Shoppen

In KL kun je alles krijgen. Het meeste ook nog op een logische plaats, wat een verademing is na Japan. Toch is er wel 1 winkel die ik echt mis en dat is de Tokyu Hands. Als je in Tokyo echt niet meer weet waar je het moet zoeken dan ga je naar de Tokyu Hands. In 99.99% van de gevallen, zullen ze hebben wat je zoekt, en ook nog in 50 verschillende maten, kleuren en soorten. Je hebt daar echt alles van designer-fietsen, via SM-kleding, langs de vissekommen, wereldbollen tot aan computer-hond-huisdieren en zelfsturende stofzuigers aan toe. En dan natuurlijk ook gewone dingen als papier, pennen, bonzai-boompjes, survival-kits en gsm-anti-gluur-stickers.
Probleem blijft natuurlijk het in de winkel vinden van wat je nodig hebt en dat is niet zo makkelijk in een winkel met 7 verdiepingen, 14 sub-verdiepingen, ingericht volgens Japanse logica. Een soort dolhof van Escher heb ik het altijd gevonden. Maar het is een geruststelling dat je weet dat ze hebben wat je zoekt en je veel andere handige dingen tegenkomt waarvan je niet eens wist dat je ze zo hard nodig had.

Shoppen in KL is een andere ervaring. Je kunt duidelijk maken wat je zoekt, en ze hebben niet veel rare producten zoals in Japan. Het enige risico dat je loopt is dat je een Chineze verkoper treft en naar huis gaat met een heel scale aan dingen die je niet wilde hebben. Gelukkig wel tegen een goede prijs, als je de verkoper mag geloven.

Wat ik het leukst blijf vinden van shoppen in Maleisie is dat de verkopers rare dingen zeggen als je iets vraagt.
Een paar weken geleden wilde ik voor de kleintjes nieuwe UV-zwemkleding met ingebouwde drijvers kopen. Dat is een zwemband dat alles bedekt van nek tot ellebogen en knieen en ze waarmee ze blijven drijven. Omdat ze in de winkel alleen groene pakjes hadden, vroeg ik of ze nog een andere kleur hadden. De verkoper liep naar een ander schap en zei: "Nee, maar we hebben wel deze." en haalde daarbij een bikini van nog geen 4 cm2 tevoorschijn. Niets van mijn oorsprokelijke idee (UV-bescherming en drijvers) kwam erin terug. Briljant dat hij het echt voorstelde.

Vorige week was ik in een supermarkt op zoek naar poeder voor aardappelpuree. Ik kon het nergens vinden en dus vroeg ik de verkoper waar het lag. Beleeft vroeg hij: "To drink or to eat". Eigenlijk had ik naar het recept voor het drankje moeten vragen. Misschien is zijn vrouw wel net zo'n belabberde kok als ik en krijgt hij daadwerkelijk soms aardappelpuree te drinken.

Ik vind dit soort opmerkingen echt gewedig en ga proberen mezelf erin te trainen. Daarmee kun je een saaie dag vrij eenvoudig opfleuren. In Japan nam ik al regelmatig "revanche" voor het niet begrijpen van de Japanners door, na lang graven in mijn portemonee, heel tevreden een onlogisch bedrag aan de kassiere te geven, bijvoorbeeld 1063 JPY als ik 980 JPY moest afrekenen. Om de hopeloze blik van de kassiere die, uit angst voor gezichtsverlies, niet durfde te vragen waarom ik zo'n onlogisch bedrag gaf, kon ik zoveel pret hebben dat ik weer een paar dagen Japanse-logica aankon. 

Als we nog even door over de wereld blijven zwerven kom ik uiteindelijk terug in Nederland met een hele eigen vorm van je als klant gedragen. Er bestaat al een boek over Third cultur kids, ik denk dat ik daar dan de variant Third cultur shopper aan kan toevoegen.