad op hoe ik naar mijn eigen kinderen kijk. Ik geniet er (nog) meer van ze maar ik word nu nog bozer als ze zich als verwende draakjes gedragen. Ik zou ze graag een keer mee willen nemen om ze te leren dat er ook een ander leven bestaat dan het leven dat zij leiden. Maar het moet natuurlijk niet een soort aapjes-kijken worden. En misschien zijn de kinderen er ook nog wel te jong voor.
Het deed me ook realiseren hoe oud mijn broertje wel niet was toen hij bij ons kwam (3 jaar) en hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij in zo'n liefdevol gezin is opgenomen. Hij had het zoveel slechter kunnen treffen.
Ondertussen heeft de kerstmis-gekte hier in volle omvang toegeslagen. Je kunt geen scheet laten zonder dat er een deel aan het goede doel wordt gedoneerd. Ik doe er graag aan mee (schenken aan het goede doel) al krijg je hier- nog meer dan in Nederland- het gevoel dat het gaat om het afkopen van je schuldgevoel. Maar daar heb ik me bij neergelegd. Uiteindelijk hebben de kinderen in het weeshuis er iets aan, wat de reden dan ook is om te doneren.
Een paar weken geleden ben ik naar een weeshuis voor jongetjes van 3-15 jaar gegaan. We moesten voor een organisatie (Angel-program) de namen, geboortedata, interesses en favoriete vak op school opschrijven zodat we ze met kerst gericht een kadootje zouden kunnen geven. Dat kado bestaat uit de juiste maat schoenen of een doosje potloden zodat ze naar school kunnen gaan.
Ik vond het een heftige ervaring. Van ons TE grote huis met tuin en zwembad reed ik in minder dan 10 minuten naar een klein rijtjes huisje waar 30 jongens in 2 kamers wonen, eten en slapen. Toen wij binnen kwamen stormden de kleintjes (3 jaar, net als Frederique en Maryse) naar ons toe en wilden ze dat we met ze zouden gaan voetballen, met de lekke voetbal. De oudere jongens hingen wat rond, waren aan het eten (op de grond) en een groepje was buiten aan het dammen met een zeer incompleet damspel. In de kamer van 5 bij 5 meter stonden 2 versleten banken en een tafel zonder stoelen.
Bij het opnemen van de informatie vond ik het vooral heftig dat de meeste jongetjes hun geboortedatum niet wisten. Aan de hand van hun lengte werd besloten hoe oud ze ongeveer zouden moeten zijn. Het idee dat je niet weet wanneer je geboren bent, volgens mij toch zeker 1 van de hoogtepunten van je leven, vond ik zo schrijnend dat ik met tranen in mijn ogen, samen met de jongens, een mooie geboortedatum heb uitgezocht.
Na 2 uur reed ik weer terug naar onze (expat)heuvel. Ik vond het moeilijk om de kinderen te zien en zo weinig voor ze te kunnen doen. Het liefst zou ik ze alle 30 in huis nemen. Of van huis ruilen, zij kunnen deze ruimte beter gebruiken dan wij.
Ook heeft het invloed gehad op hoe ik naar mijn eigen kinderen kijk. Ik geniet er (nog) meer van ze maar ik word nu nog bozer als ze zich als verwende draakjes gedragen. Ik zou ze graag een keer mee willen nemen om ze te leren dat er ook een ander leven bestaat dan het leven dat zij leiden. Maar het moet natuurlijk niet een soort aapjes-kijken worden. En misschien zijn de kinderen er ook nog wel te jong voor.
Het deed me ook realiseren hoe oud mijn broertje wel niet was toen hij bij ons kwam (3 jaar) en hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij in zo'n liefdevol gezin is opgenomen. Hij had het zoveel slechter kunnen treffen.
Ondertussen heeft de kerstmis-gekte hier in volle omvang toegeslagen. Je kunt geen scheet laten zonder dat er een deel aan het goede doel wordt gedoneerd. Ik doe er graag aan mee (schenken aan het goede doel) al krijg je hier- nog meer dan in Nederland- het gevoel dat het gaat om het afkopen van je schuldgevoel. Maar daar heb ik me bij neergelegd. Uiteindelijk hebben de kinderen in het weeshuis er iets aan, wat de reden dan ook is om te doneren.
zondag 25 november 2007
Anything
Emilie en Diederik spelen een nieuw spel, het heet anything en je spreekt het uit als aaaanyyyyyythinggggg. Frederique en Maryse doen ook mee maar zij begrijpen, net als wij, volstrekt niets van het spel en verliezen dan ook altijd.Tenminste, dat denken we omdat Emilie dat zegt. Het spel doet me erg denken aan Stiften van Crediteuren Debiteuren (stift in de box, elleboog op tafel, dubbel stift terughalen met een harten aas en met de ruiten 8 de schoppen boer afstiften).
Het spel anything gaat als volgt: tegelijkertijd roep je –zo hard mogelijk zodat ouders ook op zondagochtend om 6.30 am op de hoogte zijn van je aanvalstechnieken- ANYTHING en zeg je direct daarna een gevechtsvoorwerp, bijvoorbeeld Tigercrash of Rock mountain of glue-ing mudd of waterfall-bom. De sterkste wint, en dat wordt -volgens mij- gemeten aan de hand van wie het hardst gilt dat hij/zij gewonnen heeft. Gisteren speelden Diederik en ik samen tegen Harm en Emilie. We wonnen met onze “Hayden, killer rabbit” gemakkelijk van Emilies en Harms Silent Box Bom. Waarom? Geen idee, ik denk omdat we hard gilden/dreigden dat we hadden gewonnen of anders Hayden op ze zouden loslaten. Daarbij deden we, zoals het hoort, het geluid van een killer rabbit na. Harm en Emilie deden de silent box bom na, maar die was –als verwacht- niet erg afschrikwekkend.
Eigenlijk zou ik het spel moeten verbieden, of in ieder geval de wat minder agressieve kant op moeten duwen, maar ik ben gefascineerd door de creativiteit van de kinderen in het bedenken van de gevechtsvoorwerpen. En eigenlijk ben ik ook onder de indruk hoe Diederik zijn verlies steeds weer accepteert zonder enige discussie of zijn submarine-shark-attack daadwerkelijk minder sterk is dan Emilie’s Diamond Bird crash bom.
Maar met zijn Hayden, killer Rabbit heeft hij een nieuw onverslaanbaar wapen in handen. Ik twijfel of Emilie haar verlies makkelijk zal nemen, ze dreigt al de paper-wrapper-rock-mountain-attacker in te zetten. Maar misschien vrees ik wel het meest het moment dat Diederik op het idee komt om konijn Hayden ook daadwerkelijk in te zetten.
Het spel anything gaat als volgt: tegelijkertijd roep je –zo hard mogelijk zodat ouders ook op zondagochtend om 6.30 am op de hoogte zijn van je aanvalstechnieken- ANYTHING en zeg je direct daarna een gevechtsvoorwerp, bijvoorbeeld Tigercrash of Rock mountain of glue-ing mudd of waterfall-bom. De sterkste wint, en dat wordt -volgens mij- gemeten aan de hand van wie het hardst gilt dat hij/zij gewonnen heeft. Gisteren speelden Diederik en ik samen tegen Harm en Emilie. We wonnen met onze “Hayden, killer rabbit” gemakkelijk van Emilies en Harms Silent Box Bom. Waarom? Geen idee, ik denk omdat we hard gilden/dreigden dat we hadden gewonnen of anders Hayden op ze zouden loslaten. Daarbij deden we, zoals het hoort, het geluid van een killer rabbit na. Harm en Emilie deden de silent box bom na, maar die was –als verwacht- niet erg afschrikwekkend.
Eigenlijk zou ik het spel moeten verbieden, of in ieder geval de wat minder agressieve kant op moeten duwen, maar ik ben gefascineerd door de creativiteit van de kinderen in het bedenken van de gevechtsvoorwerpen. En eigenlijk ben ik ook onder de indruk hoe Diederik zijn verlies steeds weer accepteert zonder enige discussie of zijn submarine-shark-attack daadwerkelijk minder sterk is dan Emilie’s Diamond Bird crash bom.
Maar met zijn Hayden, killer Rabbit heeft hij een nieuw onverslaanbaar wapen in handen. Ik twijfel of Emilie haar verlies makkelijk zal nemen, ze dreigt al de paper-wrapper-rock-mountain-attacker in te zetten. Maar misschien vrees ik wel het meest het moment dat Diederik op het idee komt om konijn Hayden ook daadwerkelijk in te zetten.
dinsdag 20 november 2007
pillen
Knagend op mijn laatste (want zak op) mini-toblerone met de geruststelling dat vorige week is gebleken dat je van vele mini-mars -en dus vast ook van mini-toblerone- minder dik wordt dan van een grote mars/toblerone neem ik de stand van zaken van mijn gewichtsverlies op. De stand is vrij eenvoudig, ondanks dat ik in kilo's en centimeters (ja, word gemeten door mijn mannelijke personal trainer) ben verminderd neemt mijn vetpercentage grote hoogte aan. Nog 1,2% en ik ben officieel een frituurpan. Geen idee hoe het komt (hier hoeft dus niet op gereageerd te worden!) en dus ben ik vandaag naar de dokter gegaan om een bloedonderzoek te vragen. Ik weet dat ik het niet moet doen maar stiekem hoop ik natuurlijk op een langzaamwerkende schildklier en dan wat pillen zodat ik binnen no-time mijn 16-jarige figuurtje weer terug heb.
Maar nee, deze arts had hele andere plannen met me, en is blijkbaar voor iets duurs aan het sparen. Nog voor ik uitgepraat was had ik al een recept liggen voor Hydroxycut (arts letterlijk: "I have just brought some boxes in from the US"). Hydroxycut klinkt als een airconditioner maar blijkt helemaal hot te zijn in de bodybuilder-scene. Blijkbaar zag de arts mogelijkheden voor een tweede carrière voor me, ik vat dit dan ook op als een compliment. Terwijl ze het recept uitschreef, vroeg ze of ik slaapproblemen had. Natuurlijk heb ik dat. Als moeder van 4 kinderen kom ik vrijwel geen nacht ongestoord aan slapen toe en heb dus een slaapprobleem. En onmiddellijk had ik ook een recept voor een slaapmiddel te pakken ("my husband takes them aswell". I brought them in from the UK.") Op internet staat dat dat middel goed werkt, als je de juiste pillen te pakken hebt. Als je de dierlijke-variant slikt, loop je kans op besmetting met dierlijke virussen. Hm, lastig zo'n keuze.... Als ik die pillen in neem, lig ik waarschijnlijk de hele nacht te malen of ik besmet ben met de ransig dierenvirus. Van de stress die dit ongetwijfeld oplevert verwacht ik wel extra kilo's af te vallen!
Ik denk dat de oplossing voor de hand ligt: een andere arts zoeken.
Maar nee, deze arts had hele andere plannen met me, en is blijkbaar voor iets duurs aan het sparen. Nog voor ik uitgepraat was had ik al een recept liggen voor Hydroxycut (arts letterlijk: "I have just brought some boxes in from the US"). Hydroxycut klinkt als een airconditioner maar blijkt helemaal hot te zijn in de bodybuilder-scene. Blijkbaar zag de arts mogelijkheden voor een tweede carrière voor me, ik vat dit dan ook op als een compliment. Terwijl ze het recept uitschreef, vroeg ze of ik slaapproblemen had. Natuurlijk heb ik dat. Als moeder van 4 kinderen kom ik vrijwel geen nacht ongestoord aan slapen toe en heb dus een slaapprobleem. En onmiddellijk had ik ook een recept voor een slaapmiddel te pakken ("my husband takes them aswell". I brought them in from the UK.") Op internet staat dat dat middel goed werkt, als je de juiste pillen te pakken hebt. Als je de dierlijke-variant slikt, loop je kans op besmetting met dierlijke virussen. Hm, lastig zo'n keuze.... Als ik die pillen in neem, lig ik waarschijnlijk de hele nacht te malen of ik besmet ben met de ransig dierenvirus. Van de stress die dit ongetwijfeld oplevert verwacht ik wel extra kilo's af te vallen!
