Feestdagen in een minder rijk land

Maleisie is een minder rijk land dan Nederland en Japan. Dat merk je aan verschillende dingen, de gaten in de weg, de auto's die rondrijden, maar vooral aan de hoeveelheid goede doelen waar je als Expat je over ontfermt of zou kunnen ontfermen. Vrijwel alle organisaties richten zich op dakloze kinderen, weeskinderen, kinderen van drugsouders, etc.
Een paar weken geleden ben ik naar een weeshuis voor jongetjes van 3-15 jaar gegaan. We moesten voor een organisatie (Angel-program) de namen, geboortedata, interesses en favoriete vak op school opschrijven zodat we ze met kerst gericht een kadootje zouden kunnen geven. Dat kado bestaat uit de juiste maat schoenen of een doosje potloden zodat ze naar school kunnen gaan.

Ik vond het een heftige ervaring. Van ons TE grote huis met tuin en zwembad reed ik in minder dan 10 minuten naar een klein rijtjes huisje waar 30 jongens in 2 kamers wonen, eten en slapen. Toen wij binnen kwamen stormden de kleintjes (3 jaar, net als Frederique en Maryse) naar ons toe en wilden ze dat we met ze zouden gaan voetballen, met de lekke voetbal. De oudere jongens hingen wat rond, waren aan het eten (op de grond) en een groepje was buiten aan het dammen met een zeer incompleet damspel. In de kamer van 5 bij 5 meter stonden 2 versleten banken en een tafel zonder stoelen.

Bij het opnemen van de informatie vond ik het vooral heftig dat de meeste jongetjes hun geboortedatum niet wisten. Aan de hand van hun lengte werd besloten hoe oud ze ongeveer zouden moeten zijn. Het idee dat je niet weet wanneer je geboren bent, volgens mij toch zeker 1 van de hoogtepunten van je leven, vond ik zo schrijnend dat ik met tranen in mijn ogen, samen met de jongens, een mooie geboortedatum heb uitgezocht.
Na 2 uur reed ik weer terug naar onze (expat)heuvel. Ik vond het moeilijk om de kinderen te zien en zo weinig voor ze te kunnen doen. Het liefst zou ik ze alle 30 in huis nemen. Of van huis ruilen, zij kunnen deze ruimte beter gebruiken dan wij.
Ook heeft het invloed gehad op hoe ik naar mijn eigen kinderen kijk. Ik geniet er (nog) meer van ze maar ik word nu nog bozer als ze zich als verwende draakjes gedragen. Ik zou ze graag een keer mee willen nemen om ze te leren dat er ook een ander leven bestaat dan het leven dat zij leiden. Maar het moet natuurlijk niet een soort aapjes-kijken worden. En misschien zijn de kinderen er ook nog wel te jong voor.
Het deed me ook realiseren hoe oud mijn broertje wel niet was toen hij bij ons kwam (3 jaar) en hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij in zo'n liefdevol gezin is opgenomen. Hij had het zoveel slechter kunnen treffen.

Ondertussen heeft de kerstmis-gekte hier in volle omvang toegeslagen. Je kunt geen scheet laten zonder dat er een deel aan het goede doel wordt gedoneerd. Ik doe er graag aan mee (schenken aan het goede doel) al krijg je hier- nog meer dan in Nederland- het gevoel dat het gaat om het afkopen van je schuldgevoel. Maar daar heb ik me bij neergelegd. Uiteindelijk hebben de kinderen in het weeshuis er iets aan, wat de reden dan ook is om te doneren.