Personal Trainer

Na jaren van verslonzen en mezelf alle mogelijke argumenten voor te houden waarom ik niet naar de sportschool zou hoeven gaan, is het moment aangebroken is de limiet bereikt. Misschien is wel de hoofdreden dat ik bijna een hele kast heb aan nieuwe kleding, die ik nog nooit heb gedragen maar op “de krimp” wel vast heb gekocht. Van Te hippe spijkerbroeken (toen ik ze kocht waren ze hip, vraag is hoe dat zal zijn als ik hem pas) tot fantastische avondjurken, alles heb ik ongedragen en klaar hangen voor het geval ik door stomtoevallig kilo’s afval. Ik vermoed dat de kans dat ik door een vallende ster word geraakt groter is dan dat ik liggend op de bank kilo’s kwijt zou raken.
Maar nu is daar een eind aan gekomen, klaar met het gezeur over hangende onderbillen en klapknieën, ik ben lid geworden van Fitness First. Het geluk wil dat het om de hoek zit waar we wonen. Om een stok achter de deur te houden heb ik me vastgelegd aan een personal trainer, die aan het eind van elke sessie meteen vraagt wanneer ik weer kom. Geen ontkomen aan dus.
Onder begeleiding van een trainer is het anders sporten dan op eigen kracht. Als je zelf denkt “hm, zwaar, ik stop”, zegt hij “kom op, nog 8 erbij”. En even rustig kletsen met bekenden (ja, inmiddels bekenden bij de sportschool!) kan niet want als een waakhond staat hij in in je nek te hijgen. Maar toch heeft het eigenlijk alleen voordelen. Je hoeft zelf niet na te denken welk apparaat je gaat doen en hoeveel keer, hij stelt een programma voor je op, brengt je naar het apparaat, stelt die af op juiste hoogte en gewicht en telt het aantal keer dat je het hebt gedaan. Maar het beste is het eind, dan ga je stretchen en ook dat doet hij voor je. Het enige dat je hoeft te doen is liggen en ontspannen. Hij vouwt ondertussen mijn benen achter mijn nek en laat me met mijn duim achterwaarts mijn knieholtes aanraken. Heel pijnlijk en alles wordt minimaal 50% meer gerekt dan ik zelf zou doen, maar ik moet hem nageven, ik heb nog geen spierpijn gehad! De afgelopen week heeft hij me klaargestoomd voor het ZOAT (Hockeytoernooi van Nederlanders in Zuid-Oost Azie). Morgen zal ik er achter komen of het succes heeft gehad.

Ondertussen denkt onze hulp dat ik een soort sportverslaafde ben (deze week 3 keer gefitnessed, 1 keer hockeytraining en 1 wedstrijd en dan nu een heel weekend hockeyen). Ze zal haar hoofd wel breken over de vraag hoe zo’n sportverslaafde zo’n niet-getraind lichaam kan hebben.