Ik denk dat de oplossing voor de hand ligt: een andere arts zoeken.
donderdag 1 november 2007
Mc Delivery
De Maleisiers weten hoe je een expat-vrouw met 4 kinderen en computerverslaving blij kunt maken: Mc Delivery. Je kunt hier bellen of per internet bestellen en binnen no-time staat de brommer te ronken voor je beveiligingshek! En het opmerkelijke is dat ze er zelfs in slagen het eten HEET af te leveren, iets dat de Mc Donalds in Nederland nog niet eens aan de balie in het restaurant zelf lukt.
Klein nadeel is wel dat je nooit helemaal krijgt wat je besteld hebt. Maar dat heeft zeker ook zo zijn pluspunten: ik smikkel nu lekker een beef-foldover op achter mijn computer in plaats van de bestelde Big Mac.
(Ja, het is inderdaad 9.07 am, de wedstrijd van gisteren heeft me al mijn reserves gekost, behalve mijn vet-reserves natuurlijk. We leven niet in een droomwereld. Voor mijn vet-reserves is mijn personal trainer verantwoordelijk).
Klein nadeel is wel dat je nooit helemaal krijgt wat je besteld hebt. Maar dat heeft zeker ook zo zijn pluspunten: ik smikkel nu lekker een beef-foldover op achter mijn computer in plaats van de bestelde Big Mac.
(Ja, het is inderdaad 9.07 am, de wedstrijd van gisteren heeft me al mijn reserves gekost, behalve mijn vet-reserves natuurlijk. We leven niet in een droomwereld. Voor mijn vet-reserves is mijn personal trainer verantwoordelijk).
KL Ladies
We hebben gisteren gehocked tegen HET vrouwen-team van Kuala Lumpur, de KL Ladies. Vorige keer waren we genadeloos ingemaakt, ondanks dat zij toen midden in de ramadan zaten, dus ik vreesde het ergste voor deze wedstrijd. En terecht, bleek al na 3 minuten. De bal en de KL ladies vlogen ons werkelijk aan alle kanten om de oren. Waarschijnlijk was het in de rust al 6-0 maar het zou ook 12-0 kunnen zijn geweest, geen idee.
Behalve zwarte vlekken voor mijn ogen van het -kansloos- rennen in 33 graden hitte, was de riool aan mijn kant van het veld (rechts achter) blijkbaar open, kapot en aan het overstromen. De stank was verschikkelijk -ik moest een rat vriendelijk vragen opzij te gaan zodat ik bij de bal kon pakken- en doordat de KL Ladies zo goed waren, was ik gedoemd om op mijn plek achter in het veld en heel dicht bij de riool te blijven. Maar in de rust was er een lichtpuntje, ik werd gevraagd om mee te doen met het KL-team. Wat een eer! Dat het mijn team was dat het vroeg omdat ze me wilde ruilen voor een goede van hen, is natuurlijk een bijzaak en maakt het niet minder stoer om met hen mee te hebben gedaan! En als 1 van de enige kan ik zeggen dat ik gisteren met 8-0 met hockey heb gewonnen!
Behalve zwarte vlekken voor mijn ogen van het -kansloos- rennen in 33 graden hitte, was de riool aan mijn kant van het veld (rechts achter) blijkbaar open, kapot en aan het overstromen. De stank was verschikkelijk -ik moest een rat vriendelijk vragen opzij te gaan zodat ik bij de bal kon pakken- en doordat de KL Ladies zo goed waren, was ik gedoemd om op mijn plek achter in het veld en heel dicht bij de riool te blijven. Maar in de rust was er een lichtpuntje, ik werd gevraagd om mee te doen met het KL-team. Wat een eer! Dat het mijn team was dat het vroeg omdat ze me wilde ruilen voor een goede van hen, is natuurlijk een bijzaak en maakt het niet minder stoer om met hen mee te hebben gedaan! En als 1 van de enige kan ik zeggen dat ik gisteren met 8-0 met hockey heb gewonnen!
maandag 22 oktober 2007
Liegen
Hoe ver mag je gaan met liegen tegen je kinderen? Die vraag houdt me de laatste tijd bezig. Uitgangspunt is natuurlijk dat je niet tegen je kinderen liegt aangezien je ze leert dat zij dat ook niet mogen. Toch lieg ik vrij regelmatig tegen ze (en zij overigens ook tegen mij). Door me er wel schuldig over te voelen, heb ik het idee dat het minder erg is om tegen ze te liegen. En dat werkt verbazingwekkend goed.
De grootste leugen van de afgelopen weken is natuurlijk de verjaardag van Frederique en Maryse (geboren op 19 september) die dit jaar op 13 oktober werd gevierd. Op 19 september kenden we welgeteld 3 mensen; mr Black (de taxichauffeur) de vriendelijke caissière van de buurtsuper en mijn personal trainer. Bij alle 3 had ik sterke twijfels of ze hoog op F&M's gastenlijst zouden hebben gestaan, als ze die zelf hadden mogen opstellen.
Dus de hele verjaardag is 4 weken uitgesteld. Het was wel moeilijk. Oma's bleven maar aandringen om toch even de kinderen te mogen feliciteren, hetgeen natuurlijk niet mogelijk was. Ik hoor nu al de verwijtende stem van de jeugdpsych: "Uw dochter heeft een trauma, maar dat zal u niet verbazen, u vierde haar verjaardag ook niet". Aan een 3-jarige is niet uit te leggen dat ze jarig zijn maar dat het niet gevierd wordt, dus dan kun je maar beter niets zeggen.
Zelf vond ik het ook wel lastig en heb uiteindelijk taartjes gehaald om te vieren dat ze zo goed zindelijk aan het worden waren, in algemene zin dan, want ze hadden toen alweer ruim een week luiers aan. (Hm, leugen 2, bedenk ik me nu) En uiteraard is er extra veel en extra grote plastic meuk cadeau gedaan.
Maar het zieligst vind ik eigenlijk dat ik 5x per week tegen Diederik lieg. We eten hier veel kip en Diederik heeft besloten dat hij dat niet meer wil eten. Hij is dus kipvegetariër geworden. Maar ik ben te lamlendig om daar rekening mee te houden en dus heeft Joanna de opdracht gekregen om te zeggen dat we vlees eten, ook al is het een drumstick of zitten de veren er nog aan. Eigenlijk vind ik het te zielig en zou ik zijn kip-keuze moeten respecteren. Maar hij eet het zo goed (als hij denkt dat het vlees is) en ik kan het niet opbrengen om verschillende maaltijden te (laten) maken. Een klein voordeel dat hij nog niet zo goed kan lezen als hij eigenlijk zou moeten. Wordt ongetwijfeld vervolgd als onze dagelijkse lees-training vruchten gaat afwerpen.
De grootste leugen van de afgelopen weken is natuurlijk de verjaardag van Frederique en Maryse (geboren op 19 september) die dit jaar op 13 oktober werd gevierd. Op 19 september kenden we welgeteld 3 mensen; mr Black (de taxichauffeur) de vriendelijke caissière van de buurtsuper en mijn personal trainer. Bij alle 3 had ik sterke twijfels of ze hoog op F&M's gastenlijst zouden hebben gestaan, als ze die zelf hadden mogen opstellen.
Dus de hele verjaardag is 4 weken uitgesteld. Het was wel moeilijk. Oma's bleven maar aandringen om toch even de kinderen te mogen feliciteren, hetgeen natuurlijk niet mogelijk was. Ik hoor nu al de verwijtende stem van de jeugdpsych: "Uw dochter heeft een trauma, maar dat zal u niet verbazen, u vierde haar verjaardag ook niet". Aan een 3-jarige is niet uit te leggen dat ze jarig zijn maar dat het niet gevierd wordt, dus dan kun je maar beter niets zeggen.
Zelf vond ik het ook wel lastig en heb uiteindelijk taartjes gehaald om te vieren dat ze zo goed zindelijk aan het worden waren, in algemene zin dan, want ze hadden toen alweer ruim een week luiers aan. (Hm, leugen 2, bedenk ik me nu) En uiteraard is er extra veel en extra grote plastic meuk cadeau gedaan.
Maar het zieligst vind ik eigenlijk dat ik 5x per week tegen Diederik lieg. We eten hier veel kip en Diederik heeft besloten dat hij dat niet meer wil eten. Hij is dus kipvegetariër geworden. Maar ik ben te lamlendig om daar rekening mee te houden en dus heeft Joanna de opdracht gekregen om te zeggen dat we vlees eten, ook al is het een drumstick of zitten de veren er nog aan. Eigenlijk vind ik het te zielig en zou ik zijn kip-keuze moeten respecteren. Maar hij eet het zo goed (als hij denkt dat het vlees is) en ik kan het niet opbrengen om verschillende maaltijden te (laten) maken. Een klein voordeel dat hij nog niet zo goed kan lezen als hij eigenlijk zou moeten. Wordt ongetwijfeld vervolgd als onze dagelijkse lees-training vruchten gaat afwerpen.
donderdag 18 oktober 2007
Week van het slechte nieuws
Nog nooit hebben we in 1 week zoveel slecht nieuws uit Nederland te horen gekregen als deze week. In alle gevallen gaat het om kanker. Dan is Kuala Lumpur in 1 keer heel ver weg en wil je gewoon in Nederland zijn, bij familie en vrienden. Al doet het je ook beseffen dat je als omstander niets aan de ziekte kan doen, je kunt er alleen zijn voor de zieke, en juist dat is vanuit KL nog moeilijker.
Hoe duidelijk wordt dan ook meteen dat alle problemen die wij hier als "probleem" zien, totaal niets voorstellen. Ik zal me wel 100x bedenken voor ik weer over een overstromend zwembad zal klagen.
Laten we hopen dat deze week van slechte uitslagen ook de week van briljante medische ontdekkingen blijkt te zijn geweest! Dan is deze week tenminste nog ergens goed voor geweest.
Hoe duidelijk wordt dan ook meteen dat alle problemen die wij hier als "probleem" zien, totaal niets voorstellen. Ik zal me wel 100x bedenken voor ik weer over een overstromend zwembad zal klagen.
Laten we hopen dat deze week van slechte uitslagen ook de week van briljante medische ontdekkingen blijkt te zijn geweest! Dan is deze week tenminste nog ergens goed voor geweest.
woensdag 17 oktober 2007
Zindeljkheid 2
Maryse en Frederique zijn niet zindelijk. Maar door al het gedoe rond Emilie en Diederiks zindelijkheidtraining kan ik het echt niet meer opbrengen om ook maar een beetje met de training van Frederique en Maryse bezig te zijn. Sterker nog: het maakt me helemaal niets uit of ze een luier of onderbroek dragen. Al moet ik zeggen dat na vandaag ik toch weer pro-luier ben.
In een meubelwinkel heeft Maryse vanmiddag in haar onderbroek geplast. En als het daar nou bij gebleven was, ala. Maar blijkbaar had ze het -heel knap- lang opgehouden en kwam dus de hele dagopbrengst in 1x naar buiten. Onderbroek, rokje en schoenen dreven (niet overdreven) in de plas. En de tas met boodschappen -lekker verse broodjes in papiere zak- ook. Ik voel me erg slecht maar ik heb niets gezegd -oef, wat asociaal- maar dat was vooral omdat het tapijt toch al vies was, voorzover je dat natuurlijk nog kon zien door de plas die erop lag. Dit valt absoluut onder de momenten in mijn leven waar ik niet trots op ben. En Maryse? She couldnot care less..... Frederique -ook in onderbroek- durfde nog trots te zeggen: "Mama, ik heb hier niet geplast. Ik heb in de auto geplast." Heel fijn Frederique, het is een huurauto. Als we in KL niet bekend worden vanwege de 2 tweelingen dan is het wel omdat we een pieslucht verspreiden en overal een plasje achterlaten. Ben blij dat we in het buitenland wonen.
