schooluniform

Op internationale scholen moeten kinderen een schooluniform aan. Daar is altijd veel over te doen, heerlijk. Vooral onder de moeders natuurlijk die als dagtaak hebben om zich drie keer in het rond te shoppen en daarbij zoveel hippe kinderkleding zien dat klagen over het uniform net zo gewoon is als klagen over het weer in Nederland.
In Tokio kregen we aan het begin van het schooljaar zelfs een boekje (full color, harde kaft) met foto’s van hoe elk kind er in elke klas eruit moet zien. In Reception, waar Emilie en Diederik toen zaten, moest alles donkerblauw zijn, ook de jas, schoenen en rugzak. Grootste punt van discussie was dat meisjes geen skort (broekje met flap van voren zodat het er van voren uitziet als een rokje) aan mochten omdat het hoofdjuf van de onderbouw zelf een jeugdtrauma aan de skort had overgehouden. Het precieze verhaal over het ontstaan van haar trauma heeft ze helaas nooit losgelaten. Alle ophef en discussie bleek uiteindelijk zinloos, gedurende het jaar verslapte de aandacht van de getraumatiseerde juf en kon elk kind zijn eigen “touch” aan het uniform geven. Zo ging Diederik na kerst alweer in rode Ferrari-jas en gele regenlaarsen naar school en Emilie met roze lichtgevende Barbieschoenen en een roze Hello Kitty rugzak.

Hier in KL hebben de kinderen het slecht getroffen. Heel even heb ik overwogen om ze naar de International School of KL te laten gaan, maar dat was dan ook echt alleen vanwege het uniform (schattig lichtblauwe polo) geweest, het ’s ochtends ruim een uur extra moeten rijden, gaf toch de doorslag om het niet te doen. Van de scholen aan onze kant van de stad heeft de Garden (waar de kinderen op zitten) verruit het ellendigste uniform. Het wordt op maat gemaakt door een –blijkbaar- slechtziende valse oude naaister want het mag met recht een lelijk en slecht zittend uniform genoemd worden. De jongetjes zijn nog redelijk oke uit de strijd gekomen met een blauwe (jakjak) bandplooibroek die Diederik standaard achterstevoren aandoet omdat hij vindt dat de zakken achter horen te zitten, net als in Tokio. Daarbij een lekker praktisch wit t-shirt.
Maar de meisjes zijn echt te grazen genomen: een broekrok (do I need to say more...) tot ver over de knie (als of een broekrok op zich al niet erg genoeg is), in gras groen (net niet fris-groen maar oubollig-flets groen) en daarbij een wit t-shirt dat IN de broekrok gedragen dient te worden. Witte sokken en de revival-of-Spargo witte schoenen maken het drama compleet.

Er zit natuurlijk een voordeel aan het dragen van een uniform, zelfs aan dit uniform, namelijk ’s ochtends geen eindeloze discussies over wat (welke prinsessenjurk) aan gaat. Maryse en Frederique weten me voor 7.30 am al volledig op de kast te hebben door werkelijk ALLE mogelijke combinaties geprobeerd te hebben, en natuurlijk achter zich op de grond te gooien. Dan ben ik wel even blij dat ik maar 2 van deze mode-popjes ’s ochtend hoef aan te kleden.

Volgens mij is het idee achter het uniform dat de kinderen gelijk zijn en er geen onderscheid (te zien) is. Maar er is natuurlijk wel verschil en daar worden de kinderen dan ook extra hard op gepakt door andere kinderen. Zo kwam Emilie maandag met rode dikke ogen uit de klas; ze had een Buzz Lightyears- lunchbox in haar tas gehad. Een onacceptabel probleem voor een meisje dat vraagt hoe je je oogwit roze kunt maken.
Diederik stuiterde vanochtend ook door de keuken toen hij een Nijntje-beker in zijn tas zag. Geen genade voor Joanna: overgieten de boel. Het idee alleen al dat hij met een baby-beker op school zou komen...
Ik heb geen idee of de lunchbox en Nijntje-beker wel acceptabel zouden zijn als ze geen uniform aan zouden moeten hebben, maar voor mij scheelt het in ieder geval in elke ochtend een hoop ellende. Anders zou ik het vast dubbel hebben, en kledingstress en lunchbox-drama’s.