nieuwe auto

We hebben een nieuwe auto. Voor het eerst in ons leven hebben we een echte nieuwe-nieuwe auto en ik heb nooit begrepen waarom mensen een eerstehands auto zouden kopen en ik denk dat Harm dat ook niet meer zal doen.

In Tokio reed ik als een volleerde Franse chauffeur (tijdens mijn studie in Frankrijk binnen 17 lessen mijn examen gehaald ondanks 2 ingrepen wat neer kwam op 1 ingreep per 3 minuten examen) door de stad. Frankrijk of Japan, als je het aan de ene kant van de wereld kan, dan kan je het ook aan de andere kant.
Er was alleen 1 probleem. Ik heb niet echt iets met auto's, dacht ik, maar blijkbaar kunnen auto's me wel tegen staan. In Japan hadden we een zilvere Landrover. En die kleur deed voor mij zo af dat ik vanaf dag 1 een haat-liefde verhouding met de auto had. Elke willekeurige boom kreeg wel een "kusje" en ik heb meer "no parking" borden omver gereden dan dat ik heb gezien (hetgeen waarschijnlijk ook het omverrijden verklaard).

Toen Harm hier in KL een auto ging bestellen kreeg ik dan ook inspraak in het model en kleur (is goud geworden, ik blijf een ekster) en het dringend verzoek om met deze auto normaal te doen.

Op een regenachting woensdag namiddag werd een groenachtige (arch, in regen ziet de auto er groen uit) auto voor het huis geparkeerd. Het plastic zat nog over de stoelen en er stond 78 km op de teller. Veel nieuwer kan een auto niet zijn, denk ik.
Vol goede voornemens reed ik de eerste dag rond, deze auto zal ik in zijn waarde laten.
Vrijdagochtend, net iets te laat voor een afspraak, start ik de auto. Ralph en Katja, vrienden uit Nederland, zwaaiden me samen met Frederique en Maryse uit als ik wil weg rijden. Ik rij soepel achteruit, moet even steken, zet hem in zijn vooruit -dacht ik- geef gas en rij knetterhard achteruit tegen een muur aan. Frederique en Maryse (toch wel wat gewend na al mijn aanrijdingen in Tokyo) schrikken zich rot en vertellen me gillend dat ik gebotst heb met de nieuwe auto. Kleine betwetertjes. Ralph kijkt bedenkelijk als hij de schade opneemt. Ik ook, als ik het zie. De helft van de muur zit in de bumper en de achterlamp is eraf. Dit is meer schade dan ik ooit in Tokyo heb weten te bereiken.
Gelukkig bleek Katja ervaring te hebben met het verwijderen van stukken muur uit bumpers. Na een uurtje poetsen was alleen nog de deuk en een paar zwarte strepen (kale bumper) te zien. Met een stukje tape was ook de achterlamp weer zo goed als nieuw (op een paar missende stukken na dan).

Dilemma was natuurlijk: vertel ik het aan Harm en zo ja, hoe en wanneer. We zouden die avond heel lekker gaan eten in een bijzonder restaurant, al snel hadden Ralph, Katja en ik besloten dat we het niet voor het eten moesten vertellen. Geen enkele reden om een avond te verpesten. Idee was om te kijken hoelang we het min of meer stil konden houden. We dachten het tot de kinderen wakker zouden worden wel te kunnen rekken. Frederique, Maryse en Diederik (die de achterlamp had gevonden) waren zo onder de indruk van het gebeuren dat ze over niets anders konden praten.

Het restaurantje lag aan de andere kant van de stad. Van ons huis ongeveer een half uur rijden, van Harms kantoor 10 minuten. Precies om 20.00 pm reden Ralph, Katja en ik de parkeerplaats op. Harm was al vertrokken van zijn werk en kon dus ook elk moment aankomen. Twee uur later kwam Harm aan, volledig uitgeput en getraumatiseerd. Hij was de weg kwijt geraakt en bij een bouwplaats gestopt om de weg te vragen. De man aan wie hij het vroeg riep er een andere man bij, keek nieuwschierig naar Harm, zijn gsm, Blackberry en auto. Harm kreeg zo'n unheimisch gevoel dat hij zeker wist dat hij moest maken dat hij weg kwam. Hij heeft de man een duw gegeven zodat die achteruit in de sloot belandde. Harm sprong in de auto en scheurde weg. Uiteindelijk heeft hij toch het restaurant gevonden, kon hij nog net het toetje meepikken en hebben we uitvoerig de slappelach gehad bij het idee dat de man misschien wel alleen maar goede bedoelingen had en volstrekt ten onrechte in een sloot was beland. Aangezien de stemming beter werd, gooide ik ook de botsing in de discussie "haha, en dan denk je dat je een rotdag achter de rug hebt en dan weet je nog niet eens dat je vrouw je nieuwe auto tegen een muur heeft gezet"). Maar door alle consternatie over de bijna overval was Harm niet onder de indruk van de schade aan de auto. En opvallend genoeg heb ik sindsdien niets meer geraakt. Tenminste, niet dat ik gemerkt heb.