In een meubelwinkel heeft Maryse vanmiddag in haar onderbroek geplast. En als het daar nou bij gebleven was, ala. Maar blijkbaar had ze het -heel knap- lang opgehouden en kwam dus de hele dagopbrengst in 1x naar buiten. Onderbroek, rokje en schoenen dreven (niet overdreven) in de plas. En de tas met boodschappen -lekker verse broodjes in papiere zak- ook. Ik voel me erg slecht maar ik heb niets gezegd -oef, wat asociaal- maar dat was vooral omdat het tapijt toch al vies was, voorzover je dat natuurlijk nog kon zien door de plas die erop lag. Dit valt absoluut onder de momenten in mijn leven waar ik niet trots op ben. En Maryse? She couldnot care less..... Frederique -ook in onderbroek- durfde nog trots te zeggen: "Mama, ik heb hier niet geplast. Ik heb in de auto geplast." Heel fijn Frederique, het is een huurauto. Als we in KL niet bekend worden vanwege de 2 tweelingen dan is het wel omdat we een pieslucht verspreiden en overal een plasje achterlaten. Ben blij dat we in het buitenland wonen.
Mijn andere leven
Het komt niet vaak voor dat je ergens helemaal opnieuw en zonder vrienden moet beginnen. Toen we in Tokio aankwamen dacht ik echt dat er hele groepen mensen zouden staan met spandoeken “Welkom in Tokio, wij zijn je nieuwe beste vrienden!” Wat en tegenvaller was die aankomst op Narita. Narita is overigens een vliegveld dat altijd leeg is, wanneer je ook aankomt. Ik had het me dus niet persoonlijk hoeven aantrekken, weet ik nu.
Bij aankomst in KL was ik dus voorbereid en realiseerde ik me dat we een nieuw leven moest gaan opbouwen. Aan de ene kant vind ik dat heel irritant, ik heb namelijk al een leuk leven met heel veel leuke vrienden, alleen bevindt dat leven zich ergens anders, namelijk in Nederland en Tokio. Maar aan de andere kant besef ik me elke keer ook dat dit mijn kans is om een zelfbedacht leven te gaan leiden. En van het idee alleen al, word ik opgewekt.
Wat lijkt het me heerlijk om een volstrekt verzonnen levensverhaal aan iedereen te vertellen. Standaard eerste vraag bij kennismaking is: “Zijn jullie hier voor het werk van je man?” en dat ik dan zonder blikken of blozen antwoord: “Nee, we zijn hier zodat Harm in alle rust zijn hormoonpillen kan nemen en zich op de geslachtsveranderende operatie kan voorbereiden.”
Of: “We zijn hier voor de opening van een nieuwe vestiging van onze bont-fokkerij.”
Zo heb ik ook op andere standaard vragen al een antwoord klaar:
“Hoe lang blijven jullie in KL?” “Tot mijn man vrij komt van een levenslange gevangenisstraf”.
“Zijn alle 4 de kinderen van jou?” “Ja, het zijn 2 tweelingen maar wel van 4 verschillende mannen”.
“Zo, dat zal wel druk zijn, vier kinderen!” “Ach, dat valt wel mee, ze zijn gewend om de hele dag in hun kamer opgesloten te worden”.
En na het antwoorden natuurlijk weglopen met een strafgericht en vervolgens wachten hoe snel het verhaal rond gaat.
Ik heb inmiddels op elke vraag wel een passend antwoord. Wat lijkt me dat heerlijk om te doen. Op de wc-momenten tijdens recepties-en-feesten-zonder-bekenden, kan ik me hiermee weer even helemaal oppeppen om me in de integratie-strijd te werpen. Maar ik moet snel zijn als ik mijn verzonnen leven in KL wil gaan gebruiken, anders weet men wie we echt zijn.
Bij aankomst in KL was ik dus voorbereid en realiseerde ik me dat we een nieuw leven moest gaan opbouwen. Aan de ene kant vind ik dat heel irritant, ik heb namelijk al een leuk leven met heel veel leuke vrienden, alleen bevindt dat leven zich ergens anders, namelijk in Nederland en Tokio. Maar aan de andere kant besef ik me elke keer ook dat dit mijn kans is om een zelfbedacht leven te gaan leiden. En van het idee alleen al, word ik opgewekt.
Wat lijkt het me heerlijk om een volstrekt verzonnen levensverhaal aan iedereen te vertellen. Standaard eerste vraag bij kennismaking is: “Zijn jullie hier voor het werk van je man?” en dat ik dan zonder blikken of blozen antwoord: “Nee, we zijn hier zodat Harm in alle rust zijn hormoonpillen kan nemen en zich op de geslachtsveranderende operatie kan voorbereiden.”
Of: “We zijn hier voor de opening van een nieuwe vestiging van onze bont-fokkerij.”
Zo heb ik ook op andere standaard vragen al een antwoord klaar:
“Hoe lang blijven jullie in KL?” “Tot mijn man vrij komt van een levenslange gevangenisstraf”.
“Zijn alle 4 de kinderen van jou?” “Ja, het zijn 2 tweelingen maar wel van 4 verschillende mannen”.
“Zo, dat zal wel druk zijn, vier kinderen!” “Ach, dat valt wel mee, ze zijn gewend om de hele dag in hun kamer opgesloten te worden”.
En na het antwoorden natuurlijk weglopen met een strafgericht en vervolgens wachten hoe snel het verhaal rond gaat.
Ik heb inmiddels op elke vraag wel een passend antwoord. Wat lijkt me dat heerlijk om te doen. Op de wc-momenten tijdens recepties-en-feesten-zonder-bekenden, kan ik me hiermee weer even helemaal oppeppen om me in de integratie-strijd te werpen. Maar ik moet snel zijn als ik mijn verzonnen leven in KL wil gaan gebruiken, anders weet men wie we echt zijn.
donderdag 11 oktober 2007
Hari Raya
Morgen heeft Harm misschien vrij, misschien ook niet. En als hij morgen geen vrij heeft dan heeft hij het maandag. De kinderen hebben (voor de zekerheid) morgen tot en met woensdag vrij.
Vol spanning wacht heel Maleisie op Hari Raya, het nieuws dat de maan vol is en het eind van de Ramadan is aangebroken. Wat wij ervan begrepen hebben gaat het om "the sighting of the moon" om het daadwerkelijk waarnemen dus. Het is meestal redelijk bewolkt in KL dus dat is niet eenvoudig. Er was een deal gesloten met Singapore dat Hari Raya zaterdag zou zijn maar een (overheersende) Moslimstroming in Maleisie heeft dus blijkbaar toch zijn eigen plan getrokken en is op de uitkijk gaan liggen.
Harm heeft net (21.30pm) gebeld met een collega, maar er is nog geen nieuws. Heerlijk dat een heel land in spanning kan worden gehouden. Ik ben benieuwd wanneer de kogel door de kerk (of beter de maan door de Moskee) zal gaan.
Ik zet in ieder geval voor de zekerheid geen wekker, zou zonde zijn van een mogelijke kans op uitslapen. Niet dat het veel zal uitmaken, onze buurt Imam weet de 900 meter met zijn megafoon zonder probleem te overbruggen en daarbij zelfs de Airco te overstemmen. 4.30am Rise and shine dus!
Vol spanning wacht heel Maleisie op Hari Raya, het nieuws dat de maan vol is en het eind van de Ramadan is aangebroken. Wat wij ervan begrepen hebben gaat het om "the sighting of the moon" om het daadwerkelijk waarnemen dus. Het is meestal redelijk bewolkt in KL dus dat is niet eenvoudig. Er was een deal gesloten met Singapore dat Hari Raya zaterdag zou zijn maar een (overheersende) Moslimstroming in Maleisie heeft dus blijkbaar toch zijn eigen plan getrokken en is op de uitkijk gaan liggen.
Harm heeft net (21.30pm) gebeld met een collega, maar er is nog geen nieuws. Heerlijk dat een heel land in spanning kan worden gehouden. Ik ben benieuwd wanneer de kogel door de kerk (of beter de maan door de Moskee) zal gaan.
Ik zet in ieder geval voor de zekerheid geen wekker, zou zonde zijn van een mogelijke kans op uitslapen. Niet dat het veel zal uitmaken, onze buurt Imam weet de 900 meter met zijn megafoon zonder probleem te overbruggen en daarbij zelfs de Airco te overstemmen. 4.30am Rise and shine dus!
Energie
Hetgeen dat ik misschien nog wel het lastigst vind van het verhuizen naar een nieuwe stad is dat het heel veel energie kost. In het begin, de eerste 2 weken, leef je op een adrenaline-kick en heb je een continue vakantiegevoel. Maar als alles een beetje tot rust komt en het “leven” begint, wordt het anders. Alles kost dan energie, het vinden van bepaalde producten of boodschappen tot het ontmoeten van mensen (je a.s. beste vrienden) en uit eten gaan. Normaal krijg je energie van avonden met vrienden, nu kost buiten de deur bergen energie, je kent geen mensen en loopt dus voor je gevoel van feest zonder bekenden naar receptie zonder kennissen. Elke keer weer leuk lachen, weer proberen de namen te onthouden, proberen de drang te weerstaan om je een uur op de wc op te sluiten tot het niet voor de derde keer dezelfde vragen aan dezelfde persoon vragen. Het kost allemaal heel veel moeite en energie. Ik weet dat het het waard is, uiteindelijk maar nu ik er midden in zit vind ik het, om eerlijk te zijn, niet zo’n leuke tijd. En dat is zacht uitgedrukt. Ik vind het zelfs misschien wel een beetje zonde van mijn tijd, want ik had die tijd ook met vrienden kunnen doorbrengen en een leuke avond kunnen hebben. Punt blijft alleen dat je geen vrienden krijgt als je niets onderneemt of je uren in de wc opsluit, en dus smeer ik elke dag een glimlach op mijn gezicht en ga ik het grote vrienden-oerwoud in. Gevolg is wel dat Harm en ik ’s avonds om 8 uur volledig voor pampus op de bank liggen.
Ik ben blij dat volgende week onze vrienden uit Tokio komen, heerlijk om weer even het energie te krijgen in plaats van alleen te gebruiken.
Ik ben blij dat volgende week onze vrienden uit Tokio komen, heerlijk om weer even het energie te krijgen in plaats van alleen te gebruiken.
woensdag 10 oktober 2007
schooluniform
Op internationale scholen moeten kinderen een schooluniform aan. Daar is altijd veel over te doen, heerlijk. Vooral onder de moeders natuurlijk die als dagtaak hebben om zich drie keer in het rond te shoppen en daarbij zoveel hippe kinderkleding zien dat klagen over het uniform net zo gewoon is als klagen over het weer in Nederland.
In Tokio kregen we aan het begin van het schooljaar zelfs een boekje (full color, harde kaft) met foto’s van hoe elk kind er in elke klas eruit moet zien. In Reception, waar Emilie en Diederik toen zaten, moest alles donkerblauw zijn, ook de jas, schoenen en rugzak. Grootste punt van discussie was dat meisjes geen skort (broekje met flap van voren zodat het er van voren uitziet als een rokje) aan mochten omdat het hoofdjuf van de onderbouw zelf een jeugdtrauma aan de skort had overgehouden. Het precieze verhaal over het ontstaan van haar trauma heeft ze helaas nooit losgelaten. Alle ophef en discussie bleek uiteindelijk zinloos, gedurende het jaar verslapte de aandacht van de getraumatiseerde juf en kon elk kind zijn eigen “touch” aan het uniform geven. Zo ging Diederik na kerst alweer in rode Ferrari-jas en gele regenlaarsen naar school en Emilie met roze lichtgevende Barbieschoenen en een roze Hello Kitty rugzak.
