Energie

Hetgeen dat ik misschien nog wel het lastigst vind van het verhuizen naar een nieuwe stad is dat het heel veel energie kost. In het begin, de eerste 2 weken, leef je op een adrenaline-kick en heb je een continue vakantiegevoel. Maar als alles een beetje tot rust komt en het “leven” begint, wordt het anders. Alles kost dan energie, het vinden van bepaalde producten of boodschappen tot het ontmoeten van mensen (je a.s. beste vrienden) en uit eten gaan. Normaal krijg je energie van avonden met vrienden, nu kost buiten de deur bergen energie, je kent geen mensen en loopt dus voor je gevoel van feest zonder bekenden naar receptie zonder kennissen. Elke keer weer leuk lachen, weer proberen de namen te onthouden, proberen de drang te weerstaan om je een uur op de wc op te sluiten tot het niet voor de derde keer dezelfde vragen aan dezelfde persoon vragen. Het kost allemaal heel veel moeite en energie. Ik weet dat het het waard is, uiteindelijk maar nu ik er midden in zit vind ik het, om eerlijk te zijn, niet zo’n leuke tijd. En dat is zacht uitgedrukt. Ik vind het zelfs misschien wel een beetje zonde van mijn tijd, want ik had die tijd ook met vrienden kunnen doorbrengen en een leuke avond kunnen hebben. Punt blijft alleen dat je geen vrienden krijgt als je niets onderneemt of je uren in de wc opsluit, en dus smeer ik elke dag een glimlach op mijn gezicht en ga ik het grote vrienden-oerwoud in. Gevolg is wel dat Harm en ik ’s avonds om 8 uur volledig voor pampus op de bank liggen.
Ik ben blij dat volgende week onze vrienden uit Tokio komen, heerlijk om weer even het energie te krijgen in plaats van alleen te gebruiken.