Liegen

Hoe ver mag je gaan met liegen tegen je kinderen? Die vraag houdt me de laatste tijd bezig. Uitgangspunt is natuurlijk dat je niet tegen je kinderen liegt aangezien je ze leert dat zij dat ook niet mogen. Toch lieg ik vrij regelmatig tegen ze (en zij overigens ook tegen mij). Door me er wel schuldig over te voelen, heb ik het idee dat het minder erg is om tegen ze te liegen. En dat werkt verbazingwekkend goed.
De grootste leugen van de afgelopen weken is natuurlijk de verjaardag van Frederique en Maryse (geboren op 19 september) die dit jaar op 13 oktober werd gevierd. Op 19 september kenden we welgeteld 3 mensen; mr Black (de taxichauffeur) de vriendelijke caissière van de buurtsuper en mijn personal trainer. Bij alle 3 had ik sterke twijfels of ze hoog op F&M's gastenlijst zouden hebben gestaan, als ze die zelf hadden mogen opstellen.
Dus de hele verjaardag is 4 weken uitgesteld. Het was wel moeilijk. Oma's bleven maar aandringen om toch even de kinderen te mogen feliciteren, hetgeen natuurlijk niet mogelijk was. Ik hoor nu al de verwijtende stem van de jeugdpsych: "Uw dochter heeft een trauma, maar dat zal u niet verbazen, u vierde haar verjaardag ook niet". Aan een 3-jarige is niet uit te leggen dat ze jarig zijn maar dat het niet gevierd wordt, dus dan kun je maar beter niets zeggen.
Zelf vond ik het ook wel lastig en heb uiteindelijk taartjes gehaald om te vieren dat ze zo goed zindelijk aan het worden waren, in algemene zin dan, want ze hadden toen alweer ruim een week luiers aan. (Hm, leugen 2, bedenk ik me nu) En uiteraard is er extra veel en extra grote plastic meuk cadeau gedaan.

Maar het zieligst vind ik eigenlijk dat ik 5x per week tegen Diederik lieg. We eten hier veel kip en Diederik heeft besloten dat hij dat niet meer wil eten. Hij is dus kipvegetariër geworden. Maar ik ben te lamlendig om daar rekening mee te houden en dus heeft Joanna de opdracht gekregen om te zeggen dat we vlees eten, ook al is het een drumstick of zitten de veren er nog aan. Eigenlijk vind ik het te zielig en zou ik zijn kip-keuze moeten respecteren. Maar hij eet het zo goed (als hij denkt dat het vlees is) en ik kan het niet opbrengen om verschillende maaltijden te (laten) maken. Een klein voordeel dat hij nog niet zo goed kan lezen als hij eigenlijk zou moeten. Wordt ongetwijfeld vervolgd als onze dagelijkse lees-training vruchten gaat afwerpen.