Hier in KL hebben de kinderen het slecht getroffen. Heel even heb ik overwogen om ze naar de International School of KL te laten gaan, maar dat was dan ook echt alleen vanwege het uniform (schattig lichtblauwe polo) geweest, het ’s ochtends ruim een uur extra moeten rijden, gaf toch de doorslag om het niet te doen. Van de scholen aan onze kant van de stad heeft de Garden (waar de kinderen op zitten) verruit het ellendigste uniform. Het wordt op maat gemaakt door een –blijkbaar- slechtziende valse oude naaister want het mag met recht een lelijk en slecht zittend uniform genoemd worden. De jongetjes zijn nog redelijk oke uit de strijd gekomen met een blauwe (jakjak) bandplooibroek die Diederik standaard achterstevoren aandoet omdat hij vindt dat de zakken achter horen te zitten, net als in Tokio. Daarbij een lekker praktisch wit t-shirt.
Maar de meisjes zijn echt te grazen genomen: een broekrok (do I need to say more...) tot ver over de knie (als of een broekrok op zich al niet erg genoeg is), in gras groen (net niet fris-groen maar oubollig-flets groen) en daarbij een wit t-shirt dat IN de broekrok gedragen dient te worden. Witte sokken en de revival-of-Spargo witte schoenen maken het drama compleet.
Er zit natuurlijk een voordeel aan het dragen van een uniform, zelfs aan dit uniform, namelijk ’s ochtends geen eindeloze discussies over wat (welke prinsessenjurk) aan gaat. Maryse en Frederique weten me voor 7.30 am al volledig op de kast te hebben door werkelijk ALLE mogelijke combinaties geprobeerd te hebben, en natuurlijk achter zich op de grond te gooien. Dan ben ik wel even blij dat ik maar 2 van deze mode-popjes ’s ochtend hoef aan te kleden.
Volgens mij is het idee achter het uniform dat de kinderen gelijk zijn en er geen onderscheid (te zien) is. Maar er is natuurlijk wel verschil en daar worden de kinderen dan ook extra hard op gepakt door andere kinderen. Zo kwam Emilie maandag met rode dikke ogen uit de klas; ze had een Buzz Lightyears- lunchbox in haar tas gehad. Een onacceptabel probleem voor een meisje dat vraagt hoe je je oogwit roze kunt maken.
Diederik stuiterde vanochtend ook door de keuken toen hij een Nijntje-beker in zijn tas zag. Geen genade voor Joanna: overgieten de boel. Het idee alleen al dat hij met een baby-beker op school zou komen...
Ik heb geen idee of de lunchbox en Nijntje-beker wel acceptabel zouden zijn als ze geen uniform aan zouden moeten hebben, maar voor mij scheelt het in ieder geval in elke ochtend een hoop ellende. Anders zou ik het vast dubbel hebben, en kledingstress en lunchbox-drama’s.
In Tokio kregen we aan het begin van het schooljaar zelfs een boekje (full color, harde kaft) met foto’s van hoe elk kind er in elke klas eruit moet zien. In Reception, waar Emilie en Diederik toen zaten, moest alles donkerblauw zijn, ook de jas, schoenen en rugzak. Grootste punt van discussie was dat meisjes geen skort (broekje met flap van voren zodat het er van voren uitziet als een rokje) aan mochten omdat het hoofdjuf van de onderbouw zelf een jeugdtrauma aan de skort had overgehouden. Het precieze verhaal over het ontstaan van haar trauma heeft ze helaas nooit losgelaten. Alle ophef en discussie bleek uiteindelijk zinloos, gedurende het jaar verslapte de aandacht van de getraumatiseerde juf en kon elk kind zijn eigen “touch” aan het uniform geven. Zo ging Diederik na kerst alweer in rode Ferrari-jas en gele regenlaarsen naar school en Emilie met roze lichtgevende Barbieschoenen en een roze Hello Kitty rugzak.
Hier in KL hebben de kinderen het slecht getroffen. Heel even heb ik overwogen om ze naar de International School of KL te laten gaan, maar dat was dan ook echt alleen vanwege het uniform (schattig lichtblauwe polo) geweest, het ’s ochtends ruim een uur extra moeten rijden, gaf toch de doorslag om het niet te doen. Van de scholen aan onze kant van de stad heeft de Garden (waar de kinderen op zitten) verruit het ellendigste uniform. Het wordt op maat gemaakt door een –blijkbaar- slechtziende valse oude naaister want het mag met recht een lelijk en slecht zittend uniform genoemd worden. De jongetjes zijn nog redelijk oke uit de strijd gekomen met een blauwe (jakjak) bandplooibroek die Diederik standaard achterstevoren aandoet omdat hij vindt dat de zakken achter horen te zitten, net als in Tokio. Daarbij een lekker praktisch wit t-shirt.
Maar de meisjes zijn echt te grazen genomen: een broekrok (do I need to say more...) tot ver over de knie (als of een broekrok op zich al niet erg genoeg is), in gras groen (net niet fris-groen maar oubollig-flets groen) en daarbij een wit t-shirt dat IN de broekrok gedragen dient te worden. Witte sokken en de revival-of-Spargo witte schoenen maken het drama compleet.
Er zit natuurlijk een voordeel aan het dragen van een uniform, zelfs aan dit uniform, namelijk ’s ochtends geen eindeloze discussies over wat (welke prinsessenjurk) aan gaat. Maryse en Frederique weten me voor 7.30 am al volledig op de kast te hebben door werkelijk ALLE mogelijke combinaties geprobeerd te hebben, en natuurlijk achter zich op de grond te gooien. Dan ben ik wel even blij dat ik maar 2 van deze mode-popjes ’s ochtend hoef aan te kleden.
Volgens mij is het idee achter het uniform dat de kinderen gelijk zijn en er geen onderscheid (te zien) is. Maar er is natuurlijk wel verschil en daar worden de kinderen dan ook extra hard op gepakt door andere kinderen. Zo kwam Emilie maandag met rode dikke ogen uit de klas; ze had een Buzz Lightyears- lunchbox in haar tas gehad. Een onacceptabel probleem voor een meisje dat vraagt hoe je je oogwit roze kunt maken.
Diederik stuiterde vanochtend ook door de keuken toen hij een Nijntje-beker in zijn tas zag. Geen genade voor Joanna: overgieten de boel. Het idee alleen al dat hij met een baby-beker op school zou komen...
Ik heb geen idee of de lunchbox en Nijntje-beker wel acceptabel zouden zijn als ze geen uniform aan zouden moeten hebben, maar voor mij scheelt het in ieder geval in elke ochtend een hoop ellende. Anders zou ik het vast dubbel hebben, en kledingstress en lunchbox-drama’s.
donderdag 4 oktober 2007
School song
Emilie en Diederik moeten het schoollied leren en aan de ouders de nobele taak om dat te doen. Ik vraag me af of er werkelijk in de hele schoolfabriek waar ze opzitten (lijkt op het KPN-gebouw langs de spoorlijn Amsterdam-Utrecht) geen geschikter persoon is te vinden dan de ouders (en daarbij Harm en ik in het bijzonder). Maar goed, ik roep altijd dat het belangrijk is dat ouders betrokken zijn bij de school en dan moet ik natuurlijk niet gaan zeuren dat ik meer doelde op Mum's nights out en Starbucks-dates en dan op het inzetten van mijn (volledig ontbrekende) zangkwaliteiten. Ik had dus duidelijker moeten zijn tegen de juffen.
Heel behulpzaam hebben we het schoollied op papier gekregen, helaas zonder melodie erbij maar mijn zangkunsten doet elke melodie te niet dus veel zal het niet uitmaken.
Wat wel uitmaakt is dat het schoollied meer weg heeft van het Amerikaanse Volkslied. Dat is toch vrij opmerkelijk voor een Britse school in het (Moslim) Maleisië. Ik zal morgen eens mijn oor te luisteren leggen -bij de koffieochtend, ja ik doe wel wat op school!- of dit een nieuw lied is en of er veel gesteggel over is.
De tekst is als volgt (en denk daar het meest vreselijke schooluniform bij: een groen slecht zittende broekrok. Arme meisjes. Op de Garden kun je echt beter een jongetje zijn.)
We stand above all others.
We shall not be outdone.
In striving for the best,
No hardship shall we shun.
We tread the path to knowledge,
Our guide the torch of light.
With hearts and minds uplifted,
We work with all our might.
Here we stand united,
with friends on either side.
The GIS forever,
we wear our badge with pride. (Diederik leer ik: we wear our badge with paint. Mag natuurlijk niet liegen in je schoolvolkslied)
Ik weet dat ik niet moet vergelijken maar het lied van de British school in Tokyo sprak me toch meer aan:
We are the kids of the BST
We're having fun with the things we do
Playing and learning and having fun,
Who had a good day? Everyone!
Ik ga eens even op internet een fijn melodietje downloaden, eens kijken of ik het schoollied in: "baby, hit me one more time" van Britney S. geperst kan krijgen!
Heel behulpzaam hebben we het schoollied op papier gekregen, helaas zonder melodie erbij maar mijn zangkunsten doet elke melodie te niet dus veel zal het niet uitmaken.
Wat wel uitmaakt is dat het schoollied meer weg heeft van het Amerikaanse Volkslied. Dat is toch vrij opmerkelijk voor een Britse school in het (Moslim) Maleisië. Ik zal morgen eens mijn oor te luisteren leggen -bij de koffieochtend, ja ik doe wel wat op school!- of dit een nieuw lied is en of er veel gesteggel over is.
De tekst is als volgt (en denk daar het meest vreselijke schooluniform bij: een groen slecht zittende broekrok. Arme meisjes. Op de Garden kun je echt beter een jongetje zijn.)
We stand above all others.
We shall not be outdone.
In striving for the best,
No hardship shall we shun.
We tread the path to knowledge,
Our guide the torch of light.
With hearts and minds uplifted,
We work with all our might.
Here we stand united,
with friends on either side.
The GIS forever,
we wear our badge with pride. (Diederik leer ik: we wear our badge with paint. Mag natuurlijk niet liegen in je schoolvolkslied)
Ik weet dat ik niet moet vergelijken maar het lied van de British school in Tokyo sprak me toch meer aan:
We are the kids of the BST
We're having fun with the things we do
Playing and learning and having fun,
Who had a good day? Everyone!
Ik ga eens even op internet een fijn melodietje downloaden, eens kijken of ik het schoollied in: "baby, hit me one more time" van Britney S. geperst kan krijgen!
dinsdag 2 oktober 2007
Welkom!
Welkom Margje en mijn trouwe bezoeker in Grand Rapids, USA! Marg, als je nog even door-bezoekt krijg je ontbijt op bed!
ZOAT 2007
Afgelopen weekend was het ZOAT 2007, het Hockeytoernooi voor Nederlanders in Zuid-Oost Azië. Tot drie weken geleden wist ik niet van het bestaan van dit grote evenement. Vierhonderd (!!) Nederlanders uit alle Aziatische windhoeken verzamelden zich dit jaar in Kuala Lumpur. Er deden 20 teams mee, onder andere uit Australië, China, Hong Kong, Jakarta, Singapore en natuurlijk Kuala Lumpur. Ik had mazzel dat iemand die (als geheim wapen) uit Hong Kong zou worden ingevlogen, niet kon komen (andere geheime missie?) en ik dus mee mocht doen. We hadden twee KL-teams. Alle goede in 1 team en de minder goede in het andere. Dat was een prima optie tot het moment dat we tegen elkaar moesten spelen.
Het toernooi was geweldig en super goed geregeld. Van Dobben-kroketten met de lunch (de cateraars -aan het vasten vanwege Ramadan- keken nogal bedenkelijk naar de graaiende, kwijlende Nederlanders), massages na de wedstrijd (als je al na een ochtendje shoppen eindigt met een massage, kun je niet verwachten dat er gerend kan worden zonder het stramme lichaam aan het eind te pamperen) en een kidsclub vol met Filippijnse helpers. Ondanks dat de wedstrijden op gras waren, was zelfs het hockeyen leuk. De damesteams probeerden elkaar vooral op modegebied te overtreffen. De overduidelijke winnaars waren de (jonge!!) dames uit Jakarta, met op zaterdag delftsblauwe rokjes en op zondag gifroze outfit dat net te klein was zodat de zwarte strings een soort brug vormden tussen het rokje en het shirtje.
Bij de heren ging het er fanatiek aan toe. Zo fanatiek zelfs dat 1 team ruzie kreeg met de scheidsrechters omdat ze vonden dat er te lang werd gewacht met van het veld dragen van hun teamgenoot (die lag te wachten op de ambulance om hem met gebroken neus en verbrijzelde jukbeen naar het ziekenhuis te brengen voor een spoed operatie). Maar het merendeel van de teams was relaxed en gezellig. Iets wat iedereen waarschijnlijk ook beter kan dan hockeyen, want laten we eerlijk zijn: 400 ongetrainde oude vellen die na jaren wijn drinken en te veel eten plotseling bedenken dat ze fit genoeg zijn om in de brandende zon te gaan sporten, dan kun je ook maar beter relaxed en sportief zijn dan fanatiek! En het was warm, heel warm, vooral tijdens de middagwedstrijden die om 12.30 pm -na bergen kroketten- begonnen! Het is een wonder dat er geen doden gevallen zijn...
Het was echt een geweldig weekend, met een fantastisch feest op zaterdagavond inclusief bitterballen en I will survive, helemaal volgens de hockeyfeest-etiquette dus! Het was ook absoluut het jaarlijkse hoogtepunt van de expat-decadentie, maar 1 keer per jaar kan geen kwaad, denk ik. Vooral niet als je bedenkt dat dit voor mensen die regelmatig van land en stad wisselen HET moment is om oude vrienden van eerdere locaties weer terug te zien. Ook wij hebben vrienden uit Tokio die nu in Singapore wonen weer gezien. En daarnaast hebben we heel veel nieuwe mensen die in KL wonen ontmoet en een heel gezellig weekend gehad. En dan kan een broodje Van Dobben natuurlijk niet ontbreken!
Het toernooi was geweldig en super goed geregeld. Van Dobben-kroketten met de lunch (de cateraars -aan het vasten vanwege Ramadan- keken nogal bedenkelijk naar de graaiende, kwijlende Nederlanders), massages na de wedstrijd (als je al na een ochtendje shoppen eindigt met een massage, kun je niet verwachten dat er gerend kan worden zonder het stramme lichaam aan het eind te pamperen) en een kidsclub vol met Filippijnse helpers. Ondanks dat de wedstrijden op gras waren, was zelfs het hockeyen leuk. De damesteams probeerden elkaar vooral op modegebied te overtreffen. De overduidelijke winnaars waren de (jonge!!) dames uit Jakarta, met op zaterdag delftsblauwe rokjes en op zondag gifroze outfit dat net te klein was zodat de zwarte strings een soort brug vormden tussen het rokje en het shirtje.
Bij de heren ging het er fanatiek aan toe. Zo fanatiek zelfs dat 1 team ruzie kreeg met de scheidsrechters omdat ze vonden dat er te lang werd gewacht met van het veld dragen van hun teamgenoot (die lag te wachten op de ambulance om hem met gebroken neus en verbrijzelde jukbeen naar het ziekenhuis te brengen voor een spoed operatie). Maar het merendeel van de teams was relaxed en gezellig. Iets wat iedereen waarschijnlijk ook beter kan dan hockeyen, want laten we eerlijk zijn: 400 ongetrainde oude vellen die na jaren wijn drinken en te veel eten plotseling bedenken dat ze fit genoeg zijn om in de brandende zon te gaan sporten, dan kun je ook maar beter relaxed en sportief zijn dan fanatiek! En het was warm, heel warm, vooral tijdens de middagwedstrijden die om 12.30 pm -na bergen kroketten- begonnen! Het is een wonder dat er geen doden gevallen zijn...
Het was echt een geweldig weekend, met een fantastisch feest op zaterdagavond inclusief bitterballen en I will survive, helemaal volgens de hockeyfeest-etiquette dus! Het was ook absoluut het jaarlijkse hoogtepunt van de expat-decadentie, maar 1 keer per jaar kan geen kwaad, denk ik. Vooral niet als je bedenkt dat dit voor mensen die regelmatig van land en stad wisselen HET moment is om oude vrienden van eerdere locaties weer terug te zien. Ook wij hebben vrienden uit Tokio die nu in Singapore wonen weer gezien. En daarnaast hebben we heel veel nieuwe mensen die in KL wonen ontmoet en een heel gezellig weekend gehad. En dan kan een broodje Van Dobben natuurlijk niet ontbreken!
zondag 30 september 2007
Revanche of the rabbit
Hayden heeft Diederik in zijn vinger gebeten. Diederik was in tranen, hoe had zijn beste vriend hem nou kunnen bijten. Hij zegt niets gedaan te hebben, en met de lege wc-rol niet in Haydens oor maar de andere kant op geschreeuwd te hebben.
Ik heb Diederik aangeraden een goed gesprek met hem te houden en daarbij meteen excusses aan te bieden voor het laten vallen, het rennen (en hem daarbij bij zijn nek vasthouden) en het laten deelnemen in spelletjes zoals vliegtuigje, schommelen en tikkertje. Ze hebben het weer bijgelegd en zijn als dikke vrienden uit elkaar gegaan. Diederik wilde uiteraard dat Hayden bij hem in bed zou komen liggen.
Ik heb Diederik aangeraden een goed gesprek met hem te houden en daarbij meteen excusses aan te bieden voor het laten vallen, het rennen (en hem daarbij bij zijn nek vasthouden) en het laten deelnemen in spelletjes zoals vliegtuigje, schommelen en tikkertje. Ze hebben het weer bijgelegd en zijn als dikke vrienden uit elkaar gegaan. Diederik wilde uiteraard dat Hayden bij hem in bed zou komen liggen.
vrijdag 28 september 2007
Konijn deel 2
Konijn Hayden is vanavond van Diederiks schouder op de grond gevallen. Hij heeft een bloedneus en trilt zijn hok de hele tuin door. Diederik kwam dit vertellen met het bericht: "Hayden is heel stout geweest, hij luisterde niet naar me en klom toch op mijn schouder."
Wordt vervolgd...
Wordt vervolgd...
Personal Trainer
Na jaren van verslonzen en mezelf alle mogelijke argumenten voor te houden waarom ik niet naar de sportschool zou hoeven gaan, is het moment aangebroken is de limiet bereikt. Misschien is wel de hoofdreden dat ik bijna een hele kast heb aan nieuwe kleding, die ik nog nooit heb gedragen maar op “de krimp” wel vast heb gekocht. Van Te hippe spijkerbroeken (toen ik ze kocht waren ze hip, vraag is hoe dat zal zijn als ik hem pas) tot fantastische avondjurken, alles heb ik ongedragen en klaar hangen voor het geval ik door stomtoevallig kilo’s afval. Ik vermoed dat de kans dat ik door een vallende ster word geraakt groter is dan dat ik liggend op de bank kilo’s kwijt zou raken.
Maar nu is daar een eind aan gekomen, klaar met het gezeur over hangende onderbillen en klapknieën, ik ben lid geworden van Fitness First. Het geluk wil dat het om de hoek zit waar we wonen. Om een stok achter de deur te houden heb ik me vastgelegd aan een personal trainer, die aan het eind van elke sessie meteen vraagt wanneer ik weer kom. Geen ontkomen aan dus.
Onder begeleiding van een trainer is het anders sporten dan op eigen kracht. Als je zelf denkt “hm, zwaar, ik stop”, zegt hij “kom op, nog 8 erbij”. En even rustig kletsen met bekenden (ja, inmiddels bekenden bij de sportschool!) kan niet want als een waakhond staat hij in in je nek te hijgen. Maar toch heeft het eigenlijk alleen voordelen. Je hoeft zelf niet na te denken welk apparaat je gaat doen en hoeveel keer, hij stelt een programma voor je op, brengt je naar het apparaat, stelt die af op juiste hoogte en gewicht en telt het aantal keer dat je het hebt gedaan. Maar het beste is het eind, dan ga je stretchen en ook dat doet hij voor je. Het enige dat je hoeft te doen is liggen en ontspannen. Hij vouwt ondertussen mijn benen achter mijn nek en laat me met mijn duim achterwaarts mijn knieholtes aanraken. Heel pijnlijk en alles wordt minimaal 50% meer gerekt dan ik zelf zou doen, maar ik moet hem nageven, ik heb nog geen spierpijn gehad! De afgelopen week heeft hij me klaargestoomd voor het ZOAT (Hockeytoernooi van Nederlanders in Zuid-Oost Azie). Morgen zal ik er achter komen of het succes heeft gehad.
Ondertussen denkt onze hulp dat ik een soort sportverslaafde ben (deze week 3 keer gefitnessed, 1 keer hockeytraining en 1 wedstrijd en dan nu een heel weekend hockeyen). Ze zal haar hoofd wel breken over de vraag hoe zo’n sportverslaafde zo’n niet-getraind lichaam kan hebben.
Maar nu is daar een eind aan gekomen, klaar met het gezeur over hangende onderbillen en klapknieën, ik ben lid geworden van Fitness First. Het geluk wil dat het om de hoek zit waar we wonen. Om een stok achter de deur te houden heb ik me vastgelegd aan een personal trainer, die aan het eind van elke sessie meteen vraagt wanneer ik weer kom. Geen ontkomen aan dus.
Onder begeleiding van een trainer is het anders sporten dan op eigen kracht. Als je zelf denkt “hm, zwaar, ik stop”, zegt hij “kom op, nog 8 erbij”. En even rustig kletsen met bekenden (ja, inmiddels bekenden bij de sportschool!) kan niet want als een waakhond staat hij in in je nek te hijgen. Maar toch heeft het eigenlijk alleen voordelen. Je hoeft zelf niet na te denken welk apparaat je gaat doen en hoeveel keer, hij stelt een programma voor je op, brengt je naar het apparaat, stelt die af op juiste hoogte en gewicht en telt het aantal keer dat je het hebt gedaan. Maar het beste is het eind, dan ga je stretchen en ook dat doet hij voor je. Het enige dat je hoeft te doen is liggen en ontspannen. Hij vouwt ondertussen mijn benen achter mijn nek en laat me met mijn duim achterwaarts mijn knieholtes aanraken. Heel pijnlijk en alles wordt minimaal 50% meer gerekt dan ik zelf zou doen, maar ik moet hem nageven, ik heb nog geen spierpijn gehad! De afgelopen week heeft hij me klaargestoomd voor het ZOAT (Hockeytoernooi van Nederlanders in Zuid-Oost Azie). Morgen zal ik er achter komen of het succes heeft gehad.
Ondertussen denkt onze hulp dat ik een soort sportverslaafde ben (deze week 3 keer gefitnessed, 1 keer hockeytraining en 1 wedstrijd en dan nu een heel weekend hockeyen). Ze zal haar hoofd wel breken over de vraag hoe zo’n sportverslaafde zo’n niet-getraind lichaam kan hebben.
donderdag 27 september 2007
Zindelijkheid Frederique en Maryse
De zindelijkheidstraining heeft bij Emilie en Diederik ruim 6 maanden gekost. Ze moesten op 1 september (begin British School in Tokyo) zindelijk zijn en dat waren ze niet. Bij lange na niet. Niet eens in de buurt ervan. Diederik heeft de eerste 2 weken elke dag op school in zijn broek gepoept. Na 2 weken werden hij en ik bij de juf geroepen en werd ons verteld dat als het nog een keer zou gebeuren, hij niet meer naar school mocht komen. Daarna heeft hij heel netjes zijn benen bij elkaar gehouden tot hij thuis was. Maar daar, en dat gold ook voor Emilie, gingen ook werkelijk alle remmen los. De voordeur werd gelijk met de sluitspier geopend. Tot na de kerstvakantie heeft dit feest geduurd met als hoogte -diepte- punt het moment dat Emilie buiten in haar broek aan het poepen was en Diederik binnen wc-papier kwam halen (om die vervolgens onder de tuinkraan te houden en in stukken te scheuren en in een struik te flikkeren).
Bij Frederique en Maryse onderneem ik dan ook geen enkel initiatief om ze zindelijk te krijgen. Van mij mogen ze tot hun 18de in een luier rondlopen, I could not care less. Nu heb ik de indruk dat het best wel eens zou kunnen dat ze inmiddels zindelijk zijn. Hier in huis geldt de regel dat voor kinderen (in luier) die iets zinnigs op de wc doen, een koekje of snoepje als beloning staat, en dat wordt dan ook zeer regelmatig geïncasseerd. Al sluit ik niet uit dat ze hier de grote tweeling-wissel-truc uithalen en ik voor 1 plas meerdere koekjes aan meerdere personen uitdeel. Volgens mij draagt Maryse 's avonds nog steeds dezelfde onderbroek als 's ochtend maar dat weet ik nooit zeker en het zegt ook niet zoveel als het niet zo is. Ze is zo'n meisje-meisje dat als iemand alleen al naar haar t-shirt kijkt, ze een schone gaat aandoen. Frederique draagt vaak na school nog wel dezelfde onderbroek maar dat is niet echt een prestatie, want ze wil er perse een luier onder. Ik sta open voor die variant.
Ik denk dat de kleintjes echt zindelijk worden op het moment dat ik vergeet luiers te kopen en zij noodgedwongen op de pot moeten. Ik hoop dat dat moment komt als er opa's en oma's in de buurt zijn!
Bij Frederique en Maryse onderneem ik dan ook geen enkel initiatief om ze zindelijk te krijgen. Van mij mogen ze tot hun 18de in een luier rondlopen, I could not care less. Nu heb ik de indruk dat het best wel eens zou kunnen dat ze inmiddels zindelijk zijn. Hier in huis geldt de regel dat voor kinderen (in luier) die iets zinnigs op de wc doen, een koekje of snoepje als beloning staat, en dat wordt dan ook zeer regelmatig geïncasseerd. Al sluit ik niet uit dat ze hier de grote tweeling-wissel-truc uithalen en ik voor 1 plas meerdere koekjes aan meerdere personen uitdeel. Volgens mij draagt Maryse 's avonds nog steeds dezelfde onderbroek als 's ochtend maar dat weet ik nooit zeker en het zegt ook niet zoveel als het niet zo is. Ze is zo'n meisje-meisje dat als iemand alleen al naar haar t-shirt kijkt, ze een schone gaat aandoen. Frederique draagt vaak na school nog wel dezelfde onderbroek maar dat is niet echt een prestatie, want ze wil er perse een luier onder. Ik sta open voor die variant.
Ik denk dat de kleintjes echt zindelijk worden op het moment dat ik vergeet luiers te kopen en zij noodgedwongen op de pot moeten. Ik hoop dat dat moment komt als er opa's en oma's in de buurt zijn!
KL na 4 weken
We zijn nu bijna 4 weken in Kuala Lumpur. Ik heb het idee dat het "settelen" hier een stukje makkelijker gaat dan in Tokyo. Ongetwijfeld ook omdat de kinderen allemaal 2,5 jaar ouder zijn en ik dus niet meer 35 luiers per dag hoef te verschonen (maar 35 ruzies mag beslechten, wat in ieder geval voor mij -meestal- minder fysiek is). Nadat we ons huis in zijn getrokken heb ik me de eerste week volledig van de buitenwereld afgesloten. Ik was zo verschrikkelijk moe dat ik geen zin had om ook maar iemand te ontmoeten. Dit heeft me echt goed gedaan al leidde dat ook wel tot vreemde situaties. Zo heb ik 2 Nederlandse vrouwen die kennis kwamen maken (had gate per ongeluk open laten staan, is me niet nog een x gebeurd) weg gejaagd met mededeling dat ik nog niet aan andere mensen toe was. Lekkere eerste indruk. Ik was ook alweer bijna in mijn roze cheetah-pyjama de kleintjes naar school gaan brengen maar toen ik mijn voornemen terloops aan een groepje mensen vertelde, keken ze me aan alsof ik rechtstreeks -met lampenkap nog op- uit de Smashhits kwam. Ze zouden eens moeten weten hoe normaal sommige dingen in Tokio zijn.
Maar die tijd is nu voorbij (zowel Tokio als de Smashhits als mijn week totale isolatie achter de gate). Ik bezoek koffieclubjes in alle verschillende hoeken van de Nederlandse gemeenschap, hockey, heb een personal trainer bij een fitness club, ben vrienden met de buurvrouw, ben vrienden met de caissières van de Hock Lee's (de buurtsuper) en heb het privé-nummer van Ben de taxichauffeur. De kinderen hebben al speelafspraken gehad, waarbij ik me -zoals dat hoort- bij de moeders voor thee heb opgedrongen.
Het gaat goed met de kinderen. Iedereen lijkt zijn draai langzaam te vinden en er wordt nu nergens meer gehuild bij het naar school brengen. Harm vertrekt om 7.10 am (arch wat vroeg, ben blij dat hij het doet) met Emilie en Diederik naar de Garden International. Ze vinden het leuk, hebben juffrouwen die bij hen passen en hebben alle twee een vriend(inne)tje in de klas gevonden.
Ik breng om 8.30 am Frederique en Maryse naar de school aan de overkant. Ze vinden het inmiddels heel leuk bij de Aunty's (zo heten de juffen daar) en zijn vooral dol op de toast, is een wentelteefje!, die ze daar elke ochtend krijgen. Ook lunchen ze met rijst en vis, heel mooi dan leren ze dat meteen ook eten.
Om 12.30 haal ik Frederique en Maryse op en om 14pm uur Emilie en Diederik.
De verjaardagen van Frederique en Maryse hebben we naar 13 oktober verschoven want op 19 september kenden we nog niemand behalve Ben de taxi-chauf en de caissière (en die moesten die dag werken...). F en M hebben zelf niets doorgehad maar het heeft me wel wat moeite gekost om oma's ervan te weerhouden ze te feliciteren.
Na een maand in KL heb ik dus wel het idee dat we onze draai aan het vinden zijn. Al is het nog niet zo leuk als Tokio, maar dat werd natuurlijk ook pas na een tijd echt leuk.
Komend weekend doe ik mee aan het ZOAT, het hockeytoernooi van Zuid-Oost Azië. Er komen 20 teams uit de regio, allemaal Nederlanders. Ik mag meedoen met het Maleisische team. Erg leuk, al is het in het veld wel lastig als je werkelijk nog niet 1 naam weet. Ik hoop, en denk, dat het na het weekend wel anders zal zijn.
Maar die tijd is nu voorbij (zowel Tokio als de Smashhits als mijn week totale isolatie achter de gate). Ik bezoek koffieclubjes in alle verschillende hoeken van de Nederlandse gemeenschap, hockey, heb een personal trainer bij een fitness club, ben vrienden met de buurvrouw, ben vrienden met de caissières van de Hock Lee's (de buurtsuper) en heb het privé-nummer van Ben de taxichauffeur. De kinderen hebben al speelafspraken gehad, waarbij ik me -zoals dat hoort- bij de moeders voor thee heb opgedrongen.
Het gaat goed met de kinderen. Iedereen lijkt zijn draai langzaam te vinden en er wordt nu nergens meer gehuild bij het naar school brengen. Harm vertrekt om 7.10 am (arch wat vroeg, ben blij dat hij het doet) met Emilie en Diederik naar de Garden International. Ze vinden het leuk, hebben juffrouwen die bij hen passen en hebben alle twee een vriend(inne)tje in de klas gevonden.
Ik breng om 8.30 am Frederique en Maryse naar de school aan de overkant. Ze vinden het inmiddels heel leuk bij de Aunty's (zo heten de juffen daar) en zijn vooral dol op de toast, is een wentelteefje!, die ze daar elke ochtend krijgen. Ook lunchen ze met rijst en vis, heel mooi dan leren ze dat meteen ook eten.
Om 12.30 haal ik Frederique en Maryse op en om 14pm uur Emilie en Diederik.
De verjaardagen van Frederique en Maryse hebben we naar 13 oktober verschoven want op 19 september kenden we nog niemand behalve Ben de taxi-chauf en de caissière (en die moesten die dag werken...). F en M hebben zelf niets doorgehad maar het heeft me wel wat moeite gekost om oma's ervan te weerhouden ze te feliciteren.
Na een maand in KL heb ik dus wel het idee dat we onze draai aan het vinden zijn. Al is het nog niet zo leuk als Tokio, maar dat werd natuurlijk ook pas na een tijd echt leuk.
Komend weekend doe ik mee aan het ZOAT, het hockeytoernooi van Zuid-Oost Azië. Er komen 20 teams uit de regio, allemaal Nederlanders. Ik mag meedoen met het Maleisische team. Erg leuk, al is het in het veld wel lastig als je werkelijk nog niet 1 naam weet. Ik hoop, en denk, dat het na het weekend wel anders zal zijn.
zondag 23 september 2007
auto's
Autorijden in Japan was een echte uitdaging. Slapende taxichauffeurs op de snelweg, Japanse automobilisten die niet aan anticiperen aan ander verkeer doen en dan natuurlijk de oude blesjes (Japanners worden uiteindelijk allemaal 105) die over de Shuto crossen met een vaartje van 25 km per uur. Meest briljante is natuurlijk de verkeerspolitie die in een undercover auto over de snelweg rijden. Volgens de regels moet verkeerspolitie ten alle tijden een helmdraden, dus ook in de undercoverauto. Niets zo geweldig als in je achteruitkijkspiegel een witte –alle auto’s in Japan zijn wit- auto zien met 4 “ruimtevaarders” erin.
In Kuala Lumpur heb je andere verkeersissues. Zo zijn er veel hobbels in de weg gemaakt, met gele strepen erop en net iets te hoog om normaal overheen te rijden. Ik weet officieel niet hoe de benzinetank van onze huurauto binnen 3 dagen lek was, maar ik kan wel iets bedenken. Een ander probleem zijn de brommerrijders die –nieuwe trend?- hun jas achterste voren hebben en als debielen links, rechts (binnenkort vast ook 1 onder) de auto door rijden. Maar het leukst vind ik nog wel de automerken. De Proton is de staatsauto, niets mis mee, al lijken ze op auto’s uit Oost-Europa voordat die tot de EU toe traden. Wat me wel verbaast is de Naza Ria (meeste expats rijden hierin), dat is namelijk een nagemaakte Kia Carnaval. Ik kan me al niet voorstellen dat mensen vrijwillig in een Kia Carnaval gaan rijden maar dat de namaak-Kia Carnaval zo’n succes is geworden, zou op zijn minst een flinke bonus moeten opleveren aan de Marketing Manager die dat voor elkaar heeft gekregen. Wij rijden er overigens nu ook in, in afwachting van onze trendy Toyota. Ik moet zeggen dat onze Naza eigenlijk best lekker rijdt en als je kunt negeren dat het officieel een Kia.
In Kuala Lumpur heb je andere verkeersissues. Zo zijn er veel hobbels in de weg gemaakt, met gele strepen erop en net iets te hoog om normaal overheen te rijden. Ik weet officieel niet hoe de benzinetank van onze huurauto binnen 3 dagen lek was, maar ik kan wel iets bedenken. Een ander probleem zijn de brommerrijders die –nieuwe trend?- hun jas achterste voren hebben en als debielen links, rechts (binnenkort vast ook 1 onder) de auto door rijden. Maar het leukst vind ik nog wel de automerken. De Proton is de staatsauto, niets mis mee, al lijken ze op auto’s uit Oost-Europa voordat die tot de EU toe traden. Wat me wel verbaast is de Naza Ria (meeste expats rijden hierin), dat is namelijk een nagemaakte Kia Carnaval. Ik kan me al niet voorstellen dat mensen vrijwillig in een Kia Carnaval gaan rijden maar dat de namaak-Kia Carnaval zo’n succes is geworden, zou op zijn minst een flinke bonus moeten opleveren aan de Marketing Manager die dat voor elkaar heeft gekregen. Wij rijden er overigens nu ook in, in afwachting van onze trendy Toyota. Ik moet zeggen dat onze Naza eigenlijk best lekker rijdt en als je kunt negeren dat het officieel een Kia.
Nr 5 is een jongetje!
We hebben gezinsuitbreiding! En eindelijk zijn de verhoudingen weer wat recht getrokken want het is een jongetje (denken we, we hebben eigenlijk niet gekeken). Diederik heeft gisteren zijn verjaardagscadeau gekregen: een konijn. We hebben al weken gediscussierd waar het hok moest staan, waarbij in bed -volgens Diederik- de beste plaats leek te zijn. Gelukkig heb ik het hok buiten weten te krijgen, nu nog hopen dat het daar ook blijft. Het konijn zelf gaat voordurend "op tournee" door het huis.
De naam was al direct duidelijk: Diederik. Maar onderweg naar huis besloot Diederik (de mens) dat Diederik (het konijn) voortaan Hayden(t) zou worden genoemd, naar zijn hartsvriendje uit Tokio. Hayden(t) heet eigenlijk Hayden maar Diederik noemt hem consequent al 2 jaar Haydent, zodat uiteindelijk zelfs de juffrouw op school hem zo is gaan noemen.
Diederik is super trots op zijn konijn, trekt al het gras uit het (door de tuinman gisteren zorgvuldig geknipte) gazon om aan Hayden(t) te geven. En als zorgzame vader kwam hij melden dat Frederique eierschillen in het eten van Hayden(t) had gedaan. Frederique vervolgens overstuur want ze wilde Hayden(t) een lekker ontbijtje geven. Wel vraag ik me af of dit konijn het lang gaat volhouden, Diederik sleept hem het liefst het huis door in een kartonnen doos en op dit moment speelt hij -met Diederik, Frederique en Maryse- in de speelkamer. Ik wacht op het moment dat Hayden(t) mee mag gaan zwemmen, een zwembandje om zijn middel krijgt en in de plomp verdwijnt...
Ik zal maar vast een boekje over kinderverdriet bij het overlijden van huisdieren op bol.com bestellen.
Ik hoor nu D, F en M in de speelkamer "1, 2, 3 springen!" roepen, hoop dat het boekje snel geleverd kan worden!
De naam was al direct duidelijk: Diederik. Maar onderweg naar huis besloot Diederik (de mens) dat Diederik (het konijn) voortaan Hayden(t) zou worden genoemd, naar zijn hartsvriendje uit Tokio. Hayden(t) heet eigenlijk Hayden maar Diederik noemt hem consequent al 2 jaar Haydent, zodat uiteindelijk zelfs de juffrouw op school hem zo is gaan noemen.
Diederik is super trots op zijn konijn, trekt al het gras uit het (door de tuinman gisteren zorgvuldig geknipte) gazon om aan Hayden(t) te geven. En als zorgzame vader kwam hij melden dat Frederique eierschillen in het eten van Hayden(t) had gedaan. Frederique vervolgens overstuur want ze wilde Hayden(t) een lekker ontbijtje geven. Wel vraag ik me af of dit konijn het lang gaat volhouden, Diederik sleept hem het liefst het huis door in een kartonnen doos en op dit moment speelt hij -met Diederik, Frederique en Maryse- in de speelkamer. Ik wacht op het moment dat Hayden(t) mee mag gaan zwemmen, een zwembandje om zijn middel krijgt en in de plomp verdwijnt...
Ik zal maar vast een boekje over kinderverdriet bij het overlijden van huisdieren op bol.com bestellen.
Ik hoor nu D, F en M in de speelkamer "1, 2, 3 springen!" roepen, hoop dat het boekje snel geleverd kan worden!
maandag 17 september 2007
Vlucht en verhuizing
We zijn in Kuala Lumpur aangekomen. Na 8 weken Nederland ben ik op 31 augustus naar KL gevolgen. We hadden een nachtvlucht, waar ik normaal gesproken een bloedhekel aan heb omdat mijn kinderen niet slapen, maar deze keer ging het goed. Ze hebben tussen de 4-7 uur geslapen waarvan zelfs een paar uur tegelijk. Het aan boord komen was nog wel een drama. De vriendelijke mevrouw van de check-in zag dat we assistentie zouden krijgen en verwees ons door naar de assistentiebalie. Daar moest ik even wachten omdat de mevrouw van de KLM ruzie aan het maken was met een andere passagier (letterlijk: "sir, you are waisting my time, please go away". Voorzover ik kon afluisteren baalde de meneer dat hij full-fare business class ticket had gekocht voor een vlucht die over 4 uur pas zou gaan en op de wachtlijst stond) Toen ik aan de beurt was, schudde ze al "nee" voor ik überhaupt iets had kunnen zeggen. Toen ik uitlegde dat er assistentie was geregeld omdat ik niet alleen met 4 kinderen en alle autostoeltjes, handbagage etc naar het vliegtuig kon komen zei ze "Dat is uw probleem. Dan moet je maar niet alleen met 4 kinderen vliegen. Wij geven hier echt zeker geen assistentie voor". Helaas ben ik te klein om zo'n vrouw over de balie te trekken anders had ik het zeker gedaan. Even niet vergeten om Harm een pissige brief te laten schrijven.
Eenmaal aan boord (5 minuten voor vertrek want ik moest namelijk aantal keer op- en neer lopen) had ik mazzel dat de (volgens hemzelf) beste vriend van Harms nichtje naast me zat. Hij (toch zeker ergens eind 30) vertelde heel enthousiast dat hij ADHD had en dol op kinderen was. Hij verzekerde me dat alles goed zou komen en ik een fijne vlucht zou krijgen. Hij voegde daad bij het woord en pakte zijn handbagage en begon Franse kaasjes uit te pakken en toastjes op de tafeltjes te leggen. Toen kreeg ik van de purser (cabinepersoneel is altijd zo prima en behulpzaam dat je bijna vergeet wat voor bloedhonden er aan de grond werken) een glaasje wijn voor bij mijn toastje. Terwijl ik mezelf settelde deed vriend-van-nicht verstoppertje met de kinderen. In het upperdek heb je veel fijne verstopplekjes, zo zat Frederique in een vensterbank-bakje, Maryse in de "overhead-luggage-ruimte" en Diederik achter de opbergruimte van het personeel.
Toen het eenmaal tijd was om te gaan slapen kreeg ik van vriend-van-nichtje een slaappil aangeboden "waarbij het Nederland elftal plat was gegaan op de reis naar Thailand" (???), maar die heb ik toch -hoe aantrekkelijk ook- maar geweigerd.
De vlucht was verder prima, en in KL heeft (wederom) het cabinepersoneel geholpen met naar de bagageband te komen. Diederik vond het TE stoer om naast de piloot te mogen staan en ging hem uitleggen hoe een vliegtuig opstijgt.
Door de ellende met de container moesten we eerst in een service-apartment. Dat was eigenlijk wel prima, heerlijk ontbijtbuffet elke ochtend en verse fruitsapjes en wijntjes via de roomservice. Helaas was de Spa (die me beloofd was en de gedachte daaraan had me door de vlucht geholpen) dicht. Het fitnesscentrum was (helaas) wel open.
Na alle drama's met de container, zijn de eerste week van september dan eindelijk toch nog onze spullen aangekomen. Gedurende 3 dagen hadden we een heel dorp aan mensen in ons huis die wat rondhingen en zo nu en dan eens een doos opzij schoven. Maar na 3 dagen was toch het meeste wel uitgepakt en ingericht. Zo hadden ze heel keurig donsdek-hoezen over de mattras getrokken -kan het ze niet kwalijk nemen, het is hier 35 graden,die mensen hebben nog nooit een donsdek gezien- en is Harms dress-boy zo gemonteerd dat als Harm een shirt aantrekt het net lijkt of hij met shirt en al de hele nacht aan een kleerhanger in de kast heeft gehangen.
Het was ook weer een prettig weerzien met de (in Tokio niet schoongemaakte) vuilnisemmer, hij danste ons bijna tegemoet.
Wel was het 3 dagen voor geklaag en gescheld. De Maleisische verhuizers werden helemaal gestoord van hoe de Japanners alles hadden in gepakt. Werkelijk alles in 5 lagen plastic, ook de lege plakband-rolletjes.
Nu staat het meeste wel op de juiste plek en zijn we driftig nieuwe spullen aan het kopen. Hoewel dit huis niet veel groter is dat het huis in Japan, blijken we wel veel nieuwe kasten, tafels en stoelen te moeten kopen. Heerlijk, zeker groot plus punt van verhuizen!!
Eenmaal aan boord (5 minuten voor vertrek want ik moest namelijk aantal keer op- en neer lopen) had ik mazzel dat de (volgens hemzelf) beste vriend van Harms nichtje naast me zat. Hij (toch zeker ergens eind 30) vertelde heel enthousiast dat hij ADHD had en dol op kinderen was. Hij verzekerde me dat alles goed zou komen en ik een fijne vlucht zou krijgen. Hij voegde daad bij het woord en pakte zijn handbagage en begon Franse kaasjes uit te pakken en toastjes op de tafeltjes te leggen. Toen kreeg ik van de purser (cabinepersoneel is altijd zo prima en behulpzaam dat je bijna vergeet wat voor bloedhonden er aan de grond werken) een glaasje wijn voor bij mijn toastje. Terwijl ik mezelf settelde deed vriend-van-nicht verstoppertje met de kinderen. In het upperdek heb je veel fijne verstopplekjes, zo zat Frederique in een vensterbank-bakje, Maryse in de "overhead-luggage-ruimte" en Diederik achter de opbergruimte van het personeel.
Toen het eenmaal tijd was om te gaan slapen kreeg ik van vriend-van-nichtje een slaappil aangeboden "waarbij het Nederland elftal plat was gegaan op de reis naar Thailand" (???), maar die heb ik toch -hoe aantrekkelijk ook- maar geweigerd.
De vlucht was verder prima, en in KL heeft (wederom) het cabinepersoneel geholpen met naar de bagageband te komen. Diederik vond het TE stoer om naast de piloot te mogen staan en ging hem uitleggen hoe een vliegtuig opstijgt.
Door de ellende met de container moesten we eerst in een service-apartment. Dat was eigenlijk wel prima, heerlijk ontbijtbuffet elke ochtend en verse fruitsapjes en wijntjes via de roomservice. Helaas was de Spa (die me beloofd was en de gedachte daaraan had me door de vlucht geholpen) dicht. Het fitnesscentrum was (helaas) wel open.
Na alle drama's met de container, zijn de eerste week van september dan eindelijk toch nog onze spullen aangekomen. Gedurende 3 dagen hadden we een heel dorp aan mensen in ons huis die wat rondhingen en zo nu en dan eens een doos opzij schoven. Maar na 3 dagen was toch het meeste wel uitgepakt en ingericht. Zo hadden ze heel keurig donsdek-hoezen over de mattras getrokken -kan het ze niet kwalijk nemen, het is hier 35 graden,die mensen hebben nog nooit een donsdek gezien- en is Harms dress-boy zo gemonteerd dat als Harm een shirt aantrekt het net lijkt of hij met shirt en al de hele nacht aan een kleerhanger in de kast heeft gehangen.
Het was ook weer een prettig weerzien met de (in Tokio niet schoongemaakte) vuilnisemmer, hij danste ons bijna tegemoet.
Wel was het 3 dagen voor geklaag en gescheld. De Maleisische verhuizers werden helemaal gestoord van hoe de Japanners alles hadden in gepakt. Werkelijk alles in 5 lagen plastic, ook de lege plakband-rolletjes.
Nu staat het meeste wel op de juiste plek en zijn we driftig nieuwe spullen aan het kopen. Hoewel dit huis niet veel groter is dat het huis in Japan, blijken we wel veel nieuwe kasten, tafels en stoelen te moeten kopen. Heerlijk, zeker groot plus punt van verhuizen!!
woensdag 29 augustus 2007
Container
De container met onze spullen is op wereldtournee. Althans zo lijkt het. Hij maakt meer mee dan de meeste van ons in ons hele leven. Op 8 juli is alles heel zorgvuldig (in 5 papiertjes, 3 lagen karton, een rol bubbeltjesplastic en in een doos) ingepakt door de Japanse verhuizers. Aan hen kun je dit zeker toevertrouwen. Met 20 man bestormen ze je huis (schoenen aan, schoenen uit, schoenen aan, schoenen uit) en wordt alles met een precisie ingepakt dat ze het zonder risico naar de maan zouden kunnen lanceren. Zover hoefde onze spullen niet eens, maar in Japan neemt men natuurlijk geen enkel risico. De kapiteinen van de containerschepen daarin tegen wel. Midden op de Zuid-Chinese zee is "onze" boot in aanvaring gekomen met een ander containerschip. Je zou denken dat je zo'n schip op open zee wel zou zien aankomen, maar blijkbaar niet. De twee schepen (elk zo groot als een flatgebouw) zaten volledig in elkaar vast en zijn in T-vorm terug naar Yokohama gesleept waarbij de motorkamer van onze boot al onder water stond.
Gelukkig bleek -na 2 weken- dat onze container (van buiten) onbeschadigd was. Dus een tweede kans. De container werd weer op een boot gehesen en begon opnieuw aan de reis naar Maleisië. Deze keer kwam het schip alleen een typhoon tegen maar daar is hij ongeschonden doorheen gekomen.
Afgelopen zaterdag is de container in Maleisië aangekomen. Maar de bijhorende papieren niet (van boord geblazen?). Nu is het wachten op het vrijgeven van de container, want zonder papieren wordt de container niet vrijgegeven. Gelukkig heb ik nu zoveel tijd in Nederland (zonder remmende werking van een echtgenoot) gehad dat ik ongeveer een hele inboedel bij elkaar heb geshopt. We kunnen dus gelukkig (maanden) uit onze koffers leven.
Gelukkig bleek -na 2 weken- dat onze container (van buiten) onbeschadigd was. Dus een tweede kans. De container werd weer op een boot gehesen en begon opnieuw aan de reis naar Maleisië. Deze keer kwam het schip alleen een typhoon tegen maar daar is hij ongeschonden doorheen gekomen.
Afgelopen zaterdag is de container in Maleisië aangekomen. Maar de bijhorende papieren niet (van boord geblazen?). Nu is het wachten op het vrijgeven van de container, want zonder papieren wordt de container niet vrijgegeven. Gelukkig heb ik nu zoveel tijd in Nederland (zonder remmende werking van een echtgenoot) gehad dat ik ongeveer een hele inboedel bij elkaar heb geshopt. We kunnen dus gelukkig (maanden) uit onze koffers leven.
maandag 27 augustus 2007
Van hier naar KL na Tokio
Nog 6 dagen en ik vertrek naar Kuala Lumpur. Samen met Emilie en Diederik (net 5 jaar) en Frederique en Maryse (bijna 3 jaar) ga ik met de nachtvlucht naar KL. Ik hou niet van nachtvluchten en niemand stapt vrijwillig met mijn kinderen in een nachtvlucht! Tot nu toe zijn het alleen nog maar drama-vluchten geweest met als hoogte (diepte) punt het moment dat Harm een krijsend kind op de wc de mond probeerde te snoeren en de piloot kwam informeren of er een varken werd geslacht. Ik heb alles geprobeerd, valium (kids gingen stuiterend door het vliegtuig), slaapmiddel (4 slaapdronken kinderen die als ongeleide projectielen door de gangpaden renden) en hel en verdoemenis dreigen (nog meest effectieve middel). Ik zit dus niet echt op die vlucht te wachten. Een vriendinnetje had de treffende vergelijking, het is net een bevalling: als je er eenmaal aan begonnen bent, heb je geen keus meer en moet je het gewoon uitzitten.
Zo vlak voor vertrek vraagt iedereen of ik zin heb om van Tokio naar KL te verhuizen. Om eerlijk te zijn: niet echt. Onze tijd in Tokio was zo geweldig dat ik bang ben dat ik vooral veel ga vergelijken en dat Tokio het daarbij zal winnen. De eerste 1,5 jaar vond ik heel zwaar, de kinderen sliepen amper en gingen nog niet naar school, pas na 6 maanden begon Rose bij ons te werken, ik sprak geen woord Japans (dat is overigens in die 2,5 jaar niet veranderd) en wist dus niet eens welk pak de melk was. Ik werd met Hersenvliesontsteking in het ziekenhuis opgenomen en het herstel daarvan duurt nu ook al eindeloos. Maar na 1,5 jaar begon een periode dat uit vrijwel alleen maar hoogtepunten bestond: Weekendjes weg met vrienden, Mum's nights out die ik bijna wekelijks had (groot voordeel van zoveel kinderen) en die standaard gillend uit de hand liepen. De ochtenden waarbij we even koffie gingen drinken met de moeders van de Britse school en na de lunch, een klein stukje van Omotesando aandeden om snel terug naar school te rennen voor Pick-up. De diners met de Nederlandse vrouwen, de eindeloze telefoontjes met een vriendinnetje als we alle twee in de auto zaten, en dan natuurlijk de volstrekt kansloze Smashhits-avonden die aan het eind een dusdanige frequentie aannamen dat Harm met opname in de Betty Ford clinic ging dreigen.
Maar helemaal onvergetelijk waren de uitjes met "de Liefde"-club, een groep wat oudere grijze -paars door verkeerd(?) verven- vrouwen die iets met Nederland hadden, bijvoorbeeld omdat ze er in 1981 een keer op vakantie waren geweest of omdat ze in 1989 in Nederland woonden toen hun man daar werkte. Een interessante groep vrouwen die een echt beeld van de Japanse maatschappij gaven. Zo heb ik dankzij "de Liefde" een Japanse prins ontmoet (ook wel genaamd: de snor, de vader van de a.s. keizer), een geweldig Japans traditioneel spel geleerd, weet ik nu veel over traditioneel Japanse poppen en ken ik een Japans kerstliedje.
Ook de bezoeken aan Fuchu-prison vond ik een bijzondere ervaring. Vier mannen die in hetzelfde land woonden als wij maar een volstrekt andere beleving hadden van de Japanse gewoontes en cultuur. Wij genoten van de punctualiteit, en worden zij gek van de regeltjes (praten mag alleen in de lunchpauze, een deken mag je overdag alleen opgevouwen op schoot leggen, ook als het -10 graden is etc). Wij genieten van het heerlijke Japanse eten, zij vallen in 1 jaar 30 kilo af door de hoeveelheid die ze van dit heerlijke eten krijgen (ze krijgen even veel als de Japanse gevangenen, die half zo groot en half zo zwaar zijn). Ik zal de opmerking van 1 van mijn gevangen-vrienden nooit vergeten. Toen ik hem -met tranen in mijn ogen- vertelde dat ik uit Japan zou vertrekken, zei hij: "wat een fantastisch nieuws voor je, ik heb al die tijd voor je gebeden dat je snel Japan zou kunnen verlaten!" Ik heb maar niet gezegd dat ik -in tegenstelling tot hem- vrijwillig in Japan zat.
Nu gaan we dus naar KL. Iedereen is laaiend enthousiast over KL en Maleisië. Ik vertrouw erop dat het leuk wordt, maar liever was ik terug gegaan naar Tokio. Nog 5 dagen bij mijn ouders en dan zal ik weer helemaal zelf voor mijn kinderen moeten zorgen. Nu huppelen ze allemaal om 6.30 am naar opa en oma, straks weer naar die van ons. Ik zal Nederland, familie en vrienden zeker weer gaan missen. Maar het went wel, het vertrekken voor een jaar. En als iedereen zijn voornemen ook echt gaat uitvoeren, zijn de meeste voor kerst al langs geweest. Ik hoop het.
Zo vlak voor vertrek vraagt iedereen of ik zin heb om van Tokio naar KL te verhuizen. Om eerlijk te zijn: niet echt. Onze tijd in Tokio was zo geweldig dat ik bang ben dat ik vooral veel ga vergelijken en dat Tokio het daarbij zal winnen. De eerste 1,5 jaar vond ik heel zwaar, de kinderen sliepen amper en gingen nog niet naar school, pas na 6 maanden begon Rose bij ons te werken, ik sprak geen woord Japans (dat is overigens in die 2,5 jaar niet veranderd) en wist dus niet eens welk pak de melk was. Ik werd met Hersenvliesontsteking in het ziekenhuis opgenomen en het herstel daarvan duurt nu ook al eindeloos. Maar na 1,5 jaar begon een periode dat uit vrijwel alleen maar hoogtepunten bestond: Weekendjes weg met vrienden, Mum's nights out die ik bijna wekelijks had (groot voordeel van zoveel kinderen) en die standaard gillend uit de hand liepen. De ochtenden waarbij we even koffie gingen drinken met de moeders van de Britse school en na de lunch, een klein stukje van Omotesando aandeden om snel terug naar school te rennen voor Pick-up. De diners met de Nederlandse vrouwen, de eindeloze telefoontjes met een vriendinnetje als we alle twee in de auto zaten, en dan natuurlijk de volstrekt kansloze Smashhits-avonden die aan het eind een dusdanige frequentie aannamen dat Harm met opname in de Betty Ford clinic ging dreigen.
Maar helemaal onvergetelijk waren de uitjes met "de Liefde"-club, een groep wat oudere grijze -paars door verkeerd(?) verven- vrouwen die iets met Nederland hadden, bijvoorbeeld omdat ze er in 1981 een keer op vakantie waren geweest of omdat ze in 1989 in Nederland woonden toen hun man daar werkte. Een interessante groep vrouwen die een echt beeld van de Japanse maatschappij gaven. Zo heb ik dankzij "de Liefde" een Japanse prins ontmoet (ook wel genaamd: de snor, de vader van de a.s. keizer), een geweldig Japans traditioneel spel geleerd, weet ik nu veel over traditioneel Japanse poppen en ken ik een Japans kerstliedje.
Ook de bezoeken aan Fuchu-prison vond ik een bijzondere ervaring. Vier mannen die in hetzelfde land woonden als wij maar een volstrekt andere beleving hadden van de Japanse gewoontes en cultuur. Wij genoten van de punctualiteit, en worden zij gek van de regeltjes (praten mag alleen in de lunchpauze, een deken mag je overdag alleen opgevouwen op schoot leggen, ook als het -10 graden is etc). Wij genieten van het heerlijke Japanse eten, zij vallen in 1 jaar 30 kilo af door de hoeveelheid die ze van dit heerlijke eten krijgen (ze krijgen even veel als de Japanse gevangenen, die half zo groot en half zo zwaar zijn). Ik zal de opmerking van 1 van mijn gevangen-vrienden nooit vergeten. Toen ik hem -met tranen in mijn ogen- vertelde dat ik uit Japan zou vertrekken, zei hij: "wat een fantastisch nieuws voor je, ik heb al die tijd voor je gebeden dat je snel Japan zou kunnen verlaten!" Ik heb maar niet gezegd dat ik -in tegenstelling tot hem- vrijwillig in Japan zat.
Nu gaan we dus naar KL. Iedereen is laaiend enthousiast over KL en Maleisië. Ik vertrouw erop dat het leuk wordt, maar liever was ik terug gegaan naar Tokio. Nog 5 dagen bij mijn ouders en dan zal ik weer helemaal zelf voor mijn kinderen moeten zorgen. Nu huppelen ze allemaal om 6.30 am naar opa en oma, straks weer naar die van ons. Ik zal Nederland, familie en vrienden zeker weer gaan missen. Maar het went wel, het vertrekken voor een jaar. En als iedereen zijn voornemen ook echt gaat uitvoeren, zijn de meeste voor kerst al langs geweest. Ik hoop het.
Abonneren op:
Posts (Atom